Για μια ακόμη φορά, από το 2010 που άρχισε η περιπέτεια διακυβέρνησης της χώρας από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ενώπιον εκβιασμών και διλημμάτων που διατυπώνουν οι δανειστές και αναλαμβάνει να διαμεσολαβήσει η κυβέρνηση. 

 

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της έντασης κάθε φορά είναι το ίδιο: ο αντιπερισπασμός και ο αποπροσανατολισμός από το μείζον. 

 

Το μείζον στην προκειμένη περίπτωση είναι η ολοκλήρωση της θεσμικής κατοχύρωσης του απόλυτου ελέγχου των δανειστών σε κάθε πτυχή της ελληνικής οικονομίας μέσα από τον έλεγχο του ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (τράπεζες), του φοροεισπρακτικού μηχανισμού (Γενική Γραμματεία Εσόδων) και του υπερ-ταμείου ιδιωτικοποιήσεων.

 

Καθώς εξελίσσεται αυτή η διαδικασία, που θα καταλήξει στον «αιώνιο» έλεγχο κάθε πτυχής της ελληνικής οικονομίας, η προσοχή μας τεχνηέντως στρέφεται σε περιφερειακές μάχες και αψιμαχίες, οι οποίες μάλιστα εν πολλοίς έχουν κριθεί. Έτσι παρακολουθούμε την κυβέρνηση:

 

◆ Να δίνει τη «μάχη» για να προστατευθεί η πρώτη κατοικία από τους πλειστηριασμούς – υπό τον φόβο για επικείμενη επιδρομή των κορακιών, που ειδικεύονται σε αυτού του είδους τη δραστηριότητα, κατά των κόπων μιας ζωής για την πλειονότητα των δανειοληπτών που δεν μπορούν πια να αντέξουν το βάρος των υποχρεώσεών τους.

◆ Να «πολεμάει» για τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού – με τη βεβαιότητα ότι οι ήδη ψαλιδισμένες συντάξεις δεν θα γλιτώσουν από ένα ακόμη ψαλίδισμα.

◆ Να «τρέχει» για να προλάβει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέχρι το τέλος του χρόνου – με τον εκβιασμό για κούρεμα καταθέσεων στην περίπτωση που δεν ολοκληρωθεί έγκαιρα.

 

Θα έπρεπε να έχουμε συνειδητοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια των «σκληρών» διαπραγματεύσεων (της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων) ότι, κάθε φορά που κορυφώνονται οι εντάσεις και η αγωνία, κάτι μας διαφεύγει. Δηλαδή παρακολουθούμε μια «λάθος» μάχη και όχι αυτήν που πραγματικά εξελίσσεται. 

 

Την περασμένη Δευτέρα, πάντως, πριν αρχίσει το Eurogroup, στο οποίο υποτίθεται ότι δινόταν η μάχη για τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια και για τα ισοδύναμα του ΦΠΑ για την ιδιωτική εκπαίδευση, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μας έδειξε το πραγματικό πεδίο της μάχης: πρόκειται – μας είπε ο Γερμανός υπουργός – για τη μη υλοποίηση της κυβερνητικής μνημονιακής δέσμευσης για τη δημιουργία του υπερ-ταμείου ιδιωτικοποιήσεων, στο οποίο μάλιστα θα μεταβιβαστούν και οι μετοχές του Δημοσίου στις τράπεζες.

 

Το εν λόγω υπερ-ταμείο υποτίθεται ότι θα αντλήσει έσοδα μέσω ιδιωτικοποιήσεων για τη μείωση του χρέους και την παροχή βοήθειας στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.

 

 

Το γενικότερο πλάνο των δανειστών δεν είναι κρυφό, καθώς αναλύεται λεπτομερώς στο τρίτο μνημόνιο και όποιος επιθυμεί μπορεί να το διαβάσει. Ας διαβάσουμε λοιπόν:

 

«Η εφαρμογή του προγράμματος μεταρρυθμίσεων θα αποτελέσει τη βάση για βιώσιμη ανάπτυξη. Οι σχετικές πολιτικές είναι δομημένες γύρω από τέσσερις πυλώνες»:

 

1 «Αποκατάσταση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας». Εδώ σε περίληψη γίνεται λόγος για εμπροσθοβαρείς παραμετρικές δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις (ΦΠΑ – συνταξιοδοτικό – φορολογικό κ.λπ.). Δηλαδή εδώ υποδεικνύεται ο εισπρακτικός προσανατολισμός του προγράμματος προς χάριν του ταμείου των δανειστών, τους οποίους η χώρα ξεπληρώνει με περικοπές και ανακυκλούμενους δανεισμούς. Πρόκειται για απαιτήσεις των δανειστών οι οποίες στις γενικές γραμμές τους υλοποιήθηκαν ή υλοποιούνται τάχιστα. 

