Το χτες και το σήμερα αυτής της χώρας, οι ζωές που ήταν και άλλαξαν και ξανάλλαξαν, εμείς, οι σκέψεις, οι φόβοι, η νοσταλγία και τα «θέλω» μας περνούν μπροστά από τα μάτια του θεατή που θα βρεθεί στο Ίδρυμα Κακογιάννη…

Δραχμή, το «έσχατο νομισματικό συναίσθημα» – «Δυο παλιά εικοσάρικα» (από τον Γιώργο Στιβανάκη)

«Δεν έχουμε να πάμε στα τσιπουράδικα; Ας πάρουμε ένα ΕΣΠΑ να καλλιεργούμε αλόε βέρα!» – «Όπρα Κόπρα» (από τον Τζερόμ Καλουτά)

Το χτες και το σήμερα αυτής της χώρας, οι ζωές που ήταν και άλλαξαν και ξανάλλαξαν, εμείς, οι σκέψεις, οι φόβοι, η νοσταλγία και τα «θέλω» μας περνούν μπροστά από τα μάτια του θεατή που θα βρεθεί στο Ίδρυμα Κακογιάννη για την παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη και της Σπείρας – Σπείρας του με τίτλο «Όταν έχω εσένα». Η ανεργία, οι αυτοκτονίες, τα «φεστιβάλ τάπερ», τα ΠΣΚ («Παρασκευή όλοι γι’ Αράχωβα, αφεντικά και τσιράκια»), οι διορισμοί, οι μίζες, τα αγροτικά δάνεια και οι μαρμελάδες γκότζι μπέρι, ΕΣΠΑ, πολλά ΕΣΠΑ, η δραχμούλα και η αναστάτωση που φέρνει ακόμη η σκέψη της, το «brand name Hellas», τα ξεπουλήματα, προσωπικά και πολιτικά («ήμουνα δημοκρατικιά εγώ, αλλά τι να έκανα;;;»), και τι δεν περνά μέσα από τα κείμενα των Σταμάτη Κραουνάκη, Δημήτρη Μανιάτη, Φώτη Μιχαλόπουλου. Γελάς, αλλά κάπου μέσα σου πονάς κιόλας γιατί η αιχμή πάντα πληγώνει. «Τρεις χιλιάδες χρόνια Ιστορίας δεν θα τα φάνε οι τράπεζες. Θα τα καταφέρουμε» είναι η αισιόδοξη ατάκα την οποία βροντοφωνάζουν όλοι μαζί στο τέλος της παράστασης. Γιατί πάνω απ’ όλα αυτή η παράσταση, μουσική, θεατρική, επιθεωρησιακή, αιχμηρή, είναι… αγαπησιάρικη. Το συναίσθημα είναι αυτό που κυριαρχεί και σε γεμίζει. Η αγάπη, προς τον εαυτό μας, τον διπλανό μας, τον τόπο μας… Έτσι απλά. Χωρίς λούστρα και λούσα.
Τα βράδια της Πέμπτης, υπάρχει και συνέχεια. Τίποτα δεν τελειώνει όταν πέφτει η αυλαία της παράστασης. Ο Κραουνάκης ανεβαίνει στο εστιατόριο του Ιδρύματος Κακογιάννη και γίνεται μια παρέα με όποιον κάνει κέφι να βρεθεί μαζί του για ένα πιάτο φαΐ ή ένα ποτήρι κρασί (5 και 2 ευρώ, αντίστοιχα, ειδικά για την περίπτωση). «Γιατί το κάνετε αυτό;» τον ρώτησα την περασμένη Πέμπτη, αφού τον είδα να ανοίγει κουβέντα με τον κόσμο για τη σημερινή κατάστασή μας, τη «στρατευμένη» τέχνη, τη μουσική, τη ζωή, τη δισκογραφία και οτιδήποτε απλώς προέκυπτε στην κουβέντα. «Γιατί παλιά ο κόσμος μετά το θέατρο έβγαινε και μιλούσε για την παράσταση και ό,τι άλλο έφερνε η κουβέντα. Τώρα πια δεν το κάνει αυτό. Και λείπει…». Όπως ακριβώς κυλούν τα κείμενα, ο γραπτός του λόγος (για όσους τον παρακολουθούν), οι εκπομπές του… έτσι κύλησε και η βραδιά αυτή. Με κουβέντες έξω από τα δόντια, που κυμάνθηκαν… από την Πάολα και την Πέγκυ Ζήνα μέχρι τη σημερινή «χειροποίητη» δισκογραφική παραγωγή. Επ’ αυτού τοποθετήθηκε ο Κώστας Αρβανίτης του ραδιοφωνικού σταθμού Στο Κόκκινο, που ανακοίνωσε πως σε συνεργασία με το Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» θα διοργανώνονται βραδιές για νέους καλλιτέχνες, τη δισκογράφηση των οποίων θα αναλαμβάνει ο σταθμός.
Τι άλλο υπήρχε; Πολλή μουσική βέβαια. Δυο παιδιά είχαν ταξιδέψει από τον Βόλο για να τους ακούσει ο Κραουνάκης (η Έρρικα Πατρικίου που ερμήνευσε ποίηση Σεφέρη και Καβάφη σε συνθέσεις του Ηλία Χατζόπουλου που την συνόδευε στην κιθάρα), η Γιάννα, ψυχολόγος από τη Χίο, τραγούδησε το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη και το «Ανάθεμά σε» του Θαλασσινού, ο Μιχάλης τον «Κεμάλ» και η Μαίρη το «Ας ερχόσουν για λίγο». Ήταν εκεί και ο «Μπάτμαν» του ομώνυμου after στεκιού (κατά κόσμον, Γιώργος Νάσιος) που τραγούδησε Νίκο Γούναρη και «Γλυκά μου μάτια»… Όλους τους χωρούσε αυτή η βραδιά…

ΥΓ.: «Ξέρετε γιατί συμπορευόμαστε τόσα χρόνια με τα παιδιά; Γιατί όλοι οι φάκελοι έχουν τα ίδια χρήματα. Σαν τα μπουλούκια, παλιά…».
Σταμάτης Κραουνάκης.