Μέσα από έναν σχοινοτενή μονόλογο, όπου ο αφηγητής συνταξιούχος μιλά ασταμάτητα στο σκιάχτρο του χωραφιού του, τον Διομήδη, ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να κάνει μια αναδρομή στο μεταπολιτευτικό πολιτικοκοινωνικό παρελθόν της χώρας.

Μέσα από έναν σχοινοτενή μονόλογο, όπου ο αφηγητής συνταξιούχος μιλά ασταμάτητα στο σκιάχτρο του χωραφιού του, τον Διομήδη, ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να κάνει μια αναδρομή στο μεταπολιτευτικό πολιτικοκοινωνικό παρελθόν της χώρας. Ο Πεπόνας, ναυτικός για ένα φεγγάρι κι έπειτα δημόσιος υπάλληλος, βάλθηκε στη σύνταξή του να γίνει σοφός μέσα από την καλλιέργεια της γης. Τι κι αν η πολιτική και οι πολιτικές γεννιούνται στα άστεα και όχι στους αγρούς, τον Πεπόνα τον βασανίζει η βασική παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος: οι πελατειακές σχέσεις – αυτό το μαράζι που κρατά δέσμια τη χώρα από την πρώτη της στιγμή.
Καθώς επιμένει στις παραδοσιακές καλλιέργειες και στο μέτρο, τη μετριοπάθεια, ο Πεπόνας προβάλλει μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ως ένας ανανήψας αναθεωρητής του φαύλου και σπάταλου παρελθόντος – ένας νεωτεριστής στην ουσία. Στην ασταμάτητη διήγηση που γίνεται προσχηματικά με ακροατή τον Διομήδη – σκιάχτρο, ο Πεπόνας σκέφτεται φωναχτά, μιλά στη συνείδησή του, μιλά σαν μέρος του προβλήματος και πιθανώς για πρώτη φορά στη ζωή του σκέπτεται για το σύνολο κι όχι για την πάρτη του, για πρώτη φορά περνά από το μυαλό του ότι η λύση είναι συλλογική κι όχι ατομική. Πρόκειται για μια νουβέλα που με αφορμή την κρίση βάζει τον απόμαχο ήρωα της αφήγησης να εκφράζει τη σχέση της πολιτικής και του πολίτη όπως αυτή αποθεώθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης.