Με σημερινούς political correct όρους, ο Λιούις Κάρολ, συγγραφέας της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», θα είχε καταδικαστεί ως παιδόφιλος. Πρόσφατες μελέτες επιχειρούν να αποδείξουν ότι η εμμονή του συγγραφέα για τα κοριτσάκια ήταν απλώς ζήτημα αισθητικής.

Με σημερινούς political correct όρους, ο Λιούις Κάρολ, συγγραφέας της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», θα είχε καταδικαστεί ως παιδόφιλος. Πρόσφατες μελέτες επιχειρούν να αποδείξουν ότι η εμμονή του συγγραφέα για τα κοριτσάκια ήταν απλώς ζήτημα αισθητικής.

«Καλή μου Έντιτ. Λοιπόν, νομίζεις πως έχεις το θάρρος να βγεις περίπατο μαζί μου; Μπράβο! Τότε, θα έρθω να σε πάρω, και πρώτα θα σε πάω στο Ζωολογικό Κήπο και θα σε βάλω στο κλουβί με τα ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ. Κι όταν φάνε με την ψυχή τους, θα ρίξω ό,τι έχει απομείνει από σένα στο κλουβί με τις ΤΙΓΡΕΙΣ. (…) Στο τέλος θα σε στείλω σπίτι με το κάρο του γαλατά. Ύστερα απ’ όλα αυτά, αν ξανάρθω να σε πάρω, θα ουρλιάζεις πιο δυνατά και από ΚΑΚΑΤΟΥΑ! Με αγάπη, ο φίλος σου – Lewis Carroll». («Γράμματα στα Κοριτσάκια και Φωτογραφίες», μετάφραση Τζένη Μαστοράκη, εκδόσεις Άγρα).
Η Έντιτ, στην οποία γράφει ο Λιούις Κάρολ, είναι μια από τις πολλές μικρές του φίλες. Ένα από τα κοριτσάκια με τα οποία του άρεσε να αλληλογραφεί, ένα από αυτά τα οποία απεικονίζονται, ημίγυμνα συνήθως, στις χιλιάδες φωτογραφίες που τραβούσε. Υπήρχαν ακόμα η Κάρολ, η Σάλυ, η Μάργκαρετ… Μέσα σε αυτές και η Αλίκη, η μικρή κόρη του καθηγητή και συνδημιουργού του περίφημου «Λεξικού Λίντελ – Σκοτ», Χένρι Λίντελ.
Στις 4 Ιουλίου 1862, ο Κάρολ συνόδευσε την Αλίκη και την οικογένειά της σε μια βόλτα στο ποτάμι με τη βάρκα. Το κοριτσάκι έπληττε και ο Κάρολ, για να τη διασκεδάσει, επινόησε τις «Περιπέτειες της Αλίκης κάτω από τη Γη». Η ιστορία, με μικρές αλλαγές, εκδόθηκε το 1865 με τον τίτλο «Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων».
Για χάρη της μικρής Αλίκης, ο Κάρολ κατάφερε να πλάσει έναν κόσμο παραμυθένιο, αλλά όχι ακίνδυνο, με πολλές παγίδες αλλά και πάμπολλες δυνατότητες. Και δημιούργησε ένα βιβλίο στο οποίο για πρώτη φορά ένα παιδί είχε πραγματική δύναμη και αμφισβητούσε τους κανόνες των μεγαλύτερων. Το μυθιστόρημα λατρεύτηκε αμέσως. Κατά καιρούς, όμως, ερμηνεύτηκε με διάφορους τρόπους. Αρχικά κρίθηκε ότι ασκεί κριτική στην καταπιεστική κοινωνία της βικτωριανής εποχής. Μετά ερμηνεύτηκε «φροϊδικά». Τη δεκαετία του 1960 φάνηκε «ψυχεδελικό». Και ο φιλόσοφος Ζιλ Ντελέζ το συνέδεσε με τους στωικούς.
Συζητήσεις, όμως, προκάλεσε και ο ίδιος ο Κάρολ. «Γιατί αυτή η εμμονή με τα κοριτσάκια και στα βιβλία και στις φωτογραφίες;» αναρωτήθηκαν πολλοί. «Τα έβλεπε σαν νυμφίδια, για τα οποία αισθανόταν μιαν ισχυρή παθητική έλξη», όπως έγραψε ο Ναμπόκοφ; Τις συζητήσεις τροφοδοτούσαν και στοιχεία από τη ζωή του συγγραφέα.
Γόνος οικογένειας κληρικών, κληρικός και ο ίδιος και καθηγητής, ο Τσαρλς Ντότζσον (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) είχε πολλά κοριτσάκια για παρέα. Την Αλίκη, ισχυρίζονται ορισμένοι, την είχε ζητήσει και σε γάμο όταν εκείνη ήταν μόλις 11 χρόνων. Όταν κυκλοφόρησαν τα ημερολόγιά του, οι φήμες περί παιδοφιλίας φούντωσαν. Αφορμή, η διαπίστωση ότι από τις χιλιάδες σελίδες έλειπαν εκείνες που γράφτηκαν την εποχή που συναντιόταν με τις μικρούλες.
Πρόσφατες μελέτες επιδιώκουν να ανατρέψουν αυτήν τη διαδεδομένη αντίληψη για τον Κάρολ. Υποστηρίζουν πως η αγάπη του για τις παιδούλες έχει τονιστεί υπερβολικά, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αντιλήψεις σε ζητήματα αισθητικής που ίσχυαν στη βικτωριανή εποχή. Τότε τα παιδιά θεωρούνταν «άγγελοι»: όλοι δηλαδή τα έβλεπαν (υποτίθεται, τουλάχιστον), ακόμα κι αν ήταν γυμνά, σαν άφυλα σύμβολα τελειότητας και αθωότητας. Με αυτήν άλλωστε τη λογική επιτρεπόταν στον Κάρολ να φωτογραφίζει τις μικρές του φίλες – πάντα υπό το άγρυπνο μάτι των γονιών τους.
«Τον αγαπούσαμε πολύ» θυμόταν χρόνια μετά η Δάφνη, ένα από αυτά τα κοριτσάκια. «Κλαίγαμε όταν έφευγε. Και ποτέ, ποτέ, δεν μας φόβιζε».
Ήταν, λοιπόν, απλώς μια αισθητική επιλογή, η οποία συνδυαζόταν με ένα ενδιαφέρον προς τα παιδιά που τρέφει κάθε δάσκαλος; Ίσως. Όμως το βλέμμα μιας πουριτανικής εποχής δεν μπορεί να είναι τόσο αθώο. Από την άλλη, ο Λιούις Κάρολ είδε στο μυθιστόρημά του τα παιδιά με διαφορετικό τρόπο από αυτόν των σύγχρονών του. Και το βιβλίο του είναι θαυμάσιο, που είναι ίσως το πιο σημαντικό. Διότι, όπως λέει και η «Αλίκη» του: «Αν ο κόσμος κοιτούσε τη δουλειά του, θα γυρνούσε πολύ γρηγορότερα από ό,τι τώρα».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.