Με οδηγό τα καθημερινά προβλήματα της επιβίωσης και τις αγωνίες τους, άνθρωποι που ζουν στις φτωχογειτονιές όλου του κόσμου, παίζουν, δημιουργούν και συνθέτουν μουσική προκειμένου να ξεφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα και να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο το οποίο μάλλον θα αργήσει να ξημερώσει.

Με οδηγό τα καθημερινά προβλήματα της επιβίωσης και τις αγωνίες τους, άνθρωποι που ζουν στις φτωχογειτονιές όλου του κόσμου, παίζουν, δημιουργούν και συνθέτουν μουσική προκειμένου να ξεφύγουν από την σκληρή πραγματικότητα και να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο το οποίο μάλλον θα αργήσει να ξημερώσει.
 
Στην Παραγουάη τα παιδιά που ζουν στις φαβέλες της Cateura δημιούργησαν  τη Landfill Harmonic Orchestra, τα μουσικά όργανα της οποίας τα φτιάχνουν από σκουπίδια που μαζεύουν από τις χωματερές, ξεπερνώντας το εμπόδιο που ακούει στη φράση: «Μακάρι να είχα τον τρόπο να αγοράσω και εγώ ένα όργανο».
 
Ο τρόπος μάλιστα που φτιάχνουν τα μουσικά όργανά τους και παίζουν κλασικά κομμάτια παγκοσμίου φήμης έγινε και αντικείμενο του ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει ο Graham Townsley* το οποίο θα προβληθεί το 2014.

  

Λίγο παραδίπλα στο χάρτη, στη Βενεζουέλα του 1975 ο μουσικός και οικονομολόγος Jose Antonio Abreu δημιουργεί στο γκαράζ την 11 μελή ορχήστρα κλασσικής μουσικής «El sistema» με παιδιά που προέρχονται από υποβαθμισμένες συνοικίες με κύριο στόχο να ξεφύγουν από τις συμμορίες των δρόμων.
 
Σήμερα η «El sistema» έχει γίνει θεσμός, πάνω από 125 παιδικές ορχήστρες κλασσικής μουσικής υπάρχουν στη χώρα, έχει καταφέρει να έχει πρόσβαση και στις φυλακές, ενώ διάφοροι μουσικοί και μαέστροι των μεγαλύτερων ορχηστρών του κόσμου ξεκίνησαν από το «El sistema».

 
Την ιδέα μάλιστα αντέγραψαν αρκετές χώρες ανάμεσα τους η Πορτογαλία και η Τουρκία, ενώ ένθερμος υποστηρικτής αυτής της ιδέας υπήρξε και ο πρώην ηγέτης της χώρας Ούγκο Τσάβες.
 

 

Την πρώτη θέση ωστόσο στη μουσική των φτωχών κατέχει η Τζαμάικα καθώς κατέχει την πρώτη θέση με το μεγαλύτερο ποσοστό επί του γενικού πληθυσμού να έχει βγάλει δίσκο βλέποντας και αυτοί τη μουσική ως μια διέξοδο από τη φτώχια τους.  Παρόλο όμως που οι περισσότεροι απ΄ αυτούς δεν καταφέρνουν να γίνουν γνωστοί τα τοπικά μουσικά ακούσματα όπως η reggae, ή η dub, έχουν καταφέρει ξεκινώντας από τις φτωχογειτονιές και μιλώντας για τις αγωνίες και τα προβλήματα των φτωχών, να γίνουν σήμερα παγκόσμια μέσα μουσικής έκφρασης.
 
Από αυτά τα τρία μόνο παραδείγματα μπορεί κανείς να καταλάβει ότι μπορεί για πολλούς η μουσική είναι τρόπος ζωής, για άλλους όμως είναι η ίδια τους η ζωή.
  
* Ο Graham Townsley είναι διεθνούς φήμης παραγωγός, συγγραφέας και σκηνοθέτης και καθηγητής ανθρωπολογίας στο Cambrige.