Η καταρρακτώδης βροχή και ο δυνατός άνεμος της περασμένης Πέμπτης μπορεί να απείλησε κάποιες από τις παραλιακές κατασκευές στο νησάκι του Λίντο, μπορεί να έκλεισε για μερικές ώρες το γραφείο Τύπου (μέχρι οι σφουγγαρίστρες να κάνουν τη δουλειά τους) και να γκρέμισε μερικά από τα διακοσμητικά λιοντάρια που κοσμούν το Palazzo Del Cinema, δεν ήταν όμως ικανή να ανακόψει τη φόρα του φεστιβάλ, που φέτος δείχνει να βρίσκεται σε ιδιαίτερη φόρμα.

Η καταρρακτώδης βροχή και ο δυνατός άνεμος της περασμένης Πέμπτης μπορεί να απείλησε κάποιες από τις παραλιακές κατασκευές στο νησάκι του Λίντο, μπορεί να έκλεισε για μερικές ώρες το γραφείο Τύπου (μέχρι οι σφουγγαρίστρες να κάνουν τη δουλειά τους) και να γκρέμισε μερικά από τα διακοσμητικά λιοντάρια που κοσμούν το Palazzo Del Cinema, δεν ήταν όμως ικανή να ανακόψει τη φόρα του φεστιβάλ, που φέτος δείχνει να βρίσκεται σε ιδιαίτερη φόρμα.

Ήδη στα μισά της, όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, η 67η διοργάνωση της Βενετίας προβάλλει ως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες των τελευταίων χρόνων. Κι αν δεχτούμε ότι η καλή μέρα φαίνεται από το… πρωί, η φετινή πρώτη δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη ταινία από το «Black Swan» του Ντάρεν Αρονόφσκι. Μετά τον εσωτερικό «Παλαιστή», ο αμερικάνος δημιουργός επιστρέφει με ένα ψυχολογικό θρίλερ με φόντο τον χώρο του επαγγελματικού μπαλέτου, κάνοντας ένα φιλμ που έχει τη δύναμη ενός αληθινού κινηματογραφικού τυφώνα. Η Νάταλι Πόρτμαν είναι σαρωτική στον ρόλο μιας χορεύτριας που, έχοντας μόλις κερδίσει τον πρώτο ρόλο στο ανέβασμα της Λίμνης των Κύκνων στη Νέα Υόρκη, φοβάται ότι μια νεοφερμένη συνάδελφός της εποφθαλμιά τη θέση της. Αυτό που ακολουθεί είναι μια ταινία που σου σφίγγει το στομάχι, υπό τους ήχους της μουσικής του Τσαϊκόφσκι, για να κορυφωθεί σε ένα φινάλε που αγγίζει την ποίηση προσθέτοντάς της κάμποσες σταγόνες αίμα. Κι αν μια τέτοια αρχή μοιάζει δύσκολη να ξεπεραστεί –κι ακόμη δεν έχει– τα καλά νέα από τη Βενετία δεν σταματούν εδώ. Το «Somewhere» της Σοφίας Κόπολα, η άλλη high profile αμερικάνικη συμμετοχή στο διαγωνιστικό, μπορεί να είναι λιγότερο εντυπωσιακή δεν παύει όμως να είναι εξαιρετική. Οι λίγες μέρες που ένας χολιγουντιανός σταρ περνά με την κόρη του στο μυθικό Σατό Μαρμόντ του Λος Άντζελες, κατορθώνουν να χτίσουν ένα τρυφερό πορτρέτο της ανδρικής ανασφάλειας και της σχέσης ανάμεσα στα παιδιά και τους διάσημους γονιούς τους, που δείχνει να είναι ελαφρώς βιογραφικό για την κόρη του Κόπολα. Ένα μικρό διαμάντι που δεν χάνει τη λάμψη του από την αμήχανη αρχή του και ένα εύκολο φινάλε. Το «Meek’s Cutoff» της Κέλι Ράιχαρντ από την άλλη, η ιστορία μιας ομάδας αποίκων που χάνουν τον δρόμο τους και αναγκάζονται να εμπιστευθούν έναν ινδιάνο να τους οδηγήσει στο Όρεγκον του 1800, είναι ένα ενδιαφέρον νεο-γουέστερν με φεμινιστική ματιά, όμως δεν κατορθώνει να κρατήσει πάντα την ένταση στα επίπεδα που θα χρειαζόταν. Κάτι που πετυχαίνει με το παραπάνω το «Machete» του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, μια τσίτα τα γκάζια περιπέτεια, φτιαγμένη με πρώτο ζητούμενο τον χαβαλέ, το αίμα και τις εκρήξεις, αλλά κρατώντας μια πολιτική πισινή, αφού αγγίζει ένα καυτό θέμα στην Αμερική αυτή τη στιγμή, την παράνομη μετανάστευση από το Μεξικό. Ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής και φίλος του Ροντρίγκεζ Κουέντιν Ταραντίνο σίγουρα το απόλαυσε. Η προβολή του εκτός συναγωνισμού όμως, σημαίνει ότι, δυστυχώς, δεν μπορεί να το βραβεύσει. Από τις άλλες ταινίες του διαγωνιστικού πάντως, τις εντυπώσεις κέρδισε το «Potiche» του Φρανσουά Οζόν που χειροκροτήθηκε πολύ θερμά στην πρώτη του προβολή. Θυμίζοντας την camp υπερβολή των «8 Γυναικών», ποντάροντας στο χιούμορ και στους πρωταγωνιστές του Κατρίν Ντενέβ και Ζεράρ Ντεπαρντιέ, είναι ικανό για μια θριαμβευτική εμπορική πορεία, αν και στην πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο ελαφρύ απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Ο Οζόν υποστηρίζει ότι το φιλμ είναι μια ψήφος υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης και πλήρες αναφορών στο σήμερα παρ’ ότι διαδραματίζεται στο 1977 αλλά δυστυχώς καταλήγει πιο φαρσικό απ’ ό,τι θα θέλαμε για να το πάρουμε στα σοβαρά. Όσο για το «Miral» του Τζούλιαν Σνάμπελ, που αφηγείται τις ιστορίες μερικών γυναικών στην Παλαιστίνη του χτες και του σήμερα, είναι διδακτικό, αφελές, υπερβολικό, μελοδραματικό και ολοκληρωτικά αποτυχημένο. Ίσως το πιο ενδιαφέρον πράγμα στην ταινία να είναι το πόσο υπέρ των παλαιστινίων είναι η στάση του, κάτι τουλάχιστον αξιοπερίεργο για έναν αμερικάνο, κατά το ήμισυ εβραίο, σκηνοθέτη. Για μια πιο ενδιαφέρουσα ματιά στη Μέση Ανατολή αλλά και στις σχέσεις παιδιών και γονιών θα πρέπει να δει κανείς το «Incendies» του Καναδού Ντενί Βιλνέβ, που υφαίνει με μαεστρία μια συναρπαστική ιστορία ανάμεσα στο χτες και το σήμερα με αφορμή τη διαθήκη μιας μητέρας που στέλνει τα παιδιά της πίσω στην πατρίδα τους προς αναζήτηση ενός πατέρα που νόμιζαν νεκρό κι ενός αδελφού που δεν ήξεραν ότι υπάρχει. Και μια κι ο λόγος για ταινίες πολιτικές, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε το «Essential Killing» του Γέρζι Σκολιμόφσκι που, καταγράφοντας την προσπάθεια ενός κρατούμενου από το Αφγανιστάν να επιβιώσει κυνηγημένος σε μια χιονισμένη χώρα της ανατολικής Ευρώπης, στήνει μια ταινία γεμάτη δύναμη που μπορεί να ιδωθεί ακόμη κι ως… χριστιανική παραβολή. Τις επόμενες μέρες θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια, αλλά τουλάχιστον για εμάς τους έλληνες το δεύτερο μισό του φεστιβάλ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια που τόσο η «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα όσο και το «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη προβάλλονται εκεί. Ανυπομονούμε.

