Το τελευταίο της χαρτί παίζει η βιομηχανία της χώρας, στην προσπάθειά της να επιβιώσει από τη λαίλαπα των μνημονίων και των στρεβλώσεων που επικρατούν σε όλους τους τομείς και όλους τους κλάδους της.

Αρκετοί από τους επιχειρηματίες στους οποίους ανήκουν οι τελευταίες παραγωγικές μονάδες είχαν εμφανιστεί εξαιρετικά χαρούμενοι όταν ξεκίνησε η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Ήλπιζαν τότε ότι η πολιτική λιτότητας θα περιοριζόταν σε μισθούς και συντάξεις, σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και σε συρρίκνωση του κράτους.
Ελάχιστοι κατάλαβαν από τότε ότι ο επόμενος στόχος θα ήταν η δική τους δραστηριότητα, καθώς η εσωτερική υποτίμηση και η παράλογη αύξηση των επιβαρύνσεων με την επιβολή εξωφρενικά υψηλών φόρων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ισοπέδωση των πάντων.
Φαινομενικά, η ελληνική βιομηχανία οδηγείται στον Καιάδα λόγω του δυσβάστακτου ενεργειακού κόστους, που έχει εξαλείψει κάθε άλλη προσπάθεια μείωσης των λειτουργικών δαπανών. Με άλλα λόγια, η αντιπαράθεση φαίνεται πως είναι μεταξύ των παραγωγών και της ΔΕΗ, καθώς η κάθε μία από τις δύο πλευρές προσπαθεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.
Ωστόσο, η ουσία της υπόθεσης είναι βαθιά πολιτική και ακριβώς για τον λόγο αυτό, απαιτούνται πολιτικές αποφάσεις, ώστε να υπάρξει αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα. Οι λόγοι είναι πολλοί και συγκεκριμένοι:
◆ Πολιτική ήταν η απόφαση για την επιβολή αυξημένων φόρων και δασμών στα ενεργειακά προϊόντα και τιμολόγια, με την έναρξη εφαρμογής των μνημονιακών μέσων.
◆ Πολιτική είναι η απόφαση να παραμείνει αμετάβλητο το μοντέλο λειτουργίας της αγοράς, με τις πολλές και βαθιές στρεβλώσεις, που δημιουργεί «μαύρες τρύπες» στα ταμεία των διαχειριστών και απειλεί με λουκέτα και εξαφάνιση όσους απέμειναν να δραστηριοποιούνται στην παραγωγή.
◆ Πολιτική είναι η απόφαση να πληρώνει ο τελικός καταναλωτής (είτε είναι βιομηχανία, είτε νοικοκυριό) τα «φέσια» που φορτώνουν στην αγορά οι διάφοροι μηχανισμοί, που σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν πριν από μία 15ετία και τώρα έχουν ξεπεραστεί και υπονομεύουν ακόμη και τον ανταγωνισμό που φαντάζονται οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού.
◆ Τέλος, πολιτική είναι η απόφαση να μην υπάρξει καμία επίσημη τοποθέτηση της κυβέρνησης στο θέμα του ενεργειακού κόστους, με πρόσχημα πως αποτελεί «διαφορά μεταξύ δύο επιχειρήσεων», παρά το γεγονός ότι το Δημόσιο είναι ο βασικός μέτοχος στην ενεργειακή επιχείρηση, ενώ ακόμη κι ως ένας ρυθμιστής των αγορών είχε υποχρέωση να εκπονήσει ειδικό σχέδιο, με στόχο την επίλυση των προβλημάτων της βιομηχανίας.
Το πόσο ενδιαφέρθηκε η κυβέρνηση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρηματίες μπορεί εύκολα να το καταλάβουμε από μερικές διαπιστώσεις:
◆ Τη Δευτέρα ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε και πάλι συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η βιομηχανία της χώρας. Είναι η έκτη ή η έβδομη υπόσχεση του Αντώνη Σαμαρά με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο τα τελευταία δύο χρόνια! Όλες τις προηγούμενες φορές οι ενδιαφερόμενοι έμειναν να περιμένουν την υλοποίηση της δέσμευσης. Κι ακόμη περιμένουν!
◆ Πριν από δύο εβδομάδες, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών ζήτησε ως μέτοχος πλειοψηφίας (51%) την αναβολή της γενικής συνέλευσης της ΔΕΗ, με βασικό θέμα τους τρόπους χειρισμού της διαμάχης με την «Αλουμίνιον». Ήταν το (χρονικά) τελευταίο μήνυμα προς όλες τις πλευρές πως η κυβέρνηση «δεν βιάζεται να πάρει αποφάσεις»…
◆ Την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά και στις αρχές της τρέχουσας, οι πληροφορίες για τη «βροχή λουκέτων» στις τελευταίες παραγωγικές μονάδες που απέμειναν στη χώρα έδωσαν ακόμη πιο δραματικό τόνο στο πρόβλημα, καθώς απειλούνται χιλιάδες (άμεσες και έμμεσες) θέσεις εργασίας, ενώ η χώρα οδηγείται στην πλήρη αποβιομηχάνιση.

