Aπό τα βασικά θύματα της κρίσης, τα οποία περνάνε στα ψιλά, είναι η δραματική απώλεια της κοινής λογικής, η χαρακτηριστική έλλειψη ορθολογισμού, η απλή προσέγγιση στα πράγματα. 

Aπό τα βασικά θύματα της κρίσης, τα οποία περνάνε στα ψιλά, είναι η δραματική απώλεια της κοινής λογικής, η χαρακτηριστική έλλειψη ορθολογισμού, η απλή προσέγγιση στα πράγματα. Παντού, ακόμα και πίσω από τα καιρικά φαινόμε­να, εξυφαίνεται μια απίθανη συνωμοσία που βρίσκει ένθερμους θιασώτες. Η πιθανότητα της αποδοχής μιας φυσιολογικής διαδικασίας δεν έχει καμιά τύχη να γίνει πιστευτή στην Ελλάδα των ιδιοφυών που δεν τρώνε κουτόχορτο και δεν μασάνε.
 
Επίσης στη χώρα μας διεκδικούμε μιαν ακόμα πα­γκόσμια πρωτοτυπία: μισούμε θανάσιμα αυτό που εν τέλει προτιμούμε. Για παράδειγμα, ποιος Έλληνας δεν θα ήθελε να σπουδάσει το παιδί του στο Χάρβαρντ, αντί στο αντίστοιχο του Ισλαμαμπάντ ή της Τζακάρτα; Με τεράστια ευκολία και υποτίθεται με ακλόνητα ιδεολογικοπολιτικά επιχειρήματα, κληρονομιά της προοδευτικής μεταπολίτευσης, διαδηλώ­νουμε εναντίον των καπιταλιστικών κοινωνιών, των οποίων τα προϊόντα και τον τρόπο ζωής υιοθετούμε πρώτοι από όλους.
 
Ποιος θα προτιμούσε να διαμένει στη Λωρίδα της Γάζας και όχι στο Λονδίνο ή ποιος θα ζήλευε έναν πο­λιτισμό που θάβει τις γυναίκες στο χώμα ώς το κεφάλι και τις πετροβολά η θιγμένη κοινότητα επειδή λοξοκοίταξε έναν άντρα ή επειδή εκτέθηκαν μερικοί πόντοι δέρματος στην κοινή θέα;
 
Στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες απολαύσα­με σε απίστευτες δόσεις όλα τα επιτεύγματα και τις υπερβολές του δυτικού πολιτισμού. Αποδειχτήκαμε οι πιο υπερβολικοί καταναλωτές του, τον φάγαμε με το «χρυσό» κουτάλι, ενώ ταυτόχρονα σπάσαμε κά­θε ρεκόρ στις μαζικές ευαισθητοποιημένες διαδηλώσεις κατά των χωρών της Δύσεως και υπέρ εκεί­νων οι οποίες δολοφονούν μαζικά δεκάδες χιλιάδες αθώων πολιτών επειδή τσαλακώθηκε μια σελίδα στο Κοράνι.
 
Διαβάζουμε εμβριθή προοδευτικά άρθρα στον Τύπο και διεισδυτικές αναλύσεις διακεκριμένων εγχώριων διανοητών της μεγάλης και λαοφιλούς εγχώ­ριας προοδευτικής λαϊκής αγοράς που διυλίζουν τον κώνωπα ανακαλύπτοντας ρατσιστικά απωθημένα στη χαριτωμένη διαφήμιση με τον «Πίου, το μαύρο πιστόλι», ενώ κώφευαν εκκωφαντικά στα ανατριχια­στικά εγκλήματα των ανατολικών παραδείσων με τις ανθρωπιστικές ιδεολογίες.
 
Στην Ελλάδα για να γίνει κανείς έξυπνος, μορφω­μένος και προοδευτικός διαλέγει πολιτικό χώρο, συμμετέχει σε δυο – τρεις διαδηλώσεις – συναυλίες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και είναι έτοιμος να διδά­ξει από το «αντιδραστικό» Χάρβαρντ – που εσχάτως υποτιμήθηκε από τους κολοσσούς της εγχώριας σκέψης – ώς και στο… Λομονόσωφ, το οποίο στις δόξες του λειτούργησε ανεξάρτητα και τελείως πέρα από κάθε σκοπιμότητα, η οποία ως γνωστόν αποτελεί αποκλειστική αμερικανική πολιτική ιδιότητα – άγνωστη στους πρώην σοσιαλιστικούς παραδείσους ή τις ανεξάρτητες ισλαμικές κοινωνίες.
 
Έτσι, ζήσαμε ενάντια σε κάθε λογική το φαινόμε­νο να αποτελούμε τους πιο φανατικούς καταναλωτές του δυτικού πολιτισμού σε όλες του τις εκφάνσεις και ταυτόχρονα τους πιο φανατικούς επικριτές του τρόπου ζωής τον οποίο υιοθετούσαμε πουλώντας την ψυχή μας και τη μάνα μας σε συσκευασία δώρου στον διάβολο.
 
Με την ανεπανάληπτη και πρωτοφανούς μεγέθους υποκρισία μας απολαμβάναμε τις καπιταλιστικές ελευθερίες της διεφθαρμένης Δύσης, όπου είχαμε ταυτόχρονα το απεριόριστο και το ακλόνητα κατοχυρωμένο δικαίωμα να τις καταγγέλλουμε σφοδρά, στηρίζοντας τον τρόπο ζωής της μπούργκας, των ζωσμένων με εκρηκτικά ενεργειών και των πάσης φύσεως πολιτισμικών αντιλήψεων των καταπιεσμένων φανατικών ανά την υφήλιο.
 
Στην Ελλάδα υπηρετήσαμε πιστά αυτό που απαι­τούσε με συνδικαλιστική αγωνιστικότητα «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο», πράγμα που μας κληροδότησε μια διανοητική ταραχή υψηλού κινδύνου. Έτσι, στην μεταπολιτευτική περίοδο γίνα­με μάρτυρες πολλών ιδιαιτεροτήτων, όπως χαριτω­μένα τις βαφτίσαμε, όπου κάναμε τα ψώνια μας στη Νέα Υόρκη και επιστρέφοντας διαδηλώναμε κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
 
Στη δε εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας πιέ­ζαμε πάντα υπέρ των Αδυνάτων του Τρίτου Κόσμου έτσι ώστε να ισορροπεί η πολυταξιδεμένη μας συ­νείδηση. Πριν από όλα λοιπόν οφείλουμε να απο­φασίσουμε με ποιους θέλουμε να πάμε και ποιους να αφήσουμε. Τα ψέματα σε όλους τους τομείς τε­λείωσαν.
 
Η επιλογή του Ισλαμαμπάντ και η αποδοχή αυτού του τρόπου ζωής είναι δικαίωμα του καθενός, όπως δικαίωμά του είναι και η επιλογή της Βόρειας Κορέ­ας, ωστόσο πρέπει να τελειώσει αυτό το ξεθωρια­σμένο, υποκριτικό και κουραστικό ιδεολογικό ποίη­μα κατά το οποίο απολαμβάνουμε δυτικά και αγωνι­ούμε από τους βαθύτατους καναπέδες μας για τους φτωχούς και αδυνάτους που τρέφουν την ευαίσθητη συνείδησή μας.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.