 

2 «Διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας». «Η Ελλάδα θα λάβει άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών πρέπει να ολοκληρωθεί πριν από το τέλος του 2015 και θα συνοδεύεται από παράλληλα μέτρα για την ενίσχυση της διακυβέρνησης του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και των τραπεζών». Εδώ τα σχετικά μέτρα είναι φαρμάκι.

3 Ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και επενδύσεις». «Η Ελλάδα θα σχεδιάσει και θα εφαρμόσει ευρύ φάσμα μεταρρυθμίσεων στις αγορές εργασίας και προϊόντων (…) φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων καθώς και πο ιτικές για τη στήριξη των επενδύσεων». Εδώ τα πράγματα βαδίζουν κάπως αργά, όπως επισήμανε ο Σόιμπλε, αλλά τελικά, όπως όλα δείχνουν, το ανεξάρτητο υπερ-ταμείο για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας θα προχωρήσει τάχιστα.

 

4 Ένα σύγχρονο κράτος και μια σύγχρονη δημόσια διοίκηση (οι μεταρρυθμίσεις θα ενισχύουν τη θεσμική και λειτουργική ανεξαρτησία βασικών θεσμών, όπως η φορολογική διοίκηση και η στατιστική υπηρεσία). Και εδώ τα πράγματα προχωρούν καθώς αναμένουμε την ολοκλήρωση της θεσμικής κατοχύρωσης της ανεξαρτησίας από την εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού της χώρας!

 

 

Όπως διαβάζουμε στο τρίτο μνημόνιο, «η ανεξαρτησία του ΤΧΣ θα είναι πλήρως σεβαστή, ενώ θα ενισχυθεί η δομή της διακυβέρνησής του με σκοπό την πρόληψη πολιτικών παρεμβάσεων στη διαχείριση ή τις δραστηριότητές του». Αναζητώντας τα βασικά χαρακτηριστικά του ΤΧΣ σημειώνουμε:

 

◆ Το ΤΧΣ, σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο (3864/2010), δεν ανήκει στον δημόσιο τομέα ούτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και διαθέτει διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια.

◆ Ο αμιγώς ιδιωτικός χαρακτήρας του Ταμείου μάλιστα δεν αναιρείται ούτε από την κάλυψη του συνόλου του κεφαλαίου του από το ελληνικό Δημόσιο (άρθρο 1, Ν. 3864/2010).

◆ Μάλιστα με το τρίτο μνημόνιο (νόμος 4336/2015) υπάρχει δέσμευση για ιδιωτική διαχείριση τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήθηκαν (με δάνεια του ελληνικού Δημοσίου)!

 

Δηλαδή ο ελληνικός λαός φορτώνεται με δάνεια για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος της χώρας και τη διαχείριση αυτών των δανείων, αλλά ο έλεγχος των τραπεζών που διασώζονται δεν βρίσκεται στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά σε αυτά των δανειστών, οι οποίοι τελικά θα ορίζουν τη διοίκηση του ΤΧΣ και κατ’ επέκταση θα ελέγχουν τις τράπεζες!

 

 

Κάτι που επίσης διαβάζουμε στο τρίτο μνημόνιο είναι ότι, «σύμφωνα με τη δήλωση της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015, θα συσταθεί ένα νέο ανεξάρτητο ταμείο (το Ταμείο) το οποίο θα κατέχει σημαντικής αξίας περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας. Πρωταρχικός στόχος του Ταμείου είναι να διαχειρίζεται ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας και να προστατεύει, να δημιουργεί και εν τέλει να μεγιστοποιεί την αξία τους, την οποία θα ρευστοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα».

 

Συμπέρασμα: καθώς παρακολουθούμε τις αψιμαχίες της κυβέρνησης για να σώσει τα σπίτια των φτωχών, ολοκληρώνεται σε δεύτερο πλάνο ο θεσμικός έλεγχος των δανειστών επί όλων των μηχανισμών ελέγχου των κατευθύνσεων της ελληνικής οικονομίας, ο έλεγχος του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, καθώς και ο μηχανισμός ξεπουλήματος της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Με απλά λόγια, το τρίτο μνημόνιο προχωράει ακάθεκτο…