Μπορεί η κουβέντα να ακούγεται βαριά, αλλά κανένας πολιτικός που σέβεται έστω και μία από τις ψήφους που έλαβε, δεν θα έπρεπε να ψηφίσει τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου.

Μπορεί η κουβέντα να ακούγεται βαριά, αλλά κανένας πολιτικός που σέβεται έστω και μία από τις ψήφους που έλαβε, δεν θα έπρεπε να ψηφίσει τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου. Ενός προγράμματος δημοσιονομικής συμμόρφωσης που ξεχείλωσε τόσο πολύ από χαράτσια και υποκρισία ώστε να μην απέχει και ιδιαίτερα από την περίοδο των φοροσυλλεκτών επί Τουρκοκρατίας. Των εκπροσώπων, δηλαδή, μιας δύναμης κατοχής που έφταναν με τα παλούκια έξω από πόλεις και χωριά και τα χτυπούσαν στο έδαφος μέχρις ότου οι κάτοικοι τους έφερναν όλους τους φόρους που απαιτούσαν. Αν δεν το έκαναν, απλώς θα… παλουκώνονταν.

Σήμερα, η αντιστοιχία της απειλής δεν είναι τόσο διακριτή. Κι όμως, έπειτα από δύο μνημόνια και ύστερα από τη δέσμευση της δημόσιας περιουσίας υπέρ των δανειστών, ζητείται από το ελληνικό κράτος να κόψει άλλα 19 δισ. ευρώ, ώστε οι ξένοι παράγοντες που (το μόνο που) μας διασφαλίζουν είναι η (απροσδιόριστη) παραμονή στο ευρώ, να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Προφανέστατα, δεν μπορεί να περιμένει κανείς από ένα πολιτικό σύστημα σαν και αυτό που… θαυμάζουμε τους τελευταίους μήνες να πει «όχι». Θα μπορούσε, όμως, να σταματήσει να λέει συνέχεια «ναι», και κυρίως να επιμερίσει το χαράτσι με καλύτερο τρόπο… Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν καλά. Άλλωστε, αν γνώριζαν τον τρόπο, θα φρόντιζαν να εισπράξουν τον ΦΠΑ, τον κεντρικότερο φόρο κάθε σύγχρονης οικονομίας, ώστε να μη χρειαστεί να κάνουν τίποτα από αυτά που θα κάνουν. Και κυρίως, να μην οδηγήσουν σε εξαθλίωση τα χαμηλότερα στρώματα κόβοντας μισθούς, συντάξεις και περίθαλψη.

Ποιοι πληρώνουν
 Και κάπως έτσι, το ελληνικό Δημόσιο των μνημονίων αναγνωρίζει (και, πρακτικά, επιβραβεύει) επίσημα τη φοροδιαφυγή, ανίκανο να συλλέξει τον ΦΠΑ. Και δηλώνει αδυναμία να υπερασπιστεί τους πολίτες του, κόβοντας και τις ελάχιστες κοινωνικές παροχές, για την ύπαρξη των οποίων φορολογούνται οι πολίτες.
Ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβριο με τα μέτρα των 11,3 δισ. για την περίοδο 2013-14. Τα μέτρα αυτά έγιναν τελικά 14,2 δισ., ενώ πάνω από αυτά θα μπουν κι άλλα 4,6 δισ., που θα αφορούν την περίοδο 2015-16 και τα οποία δεν έχουν προσδιοριστεί ακόμη. Δηλαδή ανήκουν στην κατηγορία των «θα δούμε». Από τα 14,2 δισ. που ξέρουμε, τα 10 (χονδρικά) αφορούν περικοπές και τα 4 πρόσθετους φόρους και εισφορές.
Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το πόσο η κυβέρνηση αυτή σέβεται τους πολίτες της, το μεγαλύτερο μέρος των 14 δισ. θα προέλθει από την περικοπή των συντάξεων. Πρόκειται για το μεγαλύτερο «κονδύλι» του μεσοπρόθεσμου που θα αφαιρέσει περισσότερα από 5 δισ. ευρώ στη διετία από τους ανθρώπους που εργάστηκαν κανονικά και πλήρωναν τόσα χρόνια τις εισφορές τους.
Αναλογικά, το «ψαλίδι» αυτό αντιστοιχεί με το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων σε επίπεδο κρατικής αξιοπιστίας, μια και δείχνει απλώς πόσο αφερέγγυο είναι ένα κράτος. Υπάρχει όμως και συνέχεια. Άλλο 1,5 δισ. ευρώ θα κοπεί από την υγειονομική περίθαλψη και τα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας. Το τσεκούρι στην περίθαλψη είναι περίπου στα 500 εκατ. ευρώ τον χρόνο για την προσεχή διετία (1,1 δισ. στην τετραετία), ενώ άλλα 300 εκατ. θα κοπούν από προνοιακά επιδόματα στο βάθος της τετραετίας.

