Μέχρι σήµερα γνωρίζαμε για «προληπτικούς» πολέμους, «προληπτικές» προσαγωγές κ.λπ. Τώρα μάθαμε και τις «προληπτικές» επιστρατεύσεις. Τα όπλα στα οποία προσφεύγει η εκάστοτε ηγεσία – εν προκειμένω η τρικομματική – μόλις αισθανθεί ότι απειλείται με οποι­ονδήποτε τρόπο η εξουσία της είναι, ως φαίνεται, ανε­ξάντλητα.

Μέχρι σήµερα γνωρίζαμε για «προληπτικούς» πολέμους, «προληπτικές» προσαγωγές κ.λπ. Τώρα μάθαμε και τις «προληπτικές» επιστρατεύσεις. Τα όπλα στα οποία προσφεύγει η εκάστοτε ηγεσία – εν προκειμένω η τρικομματική – μόλις αισθανθεί ότι απειλείται με οποι­ονδήποτε τρόπο η εξουσία της είναι, ως φαίνεται, ανε­ξάντλητα.

Αυτό που δεν είναι ανεξάντλητο, όμως, είναι το δημο­κρατικό κεφάλαιο της χώρας. Δυστυχώς, όσο επιτρέ­πουμε στους εαυτούς μας να υποκύπτουν στις σειρή­νες μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας με μοναδικό στόχο την έξαρση του κοινωνικού αυτοματισμού, οδεύουμε μαθηματικά προς την, έστω άτυπη, κατάλυ­ση της Δημοκρατίας.

Η φαντασία γενικότερα – στην ερμηνεία του διεθνούς και εθνικού Δικαίου στη συγκεκριμένη περίπτωση -μπορεί να μην έχει όρια. Η Δημοκρατία όμως έχει. Και αν εμείς οι ίδιοι δεν ξεσηκωνόμαστε όταν αυτά τα όρια εξευτελίζονται, προτάσσοντας πάντα μια α λα καρτ δικαιολογία του τύπου «ναι μεν, αλλά», τότε βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε… τα μάτια μας υποθηκεύο­ντας την αξιοπρέπειά μας και τελικά το μέλλον μας.

Οι εργαζόµενοι στο μετρό δεν ήταν παρά «βύσματα», οι απλήρωτοι ναυτεργάτες «τραμπούκοι», οι εκπαιδευ­τικοί «ανεύθυνοι» που παίζουν με το μέλλον των παι­διών μας.

Για όλους υπάρχει μια λιγότερο ή περισσότερο «πιασάρικη» δικαιολογία που μας επιτρέπει να τους στείλουμε, με ήσυχη τη συνείδησή μας και μειωμένο το προσωπι­κό μας ρίσκο, στον διάολο… ή μάλλον στις τάξεις ενός ιδιότυπου «στρατού» με αποκλειστικό έργο τη διασφά­λιση της κυβερνητικής επιβίωσης.

Θα πείτε: Ναι, αλλά η «κοινή γνώμη» διαφωνεί με την απεργία της ΟΛΜΕ εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων. Και λοιπόν; Από πότε τα αποτελέσματα των δημοσκο­πήσεων καθορίζουν τον σεβασμό ή όχι του Συντάγμα­τος και, εν τέλει, της Δημοκρατίας;

Τέλος πάντων, το σημαντικότερο που πρέπει να απαντή­σουμε, ως πολίτες αυτής της χώρας, δεν είναι «από πότε» μας συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν, αλλά «έως πότε» θα κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και θα μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα (ή μάλλον με την κάννη του κοινωνικού αυτοματισμού στραμμένη στην κατεύθυνση του… διπλανού μας).