Αν κάτι δίνει τον τόνο τούτες τις μέρες της γιορτής, είναι τα γράμματα που έστειλαν χιλιάδες παιδιά στον Αϊ-Βασίλη και συγκεντρώθηκαν, όπως κάθε χρονιά, στο ταχυδρομείο.

Αν κάτι δίνει τον τόνο τούτες τις μέρες της γιορτής, είναι τα γράμματα που έστειλαν χιλιάδες παιδιά στον Αϊ-Βασίλη και συγκεντρώθηκαν, όπως κάθε χρονιά, στο ταχυδρομείο.

Όμως αυτή η χρονιά δεν είναι σαν τις άλλες. Ούτε τα παιδικά γράμματα είναι ίδια.
Γιατί τα παιδιά φέτος δεν ζητούν δώρα. Ούτε ρωτούν αν υπάρχει Αϊ-Βασίλης.
Παρακαλούν να βρουν οι άνεργοι μπαμπάδες τους δουλειές, ζητούν πετρέλαιο για να ζεσταθούν, θέλουν τρόφιμα για να ταΐσουν την οικογένεια.

Τα φετινά παιδικά γράμματα είναι «σεισμός». Με λόγια απλά, ανορθόγραφα, ασύντακτα κάποιες φορές, δείχνουν ακόμη περισσότερα από όσα έδειξαν όλες οι σκυφτές ουρές των ανέργων, όλα τα ζαρωμένα μέτωπα όσων σιτίζονται σε δήμους και εκκλησίες, όλα τα γερασμένα βλέμματα εκείνων που μετρούν και ξαναμετρούν τα ψιλά για να πληρώσουν το φάρμακό τους.

Τα πρωτοχρονιάτικα παιδικά γράμματα φωνάζουν ότι οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν θυσίασαν ακόμα και την παιδική αθωότητα μπροστά σε δάνεια, δόγματα και αριθμούς. Η «οριζόντια» κατάργηση της παιδικής ηλικίας μέσα από τη μαζική ληστεία της μεσαίας τάξης, μετέτρεψε ανήλικα παιδιά σε ενοχικούς συνοδοιπόρους των γονιών τους. Όχι, δεν θέλουν κούκλες, Nintendo, κάστρα και Playstation. Συναισθάνονται την ανάγκη και ντρέπονται. Το μόνο που ζητούν είναι να πάψουν να βλέπουν πια το αδιέξοδο στο βλέμμα των γονιών τους, διότι δεν το αντέχουν. Και γυρεύουν τη λύση με τον μόνο τρόπο που ξέρουν, τον τρόπο του θαύματος.

Κάποτε άκουσα να λέει ο Ευγένιος Τριβιζάς στο ραδιόφωνο ότι ένα παιδί έστειλε γράμμα στους «New York Times» ρωτώντας αν υπάρχει ο Αϊ-Βασίλης. Κανένας δημοσιογράφος του αμερικανικού κολοσσού δεν ήθελε να απαντήσει. Τη δύσκολη δουλειά ανέλαβε ένας βετεράνος του πολέμου. Υπάρχουν, έγραψε, και πράγματα που δεν βλέπουμε. Η ελπίδα, η πίστη, η αφοσίωση σε έναν σκοπό. Αν πιστεύεις σε κάτι, τότε υπάρχει.

Εμείς τι θα απαντήσουμε σ’ αυτά τα παιδιά που θέλουν πετρέλαιο αντί για Μπάρμπι; Σε τι θα τους πούμε να πιστεύουν; Πού να αφοσιωθούν; Ένα παιδί που πεινάει, κρυώνει και θλίβεται, έχει κάνει ήδη ένα τεράστιο άλμα γνωρίζοντας από την αρχή όσα θα μάθαινε μόνο στο τέλος.

Προτείνω να αποστείλει το ταχυδρομείο μερικά δείγματα των παιδικών επιστολών στους αρχηγούς της συγκυβέρνησης. Για να τους χαλάσει, έστω για μια στιγμή, το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Για χάρη των παιδιών που φέτος δεν θα πάρουν κανένα δώρο.

Καλή χρονιά!