«Έρευνα για τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας» ξεκινάει, λένε, η Κομισιόν… και κάτι τρέχει στα γύφτικα.

Το γερμανικό ευρώ
Το πόσο έχει βοηθηθεί η γερμανική οικονομία από το κοινό νόμισμα είναι πλέον γνωστό. Η κατάκτηση των ευρωπαϊκών αγορών ήταν εύκολη για τις γερμανικές εταιρείες ενώ οι πιο αδύναμες χώρες επέτρεψαν στη Γερμανία να έχει ένα σχετικά λιγότερο σκληρό νόμισμα από αυτό που θα είχε σε περίπτωση που ήταν μόνη της, στηρίζοντας έτσι το εξαγωγικό της μοντέλο.
Για να… περιορίσει το εμπορικό της πλεόνασμα προκειμένου να συμβάλει στην επιστροφή της οικονομικής «σταθερότητας» στην Ε.Ε., η Γερμανία θα μπορούσε να προχωρήσει στη λήψη ορισμένων «μέτρων»… πολλά εκ των οποίων όμως είναι αβέβαιο εάν τελικά θα ωφελήσουν κράτη – μέλη της ευρωζώνης που πλήττονται από την κρίση. Το ζητούμενο, όπως το θέτουν αρκετοί οικονομολόγοι, είναι να αυξηθεί η εσωτερική ζήτηση στη Γερμανία… με την ελπίδα ότι αυτή θα μεταφραστεί σε αύξηση των εισαγωγών (από άλλες χώρες – μέλη της ευρωζώνης).

Mε το σταγονόμετρο
 
Ούτε η θέσπιση του εθνικού κατώτερου μισθού (που φαίνεται να προκρίνεται) ούτε η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων μοιάζουν ικανές να επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό συμβαίνει διότι, σε ό,τι αφορά την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος (είτε μέσω αύξησης μισθού είτε μέσω μείωσης φόρων), αυτή αναμένεται να διοχετευτεί σε προϊόντα από χώρες που σήμερα εξάγουν προς τη Γερμανία (όπως η Γαλλία ή η Ολλανδία) ή χώρες άμεσα εξαρτώμενες από τη γερμανική οικονομία, όπως η Τσεχία, κι όχι από χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Όσο για τις δημόσιες επενδύσεις, αυτές αναμένεται μεν να αυξηθούν μεσοπρόθεσμα, όμως τα λεφτά θα πέσουν σε κλάδους, όπως για παράδειγμα οι μεταφορές, οι οποίοι δεν επηρεάζουν τις υπόλοιπες οικονομίες της ευρωζώνης και θα γίνουν με το σταγονόμετρο, στο πλαίσιο της «μόνιμης λιτότητας» που επιβάλλουν στον εαυτό τους οι Γερμανοί.