O συγγραφέας  Κώστας Ακρίβος γράφει για το βιβλίο του «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι», εκδόσεις Μεταίχμιο

O συγγραφέας  Κώστας Ακρίβος γράφει για το βιβλίο του «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι», εκδόσεις Μεταίχμιο

Η δράση στο «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι» αρχίζει το φθινόπωρο του 2010, όταν ο αφηγητής δέχεται μια φραστική επίθεση στο χαμάμ της Αδριανούπολης από έναν Τούρκο για την ανυποληψία και το πιθανολογούμενο τέλος της Ελλάδας, και περατώνεται το 2018, όταν υποτίθεται πως (θα) έχει ολοκληρωθεί όλη αυτή η δυσπραγία, είτε με καλό είτε με άσχημο τρόπο – εναπόκειται στον αναγνώστη να τοποθετηθεί.

Μια και βρισκόμαστε λοιπόν ακριβώς στο μέσον αυτής της μυθιστορηματικής περιπέτειας, βρίσκω την ευκαιρία και ξανακοιτάζω με περισσότερη προσοχή τα πρόσωπα που ανέλαβαν να κουβαλήσουν στους ώμους τους το φορτίο που τους αναλογεί (άλλος θυμωμένος έως οργίλος με την όλη κατάσταση, άλλοι πιο συγκαταβατικοί, κάποιοι συνεχώς λουφαδόροι, οι περισσότεροι ατιμώρητοι, πολλά τα θύματα, ελάχιστοι οι ψύχραιμοι, κορυφαίοι εκείνοι της έμπρακτης αλληλεγγύης), αλλά ταυτόχρονα να ξαναθυμηθώ ότι η πρωταρχική ιδέα – σπέρμα του βιβλίου παραμένει η ίδια: αυτό που μετράει δεν είναι άλλο από το να επανανακαλύψουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα. Και η βάση μιας τέτοιας ταυτότητας – σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγει ο αφηγητής στα ταξίδια που «κάνει» σε ολόκληρη σχεδόν τη χώρα – είναι η γλώσσα.

Η γλώσσα είναι ο μίτος που σε δένει με τις ψυχές που αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, αυτή και η τωρινή πατρίδα που οφείλει να διαφυλάξει καθένας με δέος και σέβας, έτσι ώστε να γίνει ικανός για να απλώσει το χέρι στον άλλο. Και κάτι τελευταίο. Το «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι» δεν είναι ένα μυθιστόρημα που φιλοδοξεί να καταγράψει την οικονομική κρίση των ημερών μας. Είναι μια μυθοπλαστική γραφή, από την οποία αγωνίζεται να πιαστεί ο αφηγητής για να την κάνει σχεδία στην προσωπική του κρίση σχετικά με το ποιος είναι και, κυρίως, με το ποιος θα ’πρεπε να είναι σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.