Εάν θέλουμε να λάβουμε προς εξέταση δείγμα της ποιότητας του κοινοβουλευτικού μας βίου, αυτό πρέπει να παρθεί κατά μείζονα λόγο από την αντιπολίτευση και τον τρόπο που αυτή ασκεί τα καθήκοντά της και κατά ελάσσονα λόγο από την κυβέρνηση και την εκτέλεση του κυβερνητικού της προγράμματος.

Εάν θέλουμε να λάβουμε προς εξέταση δείγμα της ποιότητας του κοινοβουλευτικού μας βίου, αυτό πρέπει να παρθεί κατά μείζονα λόγο από την αντιπολίτευση και τον τρόπο που αυτή ασκεί τα καθήκοντά της και κατά ελάσσονα λόγο από την κυβέρνηση και την εκτέλεση του κυβερνητικού της προγράμματος. Έχει καθιερωθεί στη χώρα μας η αντιπολίτευση να θεωρείται πετυχημένη όταν απορρίπτει συστηματικά και με ευσυνειδησία κάθε πρόταση της κυβέρνησης. Αυτός ο πολιτικός μηδενισμός κρατά τη χώρα μας δέσμια της θλιβερής κομματοκρατίας και αιχμάλωτη της πιο απεχθούς δοσοληψίας μεταξύ κόμματος και κοινωνίας, πολίτη και πολιτευόμενου. Αυτή η πολιτική δημιουργεί ασφυκτικά αδιέξοδα στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Αποκλείει την κοινωνία από την εξεύρεση λύσεων, τη δυνατότητα ευελιξίας προκειμένου να ξεπεραστούν κοινωνικά αδιέξοδα, δημιουργεί με δυο λόγια ασφυκτικές απολυτότητες με τις οποίες συντηρείται ένα απαρχαιωμένο πολιτικό σύστημα που κάνει τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει τα δικά του προνόμια σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Έχει επικρατήσει κατά κράτος η πλέον χυδαία περί πολιτικής αντίληψη, ότι το να συμφωνεί κανείς με την εκάστοτε κυβέρνηση είναι «προδοτικό», «δοσίλογο», «ύποπτο», «υπονομευτικό» και αποτελεί λόγο διαγραφής, διαπόμπευσης, διασυρμού, λόγο πολιτικής καταδίκης. Η «σοβαρή» αντιπολίτευση διαφωνεί σε όλα. Αυτό σημαίνει επαρκής άσκηση κοινοβουλευτικής πολιτικής στη χώρα μας.

Η παραδοσιακή θέση της αντιπολίτευσης να μηδενίζει κάθε κυβερνητική ενέργεια κρατά το επίπεδο της πολιτικής μας πρακτικής σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα. Αν βέβαια η πραγματικότητα δικαίωνε τις εκάστοτε αντιπολιτεύσεις, είναι περισσότερο από προφανές ότι η χώρα έπρεπε να είχε προ πολλού καταποντιστεί, σβηστεί από τον χάρτη, εξαερωθεί. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, οι πολιτικές συνεργασίες θεωρούνται κάτι παραπάνω από αυτονόητες… Στη χώρα μας αποτελεί λόγο ιδεολογικής προδοσίας και μείζονος πολιτικού γεγονότος να συνεργαστεί, για παράδειγμα, ο Συνασπισμός σε ένα επίπεδο με το ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή μάλιστα που ο βασικότερος λόγος της ύπαρξής του – θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς – δεν έγκειται στις πολιτικές του προτάσεις (αν διαθέτει), αλλά στο γεγονός της μεταξύ τους αντιπαράθεσης, που καταντά αυτοσκοπός, κάτι σαν βασική συνθήκη για την ύπαρξη των… συνιστωσών… Ωστόσο, μερικές φορές η πραγματικότητα, εκτός από το να σε διαψεύδει, σε γελοιοποιεί κιόλας, όταν ανάμεσα από (δεκάδες;) μέλη του κομματικού σου σύμπαντος διαλέγεις για περιφερειάρχη ένα ενεργό μέλος του ΠΑΣΟΚ… Τα πράγματα με το ΚΚΕ είναι πιο ξεκάθαρα. Στον Περισσό, ως κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας, δεν έχουν διλήμματα. Ζητούν απλά πράγματα: την έξοδο από την ΟΝΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, την αποσύνδεση της χώρας από το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και την αποκατάσταση του Στάλιν. Με δυο λόγια, η αριστερή αντιπολίτευση κινείται σε δυο άξονες: ο ένας, αυτός του Συνασπισμού, συμπυκνώνεται στον κρυφό του πόθο να γίνει ένα μεταμοντέρνο ΠΑΣΟΚ και ο άλλος βασίζεται στον ολοφάνερο πόθο του ΚΚΕ να γίνει ο τόπος «της (Βόρειας) Κορέας»!

Η Δεξιά, αφού συνέταξε και εγκατέλειψε έξω από την πόρτα της χώρας το μνημόνιο, δίνει σήμερα τον υπέρτατο αγώνα κατά του μνημονίου αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τη θλιβερή της υστέρηση και την προσήλωσή της στην ξεπερασμένη και χυδαία εν τέλει άσκηση μικροπολιτικής. Αποτελεί πλέον θλιβερή εικόνα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσπαθεί να διασωθεί, ενώ διανύουμε ήδη την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μέσα από μια τουρκομπαρόκ πολιτική πρακτική.

Πρέπει στην κρίσιμη, το δίχως άλλο, αυτήν περίοδο που διανύουμε, το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, αντί να κάνει ασκήσεις… ανυπακοής, να μας απαντήσει με σαφήνεια:

Πρώτον: Θα μπορούσε στην παρούσα συνθήκη να υπάρξει η χώρα έξω από την ΟΝΕ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Δεύτερον: Θα μπορούσε πραγματικά στην παρούσα συνθήκη η χώρα να αρνηθεί τη συμμετοχή του ΔΝΤ στις διαπραγματεύσεις;

Τρίτον: Είχαμε την παραμικρή ρεαλιστική δυνατότητα στην παρούσα συνθήκη να πιέσουμε για περαιτέρω αλλαγές του μνημονίου;

Τέταρτον: Είχε η χώρα απόλυτη και πραγματική ανάγκη άμεσου και δυσθεώρητου δανεισμού προκειμένου να αποφύγει τη βέβαιη χρεοκοπία;

Πέμπτον: Ήταν δυνατόν να βρεθούνε αυτά τα απίθανα δισεκατομμύρια προκειμένου να ξεχρεωθούν άμεσα τα δάνεια της χώρας που σκάγανε σαν μπόμπες;

Τέλος, υπήρχε άλλος δρόμος, πιο ασφαλής, που θα μπορούσαμε να είχαμε διαλέξει στις παρούσες συνθήκες αποφεύγοντας το απεχθές μνημόνιο και τον εφιάλτη της χρεοκοπίας;

Ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης έδωσε μια σαφή, άξια λόγου και ξεκάθαρη απάντηση σε αυτά τα καυτά και πραγματικά ερωτήματα στον ελληνικό λαό;