Πάει καιρός – περίπου 10 χρόνια – από τότε που στην Καλαμάτα έληξε κάπως άδοξα το επιτυχημένο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (1997 – 2003). 

Όλα ξεκίνησαν όταν η καλλιτεχνική διευθύντρια κ. Τζίνα Πετροπούλου εγκαταστάθηκε μόνιμα στην πόλη και ασχολήθηκε κυρίως με τα πολιτιστικά, οργανώνοντας προβολές ντοκιμαντέρ και συζητήσεις. Η επαφή της με τους πολιτιστικούς συλλόγους ήρθε άμεσα, με σκοπό «να φέρουν και πάλι κοντά τον κόσμο σε αυτό το κινηματογραφικό είδος», σημειώνει η ίδια. Και συνεχίζει: «Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα πανόραμα αξιόλογων και βραβευμένων ταινιών τεκμηρίωσης και όχι ένα διαγωνιστικό φεστιβάλ, καθώς υπάρχουν ήδη δύο πετυχημένα, τα Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Χαλκίδας».

Από τις 120 ταινίες που έλαβαν θα παρουσιαστούν 77 ντοκιμαντέρ με κοινωνικό και ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, εκ των οποίων τα 32 προέρχονται από χώρες όπως Αγγλία, Πολωνία, Δανία μέχρι Μεξικό, ΗΠΑ και Ινδία. «Ήρθα σε επαφή με δημιουργούς και σκηνοθέτες πολλών φεστιβάλ, Έλληνες και ξένους, αλλά και με πρεσβείες και ινστιτούτα, ώστε να μας δώσουν μερικά από τα πιο αξιόλογα ντοκιμαντέρ τους», λέει, περιγράφοντας την τελική ευθεία του φεστιβάλ.

Είκοσι Έλληνες σκηνοθέτες θα προλογίσουν τις ταινίες τους και θα συζητήσουν με το κοινό, ενώ κατά τη μεταμεσονύκτια μουσική ζώνη θα προβάλλονται μόνο μουσικά ντοκιμαντέρ. Θα υπάρξουν επίσης ομιλίες και workshops. Σημαντικό βάρος, όμως, δίνεται στην εκπαιδευτική ζώνη του φεστιβάλ. Απευθύνεται στη μαθητική και εκπαιδευτική κοινότητα, όπου καθημερινά από τις 9.00 μέχρι τη 1.00 προβάλλονται ταινίες αρχαιολογικού, οικολογικού και επιστημονικού περιεχομένου. Μάλιστα, τα σχολεία που δήλωσαν παρουσία στις προβολές μετρούν περισσότερους από 2.200 μαθητές.

Ποια είναι η γνώμη της κ. Πετροπούλου ως παραγωγού για τα ντοκιμαντέρ που γυρίζονται σήμερα; «Τελευταία τα πάντα γίνονται εκ των ενόντων, πολλοί από τους ντοκιμαντερίστες βρίσκουν μια διαφυγή κάνοντας την τέχνη τους, χρηματοδοτώντας τις ίδιες τους τις παραγωγές για να έχουν έναν λόγο ύπαρξης» μας λέει, για να συνεχίσει: «H παρουσία του κράτους είναι ανύπαρκτη και είναι κρίμα που ο πολιτισμός έχει αφεθεί στη μοίρα του».