Βιομηχανία τέλος
Την ίδια στιγμή κι ενώ η πρωτογενής παραγωγή τείνει να ανακηρυχθεί σε είδος προς εξαφάνιση στην Ελλάδα, σε εξέλιξη βρίσκεται η αντιπαράθεση μεταξύ της ΔΕΗ και της «Αλουμίνιον» για το ύψος των τιμολογίων ενέργειας που προμηθεύεται η δεύτερη. Η διαμάχη μεταφέρεται πλέον στην Επιτροπή Ανταγωνισμού και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, αλλά το πιο αποτελεσματικό θα ήταν να υπήρχε απευθείας διαπραγμάτευση και συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.
Χρόνος δεν υπάρχει πλέον για νέο κύκλο «διαλόγου» και επιπλέον διαβουλεύσεων. Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα που περνάει, οι τελευταίες βιομηχανικές μονάδες έρχονται πιο κοντά στην καταστροφή, την οποία, είναι η αλήθεια, δεν την προκαλεί ο «επαναστάτης ΣΥΡΙΖΑ», ούτε ο απεργός Σοφωνιός (πρόεδρος των εργαζομένων στη Χαλυβουργία Ελλάδος, κατά τον 9μηνο απεργιακό αγώνα, το 2012). Την προκαλεί η μνημονιακή πολιτική, που τη χειροκρότησε μεγάλο μέρος των βιομηχάνων, όταν ξεκίνησε η εφαρμογή της και τώρα ισοπεδώνει ακόμη και τις μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας.
Η αρχή του νέου κύκλου έγινε με τις διαθεσιμότητες σχεδόν όλου του προσωπικού στη Χαλυβουργική της οικογένειας Αγγελόπουλου. Ακολουθεί η Χαλυβουργία του βιομήχανου Ν. Μάνεση, η οποία ετοιμάζεται να κλείσει το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο. Η Βιοχάκλο της οικογένειας Στασινόπουλου μετέφερε την έδρα της εκτός Ελλάδας, με την αιτιολογία της πρόσβασης σε τραπεζικό δανεισμό με καλύτερους όρους, ωστόσο οι θυγατρικές της (Σιδενόρ, Χαλκόρ, ΕΛ.ΚΑ. κ.λπ.) καταγράφουν μεγάλες ζημίες στα αποτελέσματά τους.

Στο χείλος της καταστροφής
Η άλλοτε κραταιά και υγιέστατη Λάρκο βρίσκεται στο χείλος της ολοκληρωτικής καταστροφής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν φταίει μόνο η κρίση, αλλά το γεγονός ότι επί δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις τη χρησιμοποίησαν για κομματικά οφέλη και βολεύοντας ημετέρους στις διοικήσεις, με αποτέλεσμα να απαξιωθεί μία επιχείρηση που έχει να επιδείξει παγκόσμιες καινοτομίες στον τομέα της.
Σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση βρίσκονται και άλλες ενεργοβόρες βιομηχανίες, όπως η υαλουργία Γιούλα, οι ελάχιστες κλωστοϋφαντουργικές μονάδες που έχουν απομείνει, αλλά και οι επιχειρήσεις τσιμέντου.
Από την άλλη, ωστόσο, τα «κοράκια» περιμένουν στις γωνίες… Σύμφωνα με καλά διασταυρωμένες πληροφορίες, γνωστές εταιρείες συμβούλων με έδρα σε μεγάλα οικονομικά κέντρα της Ευρώπης έχουν αρχίσει και προσεγγίζουν τις διοικήσεις των βιομηχανιών, για λογαριασμό πελατών τους. Προς το παρόν δεν αναφέρουν τα ονόματα των ενδιαφερομένων, αλλά σε κάθε κλάδο είναι γνωστοί και συγκεκριμένοι οι «παίκτες» με διεθνή εμβέλεια.