Η ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη με τίτλο «Αν» φιλοδοξεί να σβήσει από το παρελθόν του σκηνοθέτη την τηλεοπτική «ρετσινιά» του. Όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες,  δεν τα καταφέρνει γιατί η «συνταγή» είναι ίδια, ενώ ο κινηματογράφος έχει τους δικούς του κανόνες και κώδικες.

Η ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη με τίτλο «Αν» φιλοδοξεί να σβήσει από το παρελθόν του σκηνοθέτη την τηλεοπτική «ρετσινιά» του. Όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες,  δεν τα καταφέρνει γιατί η «συνταγή» είναι ίδια, ενώ ο κινηματογράφος έχει τους δικούς του κανόνες και κώδικες.

Το στόρι της ταινίας πάει κάπως έτσι: .Ο Δημήτρης γνωρίζει την Χριστίνα και αναπτύσσει μαζί της μια δυνατή ερωτική σχέση. Ο χρόνος περνά και το ζευγάρι βιώνει τα «σκαμπανεβάσματα» της σχέσης τους με ηρεμία και κατανόηση. Τα πράγματα αλλάζουν όταν μια ημέρα η Χριστίνα ανακαλύπτει πως ο Δημήτρης την απατά. Εδώ τελειώνει ο πρώτος σεναριακός κύκλος, και αυτομάτως ανοίγει ένας δεύτερος. Τι θα γινόταν εάν ο Δημήτρης δεν είχε γνωρίσει την Χριστίνα και συνέχιζε μόνος την ζωή του; Ποια τα οφέλη του μοναχικού αδέσμευτου βίου, και ποια τα αρνητικά του συμπτώματα;
 
Πάνω σε αυτούς τους δυο σεναριακούς άξονες στηρίζει ο Παπακαλιάτης την ταινία του, για την οποία είναι αλήθεια καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να αποενοχοποιήσει από κάθε είδους τηλεοπτικής «ρετσινιάς». Το καταφέρνει όμως; Μάλλον όχι, αφού οτιδήποτε συμβαίνει στην ταινία, έχει μια «καθαρόαιμη» τηλεοπτική χροιά.
 
Ο Παπακαλιάτης έχοντας για χρόνια χτίσει την περσόνα του στην τηλεοπτική οθόνη με δακρύβρεχτες αισθηματικές ιστορίες και δράματα, και όντας πετυχημένος σε αυτό που κάνει, αποφασίζει να το μεταφέρει αυτούσιο στην μεγάλη οθόνη, γνωρίζοντας πως το κοινό του δεν πρόκειται να τον προδώσει. Και γιατί άλλωστε να το κάνει; ‘Όλα όσα έχει συνηθίσει να βλέπει στην μικρή οθόνη, μπορεί  να  τα απολαύσει και στην μεγάλη. Η συνταγή είναι ακριβώς η ίδια. Με τα ίδια «υλικά» που φτιάχνουμε τις ιστορίες στο ένα μέσο, με τα ίδια ακριβώς «καταλαμβάνουμε» και το άλλο.
Μόνο που το «άλλο» μέσο, ο κινηματογράφος, διαθέτει τους δικούς του κανόνες αισθητικής. Διαφορετικούς κώδικες επικοινωνίας σε σχέση με  αυτούς του τηλεοπτικού κοινού.
 
Όλα προβλέψιμα, εύπεπτα, μονοδιάστατα
 
Ο Παπακαλιάτης έγραψε και σκηνοθέτησε δυο ιστορίες, έχοντας ως οδηγό τον μέσο τηλεοπτικό θεατή. Ένα θεατή δίχως ιδιαίτερες απαιτήσεις και σε επίπεδο αφηγηματικής προσέγγισης, και σε επίπεδο νοηματικής επεξεργασίας. Εδώ όλα είναι απλά, σχεδόν απλοϊκά. Η παντρεύεσαι  και «πληρώνεις» το τίμημα μιας σχέσης που σιγά σιγά θα βουλιάζει στην ρουτίνα και στο βόλεμα, η θα μείνεις μόνος, και θα είσαι υποχρεωμένος να βιώσεις τα συμπτώματα της μοναχικότητάς σου.
 
Ανακαλύπτετε εσείς καμιά πρωτοτυπία; Εγώ πάντως όχι. Παρόλο που η σκηνοθεσία, έστω και επίπεδη, είναι προσεγμένη, με καλό ταίμινγκ  και ατμοσφαιρική φωτογραφία. Γενικώς από τεχνικής άποψης η ταινία «στέκεται». Πέραν τούτου όμως ουδέν. Κανένα στοιχείο έκπληξης, ανατροπής, και δραματικού αιφνιδιασμού.
Τα πάντα προβλέψιμα, εύπεπτα, μονοδιάστατα. Αυτό που αποκαλούμε στον κινηματογράφο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης απλώς δεν υπάρχει. Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι ένα από τα πολλά που χωρίζουν την τηλεοπτική από την κινηματογραφική ματιά.
 
Αυτό ξέρει, αυτό κάνει
 
Στην τηλεόραση όλα είναι στην επιφάνεια. Τακτοποιημένα, ζυγισμένα, μέχρι και ενδυματολογικά προσαρμοσμένα, έτσι ώστε να καλύπτουν τις φαντασιώσεις και τις ανάγκες ενός συγκεκριμένου τύπου ανθρώπων. Το lifestyle σε επίπεδο κουστουμιών και σκηνικών είναι πανταχού παρών, και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την αισθητική της ταινίας.
 
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως είναι έντιμες οι προθέσεις του Παπακαλιάτη.
Αυτό όμως ξέρει να κάνει, και αυτό κάνει. Ούτε υπάρχει αμφιβολία πως η ταινία θα «προχωρήσει» εμπορικά. Θα κόψει πολλά εισιτήρια, και θα φέρει κόσμο στις αίθουσες. Σύμφωνοι. Αλλά ποιο κόσμο; Τον κόσμο φυσικά που είναι ήδη εθισμένος στην δίχως απαιτήσεις θέαση της τηλεοπτικής εικόνας. Για του λόγου το αληθές θυμηθείτε τι έγινε λίγα χρόνια πριν με κάνα δυο κωμωδίες φτιαγμένες από διάσημους τηλεοπτικούς αστέρες. Κοσμοσυρροή στις αίθουσες, και μετά πάλι επιστροφή στην ασφάλεια του…καναπέ.
 
Δεν έχει ανάγκη το σινεμά από αυτό το εφήμερο κοινό. Διαθέτει ήδη το δικό του, που γνωρίζει πολύ καλά τι επιλέγει να δει και γιατί. Και σίγουρα δεν είναι η ταινία του Παπακαλιάτη δείγμα του νέου κύματος ταλαντούχων κινηματογραφιστών ( Κούτρας, Γιάνναρης, Λάνθιμος, Σύλλας, Τσαγγάρη,κλπ ) που πηγαίνουν τις ταινίες τους στα ξένα φεστιβάλ κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις. Είναι απλώς μια τηλεταινία μεγάλων διαστάσεων, που ευτυχώς δεν προσποιείται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Και αυτό είναι που την σώζει  από το να την απορρίψει κανείς συλλήβδην.
Δεν με αφορά το «σινεμά» του Παπακαλιάτη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αφορά άλλους. Και βεβαίως είναι θετικό που θα γεμίσουν οι αίθουσες. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά και πώς μπορούμε αυτό το κοινό να το «εκπαιδεύσουμε» κάπως διαφορετικά για να ξαναγυρίσει στις αίθουσες παρακολουθώντας αληθινό σινεμά. Γιατί το σινεμά, που δικαίως θεωρείται η τέχνη του μέλλοντος αφού εμπεριέχει όλες και τις άλλες και η τεχνολογία πάνω στην οποία «πατάει» του χαρίζει ανυπολόγιστες δυνατότητες, είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο. Ενώ η τηλεόραση κλείνει τον θεατή στον εαυτό του βουλιάζοντάς τον στη νάρκη του αναπαυτικού καναπέ του.
 
Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Παπαλακιάτης.
Πρωταγωνιστούν: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μαρίνα Καλογήρου, Μάρω Κοντού, Γιώργος Κωνσταντίνου, Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Σολωμού.
 
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.