Πατώντας πάνω στην εμφανή κυβερνητική αποσύνθεση, ο Τσίπρας προσπάθησε τα τελευταία εικοσιτετράωρα να βαθύνει τα ρήγματα που εμφανίστηκαν στο στρατόπεδο της τρικομματικής τα οποία επιταχύνθηκαν με την προσθήκη του πακέτου των εργασιακών στο ήδη δυσβάσταχτο πακέτο των δημοσιονομικών μέτρων.

Πατώντας πάνω στην εμφανή κυβερνητική αποσύνθεση, ο Τσίπρας προσπάθησε τα τελευταία εικοσιτετράωρα να βαθύνει τα ρήγματα που εμφανίστηκαν στο στρατόπεδο της τρικομματικής τα οποία επιταχύνθηκαν με την προσθήκη του πακέτου των εργασιακών στο ήδη δυσβάσταχτο πακέτο των δημοσιονομικών μέτρων.
 
Το έκανε με δυο τρόπους:
 
Αφενός καλώντας τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, κυρίως του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ και της ανάστατης εσωκομματικά ΔΗΜΑΡ, να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο θέτοντάς τους το δίλημμα «κομματική πειθαρχία και δορυφοροποίηση στον Σαμαρά ή ιστορική ευθύνη και σύμπλευση με την κοινωνία».
 
Αφετέρου, ζητώντας ο λαός να επιβάλλει εκλογές ως τη μόνη πολιτική και δημοκρατική διέξοδο στην καταστροφή που προοιωνίζεται για την κοινωνία και τη χώρα το νέο μνημόνιο.
 
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζήτησε εκλογές με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχει καμία νομιμοποίηση από πλευράς συγκυβέρνησης να ψηφίσει το εν λόγω πακέτο μέτρων το οποίο, σύμφωνα με τις κομματικές τοποθετήσεις, συνιστά προϊόν ανοιχτής προεκλογικής εξαπάτησης του λαού: από τις προεκλογικές εξαγγελίες ότι δεν θα περικοπούν μισθοί και συντάξεις, ως την προγραμματική συμφωνία και από κει ως το αρχικό πακέτο των 11,5 δις και το νομοσχέδιο που έφτασε τελικά στη Βουλή έχει διανυθεί μια τεράστια απόσταση κι έχει ξεπεραστεί κάθε όριο τυπικής και ουσιαστικής νομιμοποίησης, υπογραμμίζουν σε όλους τους τόνους από τον ΣΥΡΙΖΑ.
 
Με άλλα λόγια με τις εκλογές έβαλε ζήτημα μη νομιμοποίησης των μέτρων, γνωρίζοντας ότι στη συνέχεια, δηλαδή στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τα επιβάλλει, θα δικαιωθεί στη συνείδηση του κόσμου, ο οποίος ήδη βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης.
 
Το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ επομένως είναι η αναμενόμενη κοινωνική οργή στην οποία θα προσκρούσει η εφαρμογή του προϋπολογισμού και των μέτρων να εκφραστεί με πολιτικό και θεσμικό τρόπο μέσω των εκλογών, καθώς στον αντίποδα προβάλλει ο κίνδυνος εκφυλιστικών φαινομένων, μέσα κι έξω από το κοινοβούλιο.
 
Στο εξής ο Τσίπρας είχε κατά νου να ακολουθήσει τακτική «πριονίσματος» των ήδη σαθρών θεμελίων της κυβερνητικής τριανδρίας, γνωρίζοντας ότι αν ο Σαμαράς δε λάβει σύντομα κάποιο «αντίδωρο» απ’ έξω (κούρεμα, επιμήκυνση, κλπ) σύντομα θα αρχίσει η διάλυση. Φαίνεται όμως να …δικαιώνεται πολύ νωρίτερα κι απ’ ό,τι ο ίδιος περίμενε.
 
Γιατί από χτες Γερμανία, ΕΕ και ΔΝΤ δίνουν νέα παράταση στις καθυστερήσεις. Κι  ο Σαμαράς δεν πρέπει να αισθάνεται και πολύ καλά. Κι από εκεί που δήλωνε ότι τα ταμιακά διαθέσιμα του κράτους φτάνουν μέχρι τις 16 Νοεμβρίου, ξαφνικά, η κυβέρνηση ανακαλύπτει ότι μπορεί να φτάνουν και για παραπέρα. Και η ξεφτίλα είναι όλη δική του…
 
Από εκεί και πέρα το ερώτημα το εξής: Θα προλάβει ο Τσίπρας – εφόσον αυτός μέχρι στιγμής προβάλλει ως βασικό αντίπαλο δέος, χωρίς όμως ακόμη να έχει την κοινωνική πλειοψηφία με το μέρος του – να μετουσιώσει την κυβερνητική κατρακύλα σε πολιτική διέξοδο υπέρ του λαού ή μήπως μπορεί να αποδειχθεί ότι αυτή η πορεία δεν θα είναι ευθύγραμμη αλλά μπορεί να προκύψουν εμβόλιμες «λύσεις», (σαν πέρυσι τέτοιο καιρό); Κι εδώ αρχίζουν τα …πολύ δύσκολα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.