Η βία είναι παράγωγο δεδομένων οικονομικών – κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων. Υπ’ αυτήν την έννοια η βία αποτελεί το συνηθέστερο υποπροϊόν κάθε κοινωνικού σχηματισμού, το οποίο κατά βάση υποθάλπεται από την αδικία και την ανισότητα: άδικη διανομή του παραγόμενου πλούτου, μη ισότητα απέναντι στον νόμο, ανισότητα ευκαιριών στην εκπαίδευση, στην επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη…

Η βία είναι παράγωγο δεδομένων οικονομικών – κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων. Υπ’ αυτήν την έννοια η βία αποτελεί το συνηθέστερο υποπροϊόν κάθε κοινωνικού σχηματισμού, το οποίο κατά βάση υποθάλπεται από την αδικία και την ανισότητα: άδικη διανομή του παραγόμενου πλούτου, μη ισότητα απέναντι στον νόμο, ανισότητα ευκαιριών στην εκπαίδευση, στην επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη…

Σε γενικές γραμμές και για όσο η οικονομία «ρολάρει» οι κοινωνίες διαθέτουν τους μηχανισμούς απορρόφησης της βίας που παράγουν. Ο συνδυασμός των δυνατοτήτων καταστολής και χειραγώγησης μπορεί και κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί.

Οι περίοδοι κρίσης χαρακτηρίζονται (και) από την αδυναμία της κοινωνίας να απορροφήσει τη βία που παράγει. Σε τέτοιες περιόδους η αδικία και η ανισότητα εντείνονται, επεκτείνονται και αφορούν μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Η εμφάνιση του φόβου αποτελεί το φυσικό αποτέλεσμα της εμφάνισης της βίας ή της απειλής της. Ο φόβος, ωστόσο, αποτελεί βασικό μηχανισμό χειραγώγησης. Είναι το πολυτιμότερο όπλο που έχει στη διάθεσή της η εξουσία. Μια φοβισμένη κοινωνία γίνεται έρμαιο των μηχανισμών καταστολής και χειραγώγησης.

Ήδη έχει αρχίσει μια δύσκολη περίοδος, κατά την οποία η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους της και να τους διαχωρίσει από τις φοβίες της που σκόπιμα και συστηματικά καλλιεργούνται. Έχει έρθει η ώρα που πρέπει να διακρίνουμε τον πραγματικό «δράκο» της… παραμυθένιας ευημερίας μας και να τον αντιμετωπίσουμε. Στο πεζοδρόμιο, με πάθος, χωρίς φόβο και – το κυριότερο – με ακάλυπτα τα πρόσωπα…