Βλέποντας τους Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Γουόκεν και Άλαν Άρκιν να κάθονται γύρω από το ίδιο τραπέζι και να μιλούν για τις παλιές καλές ημέρες, υπάρχει η έντονη πιθανότητα να νιώσεις ένα ρίγος στη σπονδυλική σου στήλη, ή απλούστατα να μπερδέψεις το σινεμά με την πραγματικότητα: πρόκειται για τους ήρωες μιας ταινίας, ή για τους ζωντανούς θρύλους των τελευταίων δεκαετιών που μιλούν για το ένδοξο παρελθόν τους;