Το έχει ξαφνικά γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνωμοσιολογία ή το Μαξίμου έχει όντως ανασύρει από τα συρτάρια του ακραίους κι επικίνδυνους σχεδιασμούς με στόχο να συνδέσει στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον «εξτρεμισμό»; 

Το έχει ξαφνικά γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στη συνωμοσιολογία ή το Μαξίμου έχει όντως ανασύρει από τα συρτάρια του ακραίους κι επικίνδυνους σχεδιασμούς με στόχο να συνδέσει στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον «εξτρεμισμό»;

Πόσο θα συνεχιστεί η κόντρα γύρω από το αν είναι ακραίος ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ; Όταν ο Τσίπρας είναι αποδεκτός ως θεσμικός συνομιλητής από τους ευρωπαίους εταίρους και όχι μόνο, έχει άραγε λογική το να ωρύεται ο Σαμαράς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «ακραίους» και πρέπει να τους μαζέψει; Έχει διαβάσει Φαήλο ο πρωθυπουργός τελευταία;
 
Προς το παρόν είναι άγνωστο ως που θα φτάσει το Μαξίμου τη σύγκρουση περί των άκρων. Το σίγουρο είναι ότι η κατάσταση εκτραχύνεται και γίνεται επικίνδυνη και ακραία με ευθύνη ακριβώς αυτών που διακηρύσσουν παραληρηματικώς ότι τα άκρα είναι «οι άλλοι». Όσο τα οικονομικά δεδομένα επιδεινώνονται και δεν μπορει να σερβιριστεί το success story, παρά μόνο με θηριώδη ψέμματα, τόσο το πρωθυπουργικό επιτελείο πουλάει το έργο «νόμος και τάξη».
 
Το ερώτημα είναι ποιος αγοράζει… Αν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις όχι και πάρα πολλοί. Οι παραγωγικές ηλικίες ως επί το πλείστον έχουν στραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ και  μέχρι πρότινος και στη Χρυσή Αυγή (όσοι έφυγαν από τη δεύτερη μετά τις συλλήψεις, βρήκαν νέα στέγη στην αδιευκρίνιστη ψήφο).

Ποιοι είναι λοιπόν οι νοικοκυραίοι τους οποίους προσπαθεί να φοβίσει ο Σαμαράς με τη θεωρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακραίος κι έκνομος; Μάλλον οι συνταξιούχοι αν κρίνουμε και από δημοσιεύματα στον Κυριακάτικο Τύπο που θέλουν τον Σαμαρά να έχει σχέδιο πολιτικής μακροημέρευσης με παροχές από το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος (κάποιοι φαίνεται την πήραν της μετρητοίς αυτή την εξαγγελία η οποία έγινε χωρίς να υπάρχει το ΟΚ απ’ έξω) σε χαμηλοσυνταξιούχους, δικαστικούς και ένστολους.

Αυτές όμως οι κοινωνικές κατηγορίες είναι αυτές στις οποίες ήδη υπερέχει η ΝΔ και, όσον αφορά τους συνταξιούχους, δεν ξέρουμε για πόσο ακόμη – προς το παρόν το Μαξίμου φαίνεται να επιχειρεί να τους συγκρατήσει ανακαλώντας μνήμες του εμφυλίου.
 
Το μόνο που μπορεί να καταφέρει προς το παρόν ο Σαμαράς είναι μια δημοσκοπική θολούρα που επιτρέπει να διατηρείται το οριακό προβάδισμα της ΝΔ, κατασκευάζοντας πολιτικό χρόνο για την κυβέρνηση. Όσο δυνάμεις από το κοινωνικό κέντρο στο οποίο προσβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο είναι αυτό που αναδεικνύει κυβερνήσεις, καταφεύγουν προς ώρας στη γκρίζα ζώνη, το τοπίο δεν ξεκαθαρίζει και το Μαξίμου ελπίζει ή αφήνει τους άλλους να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει τους πιο συντηρητικούς εκ των αναποφάσιστων.
 
Όσο για την επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό ότι αυτή έχει και μια δεύτερη στόχευση, την στοχοποίηση κάθε λαϊκής αντίδρασης και την ακύρωση κάθε δυνατότητας οι διάφοροι αγώνες να ενισχυθούν και να γενικευτούν δια της πιθανής πολιτικής στήριξης από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
 
Ωστόσο, έχει σκεφτεί ο Σαμαράς ότι έτσι που το πάει μπορεί να είναι η κοινωνία που σε λίγο θα πιέζει για έναν πιο «εξτρεμιστή» ΣΥΡΙΖΑ ώστε ο ίδιος και το επιτελείο του να καταστούν σύντομα μια ζοφερή παρένθεση;