Τον Μιχάλη Μενιδιάτη τον γνώρισα το 2008 με αφορμή μια σειρά ντοκιμαντέρ για το λαϊκό τραγούδι.

Θυμάμαι ότι θέλησα να τον κινηματογραφήσω με φόντο έναν γρανιτένιο κιτρινωπό τοίχο που ταίριαζε με το ανοι­χτόχρωμο κοστούμι του και κυρίως μ’ αυτό το αετίσιο βλέμμα του, το γεμάτο εσωστρέφεια, καθώς ανέσυρε γεγονότα και μνήμες. Ήταν από τους λίγους λαϊκούς καλλιτέχνες που γνώρισα και που είχε βαθιά επίγνωση του ρόλου των δισκογραφικών εταιρειών στην υπόθεση «ελληνικό λαϊκό τραγούδι»: Ο Μάτσας – έλεγε – φρόντι­ζε όλοι οι τραγουδιστές του «καταλόγου» του να είναι μεταξύ τους διαφορετικοί, από τη φωνητική χροιά και τον τρόπο ερμηνείας τους μέχρι το ενδυματολογικό στυλ τους και τον τρόπο που στέκονταν στην πίστα. Υπήρξε από τους πρώτους τραγουδιστές που «ξεκόλλησαν» από το καθισιό της ορχήστρας και έλεγαν όρθιοι τα τραγούδια τους. Αυτός, το γνήσιο τέκνο της «γιαγιάς Ευτυχίας», ο συ­νοδοιπόρος του Καλδάρα, ο φορέας μιας «Γης ποτισμένης με ιδρώτα» στις Τζιτζιφιές και στον Πειραιά. Καθώς αποχωρούσαμε με τα φώτα και τις κάμερες και χαιρετιόμασταν, μπορεί έξω να ήταν χειμώνας, ημέρα Τετάρτη και πρωί, εγώ όμως είχα ήδη πάει νοερά σε κυριακάτικα απογεύματα και σε κάτι θερινά επαρχιακά σινεμά με χαλίκι και παλιά τραπεζάκια καφενείου – απ’ αυτά που αγαπούσε και ο Εγγονόπουλος…

 

* Τη φωτογραφία του Μιχάλη Μενιδιάτη, όταν ακόμη τότε δεν τον είχε χτυπήσει η αρρώστια, τράβηξε ο οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος.