Της Βάλιας Μπαζού
Ξέρω, ξέρω, κάποιοι ήδη θα γελάτε με τη φωσκολική ατάκα που επιλέξαμε για τίτλο, ατάκα ερμηνευμένη σπαρακτικά από τον Νίκο Κούρκουλο, στο έργο «Ορατότης Μηδέν».
Της Βάλιας Μπαζού
Ξέρω, ξέρω, κάποιοι ήδη θα γελάτε με τη φωσκολική ατάκα που επιλέξαμε για τίτλο, ατάκα ερμηνευμένη σπαρακτικά από τον Νίκο Κούρκουλο, στο έργο «Ορατότης Μηδέν».
Η πραγματική ιστορία της ατάκας πάει, όμως, πολύ πιο πίσω από το 1970, αφού, όπως λένε οι παλιοί, πρόκειται για ναυτικό παράγγελμα που χρησιμοποιούσαν οι μηχανικοί στα πλοία που κινούνταν με κάρβουνο. Και τη χρησιμοποιούσαν το ίδιο σπαρακτικά όταν η θερμοκρασία στον λέβητα του μηχανοστασίου πλησίαζε τα όρια ασφαλείας και η έκρηξη ήταν προ των πυλών.
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Εμένα, ναι. Η θερμοκρασία του πλανήτη φτάνει σε οριακά επίπεδα ασφαλείας, οι επιπτώσεις είναι ήδη ορατές και το αίτημα «όχι άλλο κάρβουνο» πρέπει να γίνει παράγγελμα… Αυτή ήταν και η λογική του ερασιτέχνη φωτογράφου Χρήστου Λαμπριανίδη, ο οποίος είναι γέννημα θρέμμα της Κοζάνης, της περιοχής με τους πιο ρυπογόνους θερμοηλεκτρικούς σταθμούς στην Ευρώπη. Παράγγελμα που αποτύπωσε ιδανικά με ένα κλικ, με τη φωτογραφία του «no pollution please», η οποία κοσμεί το εξώφυλλο του «Πράσινου Ποντικιού» και η οποία κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό «Coolclimate» για την κλιματική αλλαγή. Την ίδια ώρα όμως που ένας Έλληνας στέλνει σε ολόκληρο τον κόσμο με τον πιο ιδανικό τρόπο το παράγγελμα της εποχής, πίσω στην πατρίδα (όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός), το παιχνίδι που παίζεται με την απελευθέρωση της ενέργειας υπογράφει επί της ουσίας το σενάριο για το θρίλερ της επόμενης δεκαετίας. Γιατί όλο το παιχνίδι με τους τροϊκανούς – αλλοδαπούς και εγχώριους –, με τους λάτρεις της ξεπερασμένης επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης με όρους του ’70 παίζεται με σκληρούς όρους και μοναδική επιδίωξη την παραχώρηση εκ μέρους της Ελλάδας λιγνιτικών μονάδων ή κοιτασμάτων λιγνίτη σε ξένους επενδυτές. Μια κίνηση που, όπως επισημαίνουν περιβαλλοντικές οργανώσεις – και όχι μόνο –, θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική βλάβη σε ολόκληρη τη χώρα. Εν ολίγοις, αντί η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας να γίνει μέσα από την προώθηση της καθαρής ενέργειας των ΑΠΕ, επιλέγεται το «κάρβουνο», επιλέγεται η πολιτική «πτώχευσης» και άλλων περιοχών της χώρας, όπως της Δράμας και της Ελασσόνας. Και όπως η Greenpeace υπογράμμισε, με την πολιτική αυτή, με την επιλογή αυτήν κανείς δεν πρόκειται να ωφεληθεί, «με εξαίρεση διεθνείς – πιθανότατα γερμανικούς – ενεργειακούς κολοσσούς».
ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ: Η εμμονή της κυβέρνησης στον λιγνίτη και η επιλογή της να προχωρήσει στην απελευθέρωση της ενέργειας μέσα από την παραχώρηση λιγνιτικών μονάδων ή κοιτασμάτων θα προκαλέσει ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική βλάβη και δεν θα ωφελήσει κανέναν, παρά μόνον διεθνείς – πιθανότατα γερμανικούς – ενεργειακούς κολοσσούς.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
