Κόβουν οι ελληνικές ταινίες εισιτήρια ανάλογα με την αξία τους;

Γιώργος Στεργιάκης (Αmafilms, Κιν/φος Άστυ)

Δεν πιστεύω ότι οι ταινίες που βραβεύτηκαν έχουν προβληματική πορεία στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το αντίθετο μάλιστα. Η «Miss Violence» του Αβρανά, για παράδειγμα, που βραβεύτηκε στη Βενετία, έκανε περίπου 15.000 εισιτήρια. Για την εποχή μας είναι σούπερ αριθμός, γιατί καταγράφεται μια πτώση της τάξεως του 35-40% στα εισιτήρια. Άλλα εισιτήρια κόβονταν πέρσι, για να μην μιλήσουμε δύο και τρία χρόνια πριν. Ο «Κυνόδοντας», ας πούμε, που έκανε και δεύτερη καριέρα στα σινεμά, όταν ξαναβγήκε μετά την υποψηφιότητα για Όσκαρ έφτασε τα 50.000 εισιτήρια. Οι δημιουργοί όμως πρέπει και να βοηθιούνται. Υπάρχουν ταλέντα. Όπως και οι παραγωγοί πρέπει να ενισχυθούν, τώρα που έχουν κοπεί τα κονδύλια που προέρχονταν από το ΕΚΚ και την ΕΡΤ. Γενικά ο πολιτισμός κινείται σε χαμηλά οικονομικά επίπεδα, αλλά υπάρχουν Έλληνες σκηνοθέτες που δεν το βάζουν κάτω κι αυτό είναι αξιοπρόσεκτο. 

Ανδρέας Θωμόπουλος  (σκηνοθέτης)

«Ποιος φταίει για τα λίγα εισιτήρια;» είναι η ερώτηση. Την απάντηση δεν την ξέρω, αλλά κάτι με σπρώχνει να την ψάξω και στο περίεργο ελληνικό σύνδρομο του γούστου όπου: μπαίνεις σε ακριβό εστιατόριο «τι να πιώ;» ρωτάς. «Ό,τι θέλετε, έχουμε τα πάντα», λέει ο σερβιτόρος. «Ε, φέρε μου μια ρακή πριν από το γεύμα», του λες. Παγώνει. «Α, τέτοιο δεν έχουμε, όλα τα άλλα υπάρχουν». Κι εσύ δεν μπορείς να μη σκεφτείς μια σχετική με άλλους τόπους αναλογία: να μπαίνεις σε μαγαζί στη Σκωτία, να ζητάς ουίσκι και να σου λένε πως δεν έχουν, ή στην Κούβα να μην έχουν ρούμι ή στη Μόσχα να μην έχουν βότκα κ.λπ. Το… κωμικέψαμε λίγο, ξέρω, αλλά ίσως κι αυτό το ελληνικό τερτίπι να έχει κάποια σχέση με τα εισιτήρια στο σινεμά.