Εντύπωση προξένησε το κυριακάτικο φύλλο της «Αυγής», που είχε την ωραία ιδέα να κυκλοφορήσει με ένθετο μια ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου σε εξαίρετη μετάφραση του Γιώργου Κοροπούλη.

 «Όσοι αγαπούν τον χρυσό», λέει ο ιεράρχης, «χαίρονται να τους δένουν, φτάνει να ’ναι οι χειροπέδες χρυσές». Αλίμονο, όμως, η ελληνική πολιτεία είναι σκληρή και ανάλγητη, επιβάλλει ακόμα ατσαλένια δεσμά κι έτσι δεν απομένει, φαντάζομαι, άλλη παρηγοριά για χρυσοκάνθαρους, όπως ο Τσοχατζόπουλος, από το να διαβάζουν στο σκοτεινό κελί τους πύρινους λόγους εναντίον της χρυσοφιλίας – τι μοίρα κι αυτή! Δεν αποκλείεται μάλιστα ο δεσμώτης πρώην υπουργός να υπογραμμίσει μερικά αποσπάσματα από την ομιλία που αφορούν την καταστροφική επίδραση των κενόδοξων γυναικών στον βίο του αντρός τους και να τα στείλει, σαν ραβασάκι γεμάτο κραυγαλέα υπονοούμενα, στην επίσης κρατούμενη σύζυγό του.

Είναι, βλέπετε, γνωστό από τους κουτσομπόληδες δημοσιογράφους που τρυπώνουν στα μαγαζιά του Κολωνακίου ότι η κυρία του τέως το παραξήλωσε σε πολυτέλειες επιδεικτικές και χύδην αγορές. Γιατί, λοιπόν, έστω με δανεική πένα και λιγάκι καθυστερημένα, να μη την εγκαλέσει ο Άκης για τα τωρινά τους δεινά;

 Άμα συγκατοικείς με γυναίκα που αγαπάει τα πλούτη, λέει ο Βασίλειος, «η αρρώστια διπλασιάζεται και κανένας πλούτος δεν είναι αρκετός, ούτε κι αν ρέει σαν να τον φέρνει ποτάμι, όταν προμηθεύονται το βαρβαρικό μύρο όπως το λάδι από την αγορά. Και όταν, διασπαθίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα πλούτη, γυναίκα και άντρας συναγωνίζονται ποίος θα πρωτοσκεφτεί κάτι μάταιο, πώς να νοιαστούν για τους άλλους; Δεν τους μένει καιρός».