Το μαχαίρι
 Ως κράτος που «σέβεται» τους πολίτες του, το ελληνικό κόβει και από τη συνταγματικά κατοχυρωμένη δωρεάν παιδεία. Πάνω από 123 εκατ. ευρώ θα κοπούν τα επόμενα δύο χρόνια από τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια που ήδη υπολειτουργούν.
Το μαχαίρι στο Δημόσιο θα φτάσει τα 700 εκατ. ευρώ και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τα 200, ενώ στις ΔΕΚΟ υπολογίστηκε σε μισό δισ. ευρώ. Οι περικοπές για τους εξοπλισμούς και την άμυνα θα φτάσουν τα 400 εκατ. ενώ το ψαλίδι στο μισθολόγιο θα φτάσει το 1,5 δισ. στην τετραετία.
Επιπλέον, ως υπόδειγμα κράτους, το ελληνικό, σε «αντιστάθμισμα» για την περικοπή των όποιων αυτονόητων πόρων, κοινωνικών παροχών και ανταποδοτικών ωφελημάτων υπήρχαν, θα φορολογήσει τους πολίτες του ακόμη περισσότερο, προσθέτοντας 3,89 δισ. σε φόρους. Με μία διαφορά: τους φόρους αυτούς θα πληρώσουν αυτοί που συνήθως χρεώνονται (μισθωτοί και συνταξιούχοι), μια και, όπως είπαμε, εκτός από τη φορολογητέα ύλη που καταγράφεται αυτομάτως, ο συλλεκτικός μηχανισμός δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά…
Κι όμως! Ακόμη και αυτό το επαίσχυντο ντιλ κινδυνεύει να αποδειχτεί βαρέλι δίχως πάτο. Πέρα από τα 4 δισ. που ζητούν σαν «καβάτζα» οι δανειστές επειδή δεν πιστεύουν στην αποδοτικότητα μέτρων και φοροσυλλεκτών, το κριτήριο «επίδοσης» του μεσοπρόθεσμου θα είναι η ύφεση. Για παράδειγμα: τα μέτρα για το 2013 φτάνουν τα 11 δισ. ευρώ. Όμως η πραγματική απόδοση θα είναι μόλις 9,3 δισ. λόγω της ύφεσης. Γι’ αυτό λοιπόν και οι δανειστές έβαλαν την καβάτζα.
Υπάρχει όμως και μια «μικρή» λεπτομέρεια: το πώς υπολογίζει κανείς την ύφεση. Στην πλατεία Συντάγματος έχουν υπολογίσει ότι το 2013 η ύφεση θα περιοριστεί στο 4,5%, από 6,5% φέτος, και πως το 2014 θα υπάρξει ανάπτυξη η οποία το 2015 θα φτάσει το 2,5% και το 2016 το 3,5%. Το κακό βέβαια είναι ότι με τις συνθήκες που διαμορφώνουν τα μνημόνια δεν θα υπάρξει καμία ανάπτυξη για την κοινωνία και τους εργαζομένους και η Ελλάδα, στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνει άλλο ένα παράδειγμα υγιούς επανάκαμψης ύστερα από μία κρίση. Όπως η Αργεντινή, που ξαναχρεοκοπεί…