Οι ταινίες της εβδομάδας

Ο Κόλιν Φάρελ είναι ψαράς που πιάνει στα δίχτυα του μια γυναίκα και η καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι κόρη του, πιστεύει ότι είναι γοργόνα. Όλα αυτά στο «Οντίν» του Νιλ Τζόρνταν. Για τους νοσταλγούς των 80’ς υπάρχει το αδιάφορο ρημέικ του «Karate Kid», γυρισμένο από τον Χάραλντ Ζουάρτ και τοποθετημένο στην Κίνα. Η ρομαντική κομεντί «Από Μακριά και Αγαπημένοι» της Νανέτ Μπερνστίν, για την προσπάθεια ενός ζευγαριού να κρατήσει μια σχέση εξ αποστάσεως, είναι τουλάχιστον συμπαθητική. Κατά τα άλλα οι «Κυνηγοί» του Νιμρόντ Ατάλ συνεχίζουν κουρασμένα το franchise επιστημονικής φαντασίας, το παιδικό «WinxClub: Το μυστικό του Χαμένου Βασιλείου» απευθύνεται σε γονείς που θέλουν να ξεφορτωθούν για λίγο τα πιτσιρίκια τους, ενώ σε επανέκδοση βγαίνουν η «Ηδονή» του Μαξ Οφίλς και το «Η Έλενα και οι Άντρες της» του Ζαν Ρενουάρ.

Γιώργος Ν. Κορωναίος