Η Ζέτα Δούκα έχει τσαγανό. Το απέδειξε όταν, αφού αντιμετώπισε πρόβλημα με τη νευρική ανορεξία, ίδρυσε την «Ανάσα», ένα σωματείο που βοηθά αφιλοκερδώς άτομα με την ίδια ασθένεια. Το απέδειξε με τον τρόπο με τον οποίο ανέτρεψε την εικόνα της… απονενοημένης, χαζής ξανθιάς την οποία περιέφεραν τηλεόραση και Τύπος την εποχή που ήταν ζευγάρι με τον Νίκο Καρβέλα: η κυρία έχει άποψη και ξέρει να μιλάει –διαβάστε συνεντεύξεις της και θα καταλάβετε.

Η Ζέτα Δούκα έχει τσαγανό. Το απέδειξε όταν, αφού αντιμετώπισε πρόβλημα με τη νευρική ανορεξία, ίδρυσε την «Ανάσα», ένα σωματείο που βοηθά αφιλοκερδώς άτομα με την ίδια ασθένεια. Το απέδειξε με τον τρόπο με τον οποίο ανέτρεψε την εικόνα της… απονενοημένης, χαζής ξανθιάς την οποία περιέφεραν τηλεόραση και Τύπος την εποχή που ήταν ζευγάρι με τον Νίκο Καρβέλα: η κυρία έχει άποψη και ξέρει να μιλάει –διαβάστε συνεντεύξεις της και θα καταλάβετε. Το απέδειξε και μέσα από τη δουλειά της. Όταν, κάθε φορά που πηγαίναμε να τη δούμε σε έναν μικρό ή μεγάλο ρόλο για να επιβεβαιώσουμε πόσο ατάλαντη είναι (ήταν το παρελθόν της που μας έκανε τόσο επιφυλακτικούς;), κέρδιζε το παιχνίδι. Όπως τώρα που δίνει μία αξιοσημείωτη ερμηνεία στο «Άγγελοι στην Αμερική» που σκηνοθέτησε ο Νίκος Μαστοράκης για το Ελληνικό Φεστιβάλ. Η παγιδευμένη σε έναν γάμο-κόλαση μορμόνα, την οποία ζωντάνεψε στην Πειραιώς 260, κυριάρχησε στη δυνατότερη και πιο επιτυχημένη (κατά τη γνώμη μας) σκηνή του έργου: εκεί όπου η φαντασίωσή της μπερδεύεται με τη φαντασίωση του πάσχοντος από AIDS ομοφυλόφιλου που ερμήνευε ο Χρήστος Λούλης. Μετά από αυτό, νομίζω ότι η επιφύλαξη από μέρους μας μπροστά στο όποιο βήμα θα τολμήσει στο μέλλον, απλώς την αδικεί.