Το δευτεριάτικο τάνγκο στο Βερολίνο, μεταξύ της οικοδέσποινας Άνγκελα Μέρκελ και του φιλοξενούμενου Αλέξη Τσίπρα, θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά του παθιασμένου αργεντίνικου χορού. 

Το δευτεριάτικο τάνγκο στο Βερολίνο, μεταξύ της οικοδέσποινας Άνγκελα Μέρκελ και του φιλοξενούμενου Αλέξη Τσίπρα, θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά του παθιασμένου αργεντίνικου χορού. Κάθε φορά που ακούγεται ένα τάνγκο, πίσω από την κουρτίνα υπάρχει ένα μαχαίρι, έλεγε κάποτε ένας παλαιός φίλος του «Ποντικιού» περιγράφοντας το πάθος που ξεχειλίζει σε αυτό το μουσικό είδος, το οποίο γεννήθηκε στα καταγώγια των λιμανιών της Αργεντινής.

Η περιγραφή ταιριάζει… γάντι όχι μόνο επειδή το θερμόμετρο στις ελληνογερμανικές σχέσεις έχει φτάσει στα ύψη, αλλά και διότι η ισορροπία μεταξύ των δύο θα κρίνει πολλά όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και για το κλίμα που θα επικρατήσει στην ευρωζώνη το επόμενο διάστημα.
Η Ελλάδα στη συνάντηση αυτή θα θέσει τρία θέματα πολύ σημαντικά για την ίδια: δύο άμεσα, τη χαλάρωση της θηλιάς περιορισμού της ρευστότητας και την πολιτική παγίδα της αξιολόγησης του μνημονίου με τεχνικούς όρους, και – αν δοθεί η ευκαιρία και το επιτρέψει το κλίμα – ένα τρίτο, άρρηκτα διασυνδεδεμένο, το επόμενο πρόγραμμα μεταξύ Ελλάδας και ευρωζώνης, η πορεία του οποίου θα εξαρτηθεί από το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Δευτερευόντως ενδέχεται να συζητηθούν οι γερμανικές αποζημιώσεις, χωρίς όμως προφανή πιθανότητα να υπάρξει πρόοδος, παρά το θετικό κλίμα που διαμορφώνεται στον γερμανικό Τύπο υπέρ της ελληνικής διεκδίκησης. Επιπλέον θέμα συζήτησης θα αποτελέσουν οι εκατέρωθεν έντονες δηλώσεις εκ μέρους Γερμανών και Ελλήνων επισήμων που ανεβάζουν το θερμόμετρο των διμερών σχέσεων, καθώς ο Τσίπρας θα θέσει τις δηλώσεις κυρίως του Σόιμπλε και η Μέρκελ αυτές των Βαρουφάκη και Καμμένου.
Ποιες είναι όμως οι παράμετροι που ορίζουν τη διαπραγμάτευση για τα βασικά θέματα της ατζέντας;

