• Υπό το βάρος των αντιφάσεων και των ανισοτήτων κατρακύλησε ο παραλογισμός στα φωναχτά του φθινοπώρου, δίνοντας στην αλλοπρόσαλλη σκέψη τη γραφικότητα των κειμένων αποτυπωμάτων.

• Υπό το βάρος των αντιφάσεων και των ανισοτήτων κατρακύλησε ο παραλογισμός στα φωναχτά του φθινοπώρου, δίνοντας στην αλλοπρόσαλλη σκέψη τη γραφικότητα των κειμένων αποτυπωμάτων.
• Η θεματική, παραγωγική διαδικασία, καθορισμένη από την πολυποίκιλη ματιά της στείρας συλλογιστικής, δίνει στη λευκή σελίδα την ασύλληπτη νοηματική ερμηνευτική περί του ακαταδάμαστου της ηλιθιότητας πεδίου.
• Στην επανάληψη το άνοιγμα της στοματικής κοιλότητας από μόνο του περιορίζει τον ορισμό της ανυπαρξίας στο αργόσυρτο του πρώτου φωνήεντος, σημειώνοντας με σαφήνεια την πλατυρρημοσύνη της εκπλήξεως!
• Και στην ειρωνεία, στην εμμετρία των ομοίων διψήψων ένα ωμέγα με τις καμπύλες του προδιαθέτει την ανάγνωση να αποδώσει την τιμή στον ανατρεπτικό μηχανισμό του παιγνίου.
• Ενώ στη χώρα οι ανακοινώσεις σημειώματα καταλόγου παρατείνουν τα δευτερόλεπτα του επιλόγου.
Και στα ομόρριζα του ουσιαστικού του παραπάνω χώρου της προτάσεως, στα χωράφια των ονείρων, του εξώστη που αντικρίζει τη μοναδικότητα της μεγάλης θάλασσας, στις αιμασιές, στις κλίμακες τις χειροποίητες, ένα χωρατό πέρασε και χάθηκε κλέβοντας τους αιώνες από την ιστορία.
• Τοιουτοτρόπως στην εναλλαγή της κοινοτοπίας, στου τραγέλαφου την ακολουθία, νεανίας τις, τριχός αποχρώσεως οξυζενέ, αναρτημένος στους μαντρότοιχους των κοινωνικών μέσων μετακινήσεως της ανοητογραφίας, αναζητά τη χαμένη του γηραιά πρόγονο, τριχός χρώματος υπόφαιου.
• Στον καιρό της βραχυγραφίας η αναζήτηση τείνει και παρατείνει τη μονοτονία της απαγγελίας των εκφωνητών ενώ το βλέμμα στο ευθύγραμμο σχήμα της αμηχανίας προσκολλημένο περιορίζεται.
• Στην παρένθεση η επεξήγηση δεν έχει τη διάθεση να αποστομώσει την αντιπαράθεση και στον συλλαβισμό των συμπερασμάτων δυο πουλιά στο καλώδιο τινάζουν τα φτερά τους.
Στο διπλανό δέντρο αυτό το φύλλο στο ξερόκλαδο αντιστέκεται στη διάθεση της μελαγχολίας.
Επιφώνημα στην αισθαντικότητα του φθινοπώρου.

Mυογράφημα
 
Όπως ανέβαινε ο πέτρινος τοίχος.
Με την παλάμη ανοιχτή να κτυπά τη χορταριασμένη πέτρα κάθε φορά που ένα πήδημα συνόδευε μια συλλαβή απ’ το τραγούδι που ’δινε το βήμα.
Δυο μπαλώματα απ’ το παλιό φόρεμα στα γόνατα και μαύρες κλωστές γραμμές παράλληλες να μπλέκονται με το γκρι να κάνουν το σχέδιο.
Κοντοκουρεμένη κεφαλή, μπόλικο κόκκινο στο λευκό και ένα πρόσωπο σαν το φεγγάρι να λαμποκοπά αμέριμνο δίπλα απ’ τα φύλλα που στρώναν’ το χαλί στο φθινόπωρο.
Στη φωνή ο αντίλαλος και να στα σταυροδρόμια η συντροφιά να παίζει με τον ήλιο στα σύννεφα, με το κρυφτό στα μυστικά περάσματα, στους ίδιους βράχους όπου κρυβόταν το κύμα όταν θύμωνε στον καιρό.
Και μετά στο χέρσο με το ξερόκλαδο, μολύβι στα μικρά δάχτυλα.
Σχεδιάγραμμα. Να το παλιό αρχοντικό με τα μεγάλα παράθυρα, τα υπέρθυρα με τους καβαλάρηδες.
Κι εκείνη η κουκουβάγια να βγαίνει όταν σουρούπωνε σκορπίζοντας τα φαντάσματα.
Στην περισυλλογή να χάνονται οι ψίθυροι και στην επανάληψη στο ίδιο σημείο στον κύκλο να γράφεται η άλλη μέρα.

Ομόρριζο

Η ευλογία της παρασύνθετης
Συγκεντρώσεως των ήχων
Όταν εκφωνούνται
Και το λευκό μαζεμένο στα γόνατα
Με τα γυμνά δάχτυλα
Και τη φωνή
Όπως η έκσταση
Στην πομπή
Του παραλόγου
Με τον κισσό να περιπλέκεται
Στα σώματα
Στην ανομοιομορφία των καταλήξεων
Των φύλλων και της υγρασίας
(Όπως η φαντασίωση)