Φέτος στις διακοπές μας φιλοξενήσαμε για μερικές μόνο μέρες μια συμφοιτήτρια της κόρης μου. Η κοπέλα έμεινε τρεις – τέσσερις μέρες και, πριν καν μεσιάσει ο Αύγουστος, μάζεψε τις βαλίτσες της να επιστρέψει στην Αθήνα προκειμένου να μελετήσει για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. 

Κλεισμένη σ’ ένα δωμάτιο στο Παγκράτι, δίχως κλιματιστικό, μέρα – νύχτα προσπαθούσε να βγάλει την ύλη γιατί είχε μείνει πίσω. Η μάνα της κατά διαστήματα έπαιρνε το λεωφορείο από την επαρχία και της κατέβαζε κανένα τάπερ με φαγητό, έπλενε τα άπλυτα και ξαναγύριζε στο σπίτι της. Και έφτασε ο πολυπόθητος Σεπτέμβριος, όπου για άλλη μια φορά αναβλήθηκαν οι εξετάσεις λόγω του δίκαιου αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων του πανεπιστημίου.

Η κοπέλα χάνει επίσης για άλλη μια φορά την εξεταστική της περίοδο πληρώνοντας ένα κόστος δυσανάλογα μεγάλο και απόλυτα άδικο για τα «δίκαια» πάντα αιτήματα των διοικητικών υπαλλήλων, αρκετοί εκ των οποίων έλαβαν τη θέση, κατά το σύνηθες, από την πίσω πόρτα και προσφέρουν αμφιλεγόμενες υπηρεσίες, μια και τη δουλειά τους την «πουλάνε» οι κομματικές νεολαίες προκειμένου να προσελκύσουν μέλη.

Αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση την παραβλέπουν όλα τα προοδευτικά κόμματα που κόπτονται για τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου, για τη δωρεάν παιδεία. Εκείνα επεξεργάζονται μεγάλες ιδέες, έχουν υψιπετείς στόχους, δεν κατεβαίνει το επαναστατικό τους βλέμμα εκεί που αγωνίζεται η ανώνυμη φοιτήτρια. Αυτή είναι αναλώσιμη υπέρ του μεγάλου αγώνα που δίνει ο σύντροφος Τσίπρας για την κατάληψη της εξουσίας και ο σύντροφος Κουτσούμπας για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Με δυο λόγια, πρέπει να περιμένουμε, όπως οι καλοί χριστιανοί, τη Δευτέρα Παρουσία για να δικαιωθούμε· στην παρούσα ζωή θα αγωνιζόμαστε για τις επιδιώξεις των επαναστατικών προσταγμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Πάνω στις πλάτες της ανώνυμης φοιτήτριας θα δικαιωθούν για άλλη μια φορά οι δίκαιοι αγώνες των προοδευτικών δυνάμεων. Της ανώνυμης φοιτήτριας, η οποία έμεινε χωρίς εξεταστική, η οποία βρίσκεται σε κάκιστη ψυχολογική κατάσταση και, το χειρότερο, δεν έχει κανέναν δημόσιο φορέα να την υπερασπιστεί ή να ακούσει το δικό της παράπονο, τη δική της εκδοχή, το δικό της δίκιο για το πώς απαξιώνεται ο δικός της αγώνας, η δική της ζωή, η δική της οικογένεια, το δικό της όραμα. Και το να γίνονται ενίοτε οι εξετάσεις στα πανεπιστήμια είναι ένα δίκαιο και προοδευτικό αίτημα.