Κάλλιο κούλης στην παλιά Κίνα παρά διανοούμενος στην Ελλάδα» έγραφε ο Νίκος Δήμου στην εξαιρετική συλλογή αφορισμών «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» (1976).

Η παρομοίωση των διανοουμένων άλλων εποχών με κούληδες, ρακένδυτους αχθοφόρους στα λιμάνια της Άπω Ανατολής, δηλαδή με στοχαστές που λύγισαν οι πλάτες τους απ’ το βάρος της λογικής σκέψης και της υπεύθυνης πρότασης, δεν πολυστέκει πια. Τουλάχιστον δεν ταιριάζει σε διανοούμενους όπως οι 58 (αυτοχαρακτηρισθέντες ως) προσωπικότητες που υπέγραψαν την πρόσφατη «Έκκληση – Πρόσκληση σε Ιδρυτική Συνέλευση για μια Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη». Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται και έξι καλλιτέχνες: τρεις συγγραφείς, ένας ηθοποιός, ένας τραγουδοποιός κι ένας σκηνοθέτης του σινεμά.
Σεβαστή η διαδρομή του καθενός. Απολύτως σεβαστή και η αγωνία του για τον τόπο. Όμως τα παρακάλια για νεκρανάσταση ενός υπερ-ΠΑΣΟΚ του 21ου αιώνα με ολίγη από ΔΗΜΑΡ και ολίγιστη από οικολογία και συλλογικότητες πάσχει λογικά, πολιτικά και, αν μου επιτρέπετε, ηθικά.
Λογικά πάσχει γιατί ξαναβγάζει από το ψυγείο το μουχλιασμένο φαγητό των περασμένων δεκαετιών, του ρίχνει το καρύκευμα της αυτοκριτικής (όχι πολύ, μη γίνει λύσσα) και το σερβίρει ξαναζεσταμένο σε πιάτο νυσταλέα βαρετού πανεπιστημιακού λόγου. Με αυθαιρεσίες («η εποχή των μνημονίων φαίνεται να φτάνει στο τέλος της») και με κοινοτοπίες («αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου»).
Πολιτικά πάσχει γιατί απευθύνεται στο ίδιο (διε)φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που υπηρέτησε ή ακόμη υπηρετεί τον μνημονιακό παραλογισμό των ξένων δανειστών, ζητώντας του να γίνει ο Μανωλιός που βάζει αλλιώς το δύσοσμο λερωμένο βρακί του – με bonus μία δωρεάν έκκληση για «νέα πρόσωπα».
Αλλά, κυρίως, πάσχει ηθικά. Γιατί ενώ αναγνωρίζει «τα λάθη της συνταγής που δόθηκε για τη θεραπεία», δεν βρίσκει ούτε μισή κουβέντα να πει για καταγγελία, αποτίναξη ή έστω επαναδιαπραγμάτευση της συνταγής, των δεσμών που υπογράφηκαν και εφαρμόζονται εις βάρος του λαού, εν μέσω ερειπίων, αυτοκτονιών, πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, επιστρατεύσεων, άθλιων λουκέτων τύπου ΕΡΤ και χυδαίας μιντιακής προπαγάνδας.
Διανοούμενοι cool και κούληδες. Cool, γιατί νομίζουν ότι βρήκαν τη λύση σε συνασπισμούς όπως η (ιστορικά ξεπερασμένη και στην Ιταλία) «Ελιά». Κούληδες, γιατί βάζουν πλάτη στο πιο βάρβαρο ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας – αν, τελικά, τους πάρει στα σοβαρά κανείς άλλος εκτός απ’ τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.
Ας μιλήσει ο Καββαδίας: «Θολό νερό και μίλια τέσσερα το ρέμα / οι κούληδες τρώνε σκυφτοί ρύζι με κάρι / ο καπετάνιος μας κοιτάζει το φεγγάρι / που ’ναι θολό και κατακόκκινο σαν αίμα» («Cambay’s water»).
Όποιος θέλει να φάει σκυφτός, το ρύζι με κάρι έχει σερβιριστεί από το 2010. Ας βιαστεί, γιατί θα ξαναπιάσει αμέσως χαμάλικη δουλειά. Τα πλοία έχουν γεμάτα τα αμπάρια με τόνους επιτυχημένων σεναρίων για την έρημη χώρα.