«Θηλιά» ή «γέφυρα»;
Μια από τις πιο άμεσες προτεραιότητες της ελληνικής κυβέρνησης αποτελεί η κανονική χρηματοδότηση της περιόδου εφαρμογής της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου στο Eurogroup. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επισημοποιηθεί ότι πρόκειται πράγματι για μια συμφωνία – γέφυρα και όχι για συνέχιση του μνημονίου από το σημείο στο οποίο είχε εγκαταλείψει τη διακυβέρνηση και τη διαπραγμάτευση η κυβέρνηση Σαμαρά.
Όσο συνεχίζεται ο εκβιασμός μέσω της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας τόσο ενισχύεται ο ρόλος των τεχνικών κλιμακίων, τα οποία εκτιμάται από την ελληνική κυβέρνηση ότι έχουν αναλάβει τον ρόλο να τη σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στην πλήρη εφαρμογή του λήγοντος μνημονίου. Αποτελεί ζωτική ανάγκη της κυβέρνησης το να σπάσει αυτός ο φαύλος μνημονιακός κύκλος, ως προϋπόθεση για να περάσει η διαπραγμάτευση σε πολιτικό επίπεδο.
Εδώ οι δυσκολίες είναι δύο:
• Οι δανειστές – με τους Γερμανούς προεξάρχοντες – δεν διανοούνται καν ότι μπορεί να κλείσει το μνημόνιο χωρίς αξιολόγηση, διότι θεωρούν ότι η αμφισβήτηση των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας θα διευκολύνει την επιδίωξή τους να κλείσει η επόμενη συμφωνία με ένα νέο δάνειο και μια νέα συμφωνία που θα προσιδιάζει περισσότερο στο μνημόνιο και όχι σε ένα σύμφωνο ανάπτυξης και ανασυγκρότησης της χώρας, το οποίο επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση.
• Οι δανειστές εμφανίζουν επίσης ως κόκκινη γραμμή την τήρηση όλων των όρων της προηγούμενης συμφωνίας. Προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους, ταυτίζουν υπογείως την εμμονή για εφαρμογή του μνημονίου με την τήρηση του κανονιστικού πλαισίου του ευρώ, το οποίο διασφαλίζει όχι μόνο την αξιοπιστία των θεσμών, αλλά κυρίως τον παγιωμένο συσχετισμό δύναμης μεταξύ ισχυρών και ανίσχυρων κρατών στο πολιτικό πλαίσιο της ευρωζώνης.
Επομένως η Ελλάδα «πρέπει» να τηρεί απαρεγκλίτως όλες τις προβλέψεις των μνημονίων, ακόμη και τις πιο καταστροφικές για την οικονομία της, την ίδια ώρα που η Γαλλία και η Ιταλία, για παράδειγμα, μπορούν να παίρνουν τη μια παράταση μετά την άλλη για να προσαρμόσουν τα ελλείμματά τους στους ευρωπαϊκούς κανόνες – οι οποίοι, κατά τα λοιπά, ισχύουν… για όλους.

Η «κόκκινη γραμμή»
Όμως η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον ότι δεν θα καταφέρει να σταθεί αν υποχωρήσει ατάκτως και τελικά ο Τσίπρας γίνει Σαμαράς. Η απαξίωση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού θα είναι η άμεση συνέπεια αυτής της υποχώρησης.
Από την άλλη πλευρά, η στρατηγική των δανειστών επιμένει στη διεξαγωγή ενός πολέμου φθοράς της κυβέρνησης, από την οποία σε κάθε βήμα θα ζητούνται όλο και περισσότερες υποχωρήσεις.
Είναι προφανές ότι επενδύουν στη δυσφορία της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, η οποία θα επιτείνεται όσο διαρκούν η χρηματοπιστωτική ασφυξία και η αβεβαιότητα για την τελική κατάληξη σε συμφωνία, με πιθανές συνέπειες στη λαϊκή αποδοχή της κυβέρνησης, η οποία κατεγράφη σε υψηλότατα ποσοστά από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησής της και της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Το αν η συνάντηση θα δώσει μια ώθηση προς την εύρεση μιας χρυσής τομής είναι άγνωστο. Αντιθέτως είναι βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί – ούτε θέλει – να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να παραδοθεί άνευ όρων. Για να δώσει, θα πρέπει να πάρει.
Όπως δηλώνουν πολλά κυβερνητικά στελέχη, η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να κάνει παραχωρήσεις προκειμένου να επιτευχθεί μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν θέλει να κάνει παραχωρήσεις οι οποίες θα την εξευτελίζουν, θα μειώνουν το κύρος της και θα την οδηγούν σιδηροδέσμια στο προηγούμενο μνημόνιο. Αυτή φαίνεται να είναι η «κόκκινη γραμμή» του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του.
Από τη συνάντηση της Δευτέρας, αλλά και από τη διάσκεψη στο περιθώριο της συνόδου κορυφής σήμερα το βράδυ θα κριθούν πολλά για τη συνέχεια…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.