γράφει ο Ευστράτιος Τζαμπαλάτης
Όταν η κοινωνία αντιστέκεται με τα δικά της μέσα, τότε η κινδυνολογία και ο «κομμουνιστικός φόβος» επαναχρησιμοποιείται από την πλευρά του ελληνικού κράτος. Η ιστορία έχει δείξει ότι κάθε φορά που υπάρχει κράτος και το καρότο τελειώνει, τότε το μόνο που μένει είναι το μαστίγιο…

γράφει ο Ευστράτιος Τζαμπαλάτης
Θα μπορούσε να γραφτεί ένα ολόκληρο βιβλίο μόνο για τους λόγους για τους οποίους ένα κράτος –ανεξαρτήτου γεωγραφικής τοποθεσίας– φοβάται την ύπαρξη των καταλήψεων και κατ’ επέκταση την ύπαρξη γενικευμένου καταληψιακού κινήματος. Πρέπει όμως για αρχή να αποσαφηνιστούν κάποια βασικά πράγματα γιατί ο κοινωνικός κανιβαλισμός της μηδενικής ανοχής δεν έβλαψε ποτέ κανένα καθεστωτικό στέλεχος (ανεξαρτήτου βαθμίδας), παρά μόνο τον ίδιο τον λαό. Είναι αυτονόητο πως ένα κράτος δεν ενοχλείται επειδή μια ομάδα ανθρώπων κατέλαβε έναν χώρο ο οποίος νομικά ανήκει σε αυτό. Ο κρατικός μηχανισμός είναι τόσο διεφθαρμένος από τη φύση του, αφού το ίδιο επιλέγει να σαπίζουν τα κτήρια του ανήκουν και να νοικιάζει άλλα για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. Δεν αποτελεί δηλαδή έκπληξη το ότι μπορεί οι ιδιοκτήτες αυτών των κτηρίων να είναι πρώην βουλευτικά-κομματικά στελέχη ή συγγενικά πρόσωπα αυτών. Δυστυχώς, στον καπιταλισμό ζούμε οπότε η ληστρική λογική του καταναλώνω κεφάλαιο και με περίτεχνο τρόπο επιστρέφω ένα μεγάλο μέρος αυτού πίσω, βρίσκεται παντού σε πρώτο πλάνο σε όλους τους κυβερνητικούς κύκλους. Οι καταλήψεις λοιπόν είναι αυτοί οι χώροι οι οποίοι όχι μόνο στέκονται ενάντια σε τέτοιου είδους λογικές, αλλά εφαρμόζουν στη πράξη τις δικές τους αντιπροτάσεις. Όταν το ίδιο το κράτος προωθεί στο λαό τη λογική του να εξαργυρώνει την ελευθερία του μπροστά στο πολιτικό πρόσωπο που τον ικανοποιεί περισσότερο, οι άνθρωποι των καταλήψεων εφαρμόζουν στη πράξη την ομοφωνία και την αμεσοδημοκρατία χωρίς ιεραρχίες και διακρίσεις. Χωρίς την ύπαρξη και την δημιουργία αρχηγών και εκπροσώπων, οι καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του και όλοι μαζί προσπαθούν συλλογικά και κάτω από οριζόντιες διαδικασίες να δώσουν λύσεις στα καθημερινά προβλήματα. Αν λοιπόν μια μέρα ο κόσμος ξεκινούσε να εφαρμόζει τις αναρχικές και κομμουνιστικές ιδέες, τότε το κράτος θα κατέρρεε και θα έπαιρνε μαζί τους όλους αυτούς τους δημοκράτες που έζησαν –και συνεχίζουν θρασύτητα να ζουν– κατασπαράζοντας τους καρπούς τους λαού. Όταν ο κόσμος καταλάβει στη πράξη ότι το χάος δεν προέρχεται από την ίδια την κοινωνία, αλλά γεννιέται μέσα από τις απάνθρωπες πολιτικές που λαμβάνουν οι πολιτικοί αυτού του συστήματος, τότε από μόνος του θα ακύρωνε αυτό το βάναυσο πολίτευμα, όπως το έχει δείξει άλλωστε η ίδια η ιστορία. Αυτό το πολίτευμα των μερικών προνομιούχων που ονομάζεται δημοκρατία. Είναι λοιπόν αυτός ο πολιτισμός και αυτή η κουλτούρα που παράγονται μέσα από τις καταλήψεις και απειλούν άμεσα τις κρατικές ιδέες του ατομικισμού, τους ωχαδερφισμού και τους μίσους για το κάθε τι διαφορετικό. Ο πολιτισμός των καταλήψεων ενώνει και αυτοοργανώνει τους ανθρώπους πράγμα που δυσκολεύει το κρατικό έργο του κοινωνικού ελέγχου. Κάθε κυβέρνηση, ανεξαρτήτου χρώματος, θέλει να ελέγχει του πολίτες της ώστε να μπορεί μέσω της νομικής βίας να διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία του καπιταλισμού. Αυτό το γεγονός δηλώνει ταυτόχρονα και την αποτυχία αυτού του οικονομικού συστήματος, γιατί χωρίς την ύπαρξη της κρατικής βίας, της εργασιακής ανασφάλειας και λοιπών τεχνικών ελέγχου, το σύστημα αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει. Οι ελεύθεροι λοιπόν άνθρωποι των καταλήψεων μαθαίνουν τόσο το πόσο αχρείαστος είναι ο εξουσιαστικός έλεγχος όσο και το πόσο αβίαστα –και πάνω απ’ όλα αποδοτικά– λειτουργεί η κοινωνική οργάνωση. Μια υγιή οργάνωση που πηγάζει μέσα από τους ίδιους τους πολίτες οι οποίοι συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν κάτω από τις συνθήκες της πλήρης ισοτιμίας. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι για να μπορέσει η κυβέρνηση να στρέψη τους ίδιους τους πολίτες ενάντια στα δικά του μέσα, προωθεί την επιτυχημένη από το παρελθόν συνταγή της κινδυνολογίας και του “κομμουνιστικού φόβου”, πάντα σε συνδυασμό με το καθεστώς της μηδενικής ανοχής. H επίθεση λοιπόν στις καταλήψεις είναι η επίθεση του κράτους απέναντι σε μια κοινωνία που αντιστέκεται και διεκδικεί τα αυτονόητα. Όταν το καρότο τελειώνει και δεν υπάρχει δεύτερο για να το αντικαταστήσει, τότε το μόνο που μένει είναι το μαστίγιο. Η υπεράσπιση των αυτοοργανωμένων χώρων είναι η υπεράσπιση του δικαιώματος για ελευθερία, ισοτιμία και αξιοπρέπεια.
*Ευστράτιος Τζαμπαλάτης Αρχιτέκτονας Μηχ. – Γραφίστας

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.