Φαίνεται ότι στην Ελλάδα, εκτός από τυφλούς Ζακύνθου, ανάπηρους Καλύμνου, πισίνες Κιλε­λέρ και Καγιέν Λάρισας, έχουμε κι ένα καθολικό σύμπτωμα: την αμνησία. Όταν πρόκειται να βρε­θούμε προ των ευθυνών μας, όλοι ξεχνάμε. Το μόνο – όλως περιέργως – που θυμόμαστε είναι το εισόδημα που χάσαμε πρόσφατα, αλλά όχι το πώς και το γιατί το χάσαμε. 

Εκδόσεις: Μελάνι

Σελ.: 567

Φαίνεται ότι στην Ελλάδα, εκτός από τυφλούς Ζακύνθου, ανάπηρους Καλύμνου, πισίνες Κιλε­λέρ και Καγιέν Λάρισας, έχουμε κι ένα καθολικό σύμπτωμα: την αμνησία. Όταν πρόκειται να βρε­θούμε προ των ευθυνών μας, όλοι ξεχνάμε. Το μόνο – όλως περιέργως – που θυμόμαστε είναι το εισόδημα που χάσαμε πρόσφατα, αλλά όχι το πώς και το γιατί το χάσαμε. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με ένα αμιγώς οικονομικό βιβλίο; Μεγάλη, μιας και η ανάγνωσή του σε οδηγεί και σε παρόμοιες σκέψεις. Πρόκειται για μια τεχνοκρατική προσέγ­γιση, η οποία ωστόσο δεν χάνει τη ζεστασιά τής πραγματικότητας. Παρουσιάζει με επιστημονική επάρκεια, αλλά δίχως πολιτική – ιδεολογική σκοπιμότητα, αλήθειες που κυρίως δεν λέγονται από τη μία, αλλά και που κανείς δεν θέλει να ακούσει από την άλλη. Ο συγγραφέας μιλά για την Ευρωζώνη, την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, αλλά και τις αξεπέραστες ιδιαιτερότητές της, την κρίση που πρόεκυψε – κάθε άλλο παρά ως κεραυνός εν αι­θρία, όπως θέλουν να πιστεύουν οι περισσότεροι. Ωστόσο, οι ευθύνες, όπως είναι προφανές και από την κοινή λογική, δεν εστιάζονται μόνο στο εσω­τερικό, αλλά έχουν και τους αποδέκτες τους στο εξωτερικό. Έτσι, η ανάλυση του Μανωλόπουλου είναι τριαξονική. Πρώτα εστιάζει στο εσωτερικό – στις ελληνικές «υπεύθυνες» κυβερνήσεις-, κα­τόπιν επεκτείνεται στις ευρωπαϊκές ηγεσίες και, τέλος, στις φοβερές και τρομερές διεθνείς αγορές, των οποίων η εικόνα παραμένει ιδιαίτερα αόριστη για τον απλό αναγνώστη. Ωστόσο, μέσα σε αυτό το τρίγωνο αναζητεί τις αιτίες της κρίσης που πλήττει άγρια την ελληνική οικονομική και κοινωνική ζωή.

Ξενοφών Μπρουντζάκης