Η πρωτοφανούς θρασύτητας απόφαση των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ να προβούν σ’ έναν ευθύ και αποτρόπαιο εκβιασμό εναντίον της μαθητιώσας νεολαίας και να θέσουν σε ομηρία τις χειμαζόμενες οικογένειες των μαθητών….

Η πρωτοφανούς θρασύτητας απόφαση των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ να προβούν σ’ έναν ευθύ και αποτρόπαιο εκβιασμό εναντίον της μαθητιώσας νεολαίας και να θέσουν σε ομηρία τις χειμαζόμενες οικογένειες των μαθητών – σε μια εποχή όπου η αλληλεγγύη αποτελεί το πολυτιμότερο αγαθό και την έσχατη ελπίδα της κοινωνίας μας –, προς χάριν διεκδίκησης συνδικαλιστικών αιτημάτων (οποιασδήποτε βαρύτητας ή σημασίας…), καταδεικνύει την άβυσσο της πολιτικής έκπτωσης που βιώνουμε και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την ηθική αποσύνθεση του κοινωνικού σώματος.

Η ανήκουστη για ανθρώπους της εκπαίδευσης απόφαση να επικαλεστούν οποιοδήποτε (δίκαιο ή άδικο) δικαίωμα ή μια (άστοχη ή άκαιρη) ενέργεια της πολιτείας (ουδεμία σημασία έχει στην παρούσα στιγμή) και μέσω αυτού να εκμεταλλευτούν κατά τον απεχθέστερο και απογοητευτικότερο τρόπο την αγωνία, τις υλικές και πνευματικές θυσίες των μαθητών και των γονέων τους, που υποφέρουν κάτω από δυσβάστακτο άχθος της διαδικασίας των πανελλήνιων εξετάσεων, μας θέτει ενώπιον μιας συντριπτικής πραγματικότητας που αρνούμαστε συστηματικά να αντιμετωπίσουμε. Είμαστε μια κοινωνία ασήμαντων μετριοτήτων, παραφουσκωμένη από τον δυσώδη αέρα της μεταπολιτευτικής χαύνωσης, που αδυνατεί εγκληματικά να αντιμετωπίσει το μέλλον των παιδιών της.

Πρόκειται για την κυνικότερη – λόγω και των ιδιαίτερων κοινωνικών συγκυριών – απόφαση από μέρους των καθηγητών να σφαγιάσουν τη μαθητιώσα νεολαία προκειμένου να πετύχουν, μεταξύ άλλων, το ελαχιστότατο – αν αποτελεί εν τέλει δίκαιο αίτημα και όχι πρόκληση απέναντι σε εκατομμύρια εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα να μην γίνουν 22 οι 20 εβδομαδιαίες ώρες εργασίας… Η δε καθολική οργή της κοινωνίας δεν στέκεται μόνο στον κυνικό εκβιασμό και στην επίδειξη πελώριας αναλγησίας των καθηγητών απέναντι στην αγωνία των υποψηφίων, αλλά και στον ευτελισμό του συνδικαλιστικού δικαιώματος της απεργίας. Οι καθηγητές με τη θλιβερή ενέργειά τους έθεσαν πλέον σε πλήρη απαξίωση ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα – σε μια εποχή που η αξιοπιστία και η αποτελεσματικότητά του θα έπρεπε να είναι βασικό ζητούμενο.

Ωστόσο, ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε με περίσκεψη για το τι πραγματικά είναι σε θέση να περιμένει μια κοινωνία της οποίας οι πολιτικοί υποστηρίζουν υπερήφανα και ανερυθρίαστα ότι οι εκπαιδευτικοί είναι υπεράνω των μαθητών – σύμφωνα με την πρωτοφανή στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά δήλωση του υπεύθυνου παιδείας (!!!) του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίου Κουράκη… Βιώνουμε μια τραγική πραγματικότητα με φόντο ένα απογοητευτικό ρεσιτάλ υποκρισίας – δήθεν «υπέρ ενός δίκαιου αγώνα και δίκαιων διεκδικήσεων», σε μια εποχή που η κοινωνική αλληλεγγύη αποτελεί τη μοναδική διαφυγή ελπίδας. Είναι (συμβολικά) απεχθές θέαμα το να καθιστούν οι εκπαιδευτικοί τους εαυτούς τους θλιβερά παραδείγματα υποκρισίας και αμετροέπειας. Αν ο εκπαιδευτικός λειτουργός – που είναι από τους σχετικά ευνοημένους από τη δημόσια διοίκηση υπαλλήλους – επιλέγει συνειδητά τον πλέον αναξιοπρεπή και αναντίστοιχο με το υψηλό του λειτούργημα τρόπο για να διεκδικήσει το όποιο του δικαίωμα, πού μπορεί να στηρίξει τις ελπίδες της η κοινωνία; Αν ο εκπαιδευτικός δεν διαθέτει τη στοιχειώδη συνδικαλιστική νοημοσύνη να διεκδικήσει τα αιτήματά του δίχως να έρθει σε άμεση και τόσο κραυγαλέα αντίθεση με το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα, από ποια άλλη συντεχνία μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο για το κοινωνικό σύνολο;

Αν ο εκπαιδευτικός δεν είναι σε θέση να σταθμίσει τις κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες κατά τις οποίες αποφασίζει να παλέψει για την επίλυση των όποιων προβλημάτων του και κυρίως αν επιλέγει αυτό τον πρωτοφανή εκβιασμό που αποτελεί κόλαφο για την εκπαιδευτική κοινότητα και ακυρώνει κάθε συνδικαλιστική του αξίωση, δεν είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς πού στην ευχή βασίζεται αυτή η κοινωνία;
Βιώνουμε πραγματικές δυσκολίες· γι’ αυτό, στις νέες επώδυνες συνθήκες που μας έτυχαν, πρέπει να σταθμίζουμε τις ενέργειές μας και κυρίως να μην προσπαθούμε να επαναφέρουμε στα τεκταινόμενα του δημόσιου βίου τις πρακτικές της ασυδοσίας που όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά.

Η απόφαση αυτή της ΟΛΜΕ, που έφερε την κοινωνία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αποτελεί μνημείο συνδικαλιστικής αναλγησίας, συντεχνιακού εκτροχιασμού, φατριαστικού κυνισμού. Δυστυχώς, συνιστά την απογοητευτικότερη πολιτική πράξη διεκδίκησης και θα καταγραφεί με μελανά χρώματα στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος στην εποχή της κρίσης…
 
[email protected]