Ο 35χρονος Αντώνης Π. διαγνώστηκε πριν από τέσσερα χρόνια ως φορέας του HIV. Πόσο δύσκολο είναι να ζει ως οροθετικός στην Ελλάδα;

Μιλώντας στο «Έθνος», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, ο 35χρονος Αντώνης λέει πως από τότε που διαγνώστηκε, η ζωή του άλλαξε. «Απέρριψα οικογενειακές, φιλικές και άλλες σχέσεις που μου ήταν περιττές, συμβατικές ή υποχρεωτικές». Ζορίστηκε όταν έμεινε όχι απλώς αυτόνομος, αλλά και μόνος, ιδιαίτερα όταν έχασε μια σχέση στην οποία είχε επενδύσει.
 
«Αναρωτιόμουν μήπως είμαι απόλυτος, οργισμένος, μήπως ήθελα να εκδικηθώ τους πάντες. Ο HIV με έκανε να διώξω από κοντά μου ανθρώπους». Ζήτησε βοήθεια από ψυχολόγο. «Μου έδωσε να καταλάβω πως όταν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι καλό για τον εαυτό μας, αυτό δεν θα αρέσει απαραίτητα στους άλλους. Πια κοιμάμαι καλύτερα τα βράδια».
 
Είναι κρυωμένος σχεδόν όλο τον χειμώνα. «Είχα ευαισθησία σε μύτη, λαιμό και αυτιά. Ο HIV βρίσκει πάτημα και με ταλαιπωρεί με φαρυγγίτιδες και ωτίτιδες. Δεν αρκεί να πιω τσάι και να ξεκουραστώ για να γίνω καλά. Πρέπει να πάρω αντιβίωση». Έχει εμφανίσει έρπητα ζωστήρα «όπως οι υπερήλικοι και άλλοι με κατεσταλμένο ανοσοποιητικό». Παίρνει τρία χάπια κάθε 24 ώρες και πρέπει να προσέχει να τα παίρνει στην ώρα τους. «Θα μπορούσα να επιλέξω αγωγή με ένα χάπι, αλλά μου είπαν πως είχε υψηλή πιθανότητα για στομαχικές και νευρολογικές παρενέργειες τις πρώτες εβδομάδες».
 
Ο ιός, λέει, τον έμαθε να αναζητεί την ουσία. Κάθε μέρα του να έχει κάποιο όφελος και να είναι ευγνώμων γι' αυτό. «Παρότι δεν θα πεθάνω. Αλλά αιωρείται δυστυχώς ακόμη μια παλιά υποψία από τον μπαμπούλα του AIDS και σε κάνει να αναθεωρείς τη ζωή. Δεν έχω AIDS», σπεύδει να πει, «είμαι φορέας του ιού HIV. Ο κόσμος δυστυχώς ακόμη ταυτίζει αυτά τα δύο. Το AIDS είναι μια ομάδα λοιμώξεων που μπορεί να προκύψει από τον ιό αν τον αφήσεις χωρίς θεραπεία. Τα φάρμακα είναι πια τόσο καλά που δεν πεθαίνεις. Το στάδιο του AIDS είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Γι' αυτό πρέπει να εξαφανίσουμε και τη λέξη από τον λόγο μας. Πρέπει να φύγει από τη μέση επειδή κουβαλά τον μπαμπούλα».

«Γιατί να το πω στη μάνα μου;»
 
Είναι o HIV νόσος των ομοφυλόφιλων; «Είναι λάθος να θεωρούνται οι ομοφυλόφιλοι ομάδα υψηλού κινδύνου. Από εκεί ξεκινούν τα στερεότυπα, ο ρατσισμός και οι επιθέσεις. Κατηγοριοποιείται μια ομάδα ανθρώπων ως επιπόλαιη και εγκληματική. Ενώ δεν είναι καθόλου έτσι», απαντά ο Αντώνης Π. ο οποίος είναι εθελοντής, μέλος κι εργαζόμενος στον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή».
 
Ο ίδιος έχει κάνει μια σχέση με κάποιον μη οροθετικό, ο οποίος γνώριζε εξαρχής την κατάσταση. «Δεν είναι απίθανο. Γνωρίζω ζευγάρια που ο ένας είναι οροθετικός και ο άλλος όχι. Και μπορεί να είναι μαζί για πολλά χρόνια. Συμβαίνει στους φίλους, στους γνωστούς, στους συναδέλφους μας. Δεν είναι εξωγήινο φρούτο. Όταν κάνεις ασφαλές σεξ και ο οροθετικός λαμβάνει πετυχημένη αντιρετροϊκή αγωγή δεν υπάρχει πρόβλημα».
 
Χώρισαν, όπως λέει ο Αντώνης, για λόγους άσχετους με τον ιό. Έκτοτε δεν έχει κάνει σχέση. «Θα ήταν υποκριτικό να πω ότι δεν παίζει ρόλο ο HIV. Αλλά δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Έχω δει ανθρώπους που είναι πολύ πιο απελπισμένοι από μένα».

Αποκάλυψε την οροθετικότητά του αμέσως στους πιο κοντινούς του φίλους και δεν τους έχασε. Αυτός, ωστόσο, απέκτησε μια ανελαστικότητα ως προς το τι μπορεί να ανεχθεί από τους άλλους. «Θεωρώ πως υπάρχει ένας ευρύς κύκλος ανθρώπων που το γνωρίζουν, στους οποίους δεν συμπεριλαμβάνεται η οικογένειά μου». Ο πατέρας του πέθανε μία μέρα αφού διαγνώστηκε χωρίς να το μάθει ποτέ. «Σκέφτομαι τη μητέρα μου. Γιατί να της πω κάτι που εμένα δεν θα μου προσφέρει τίποτα και θα κάνει τη δική της ζωή πιο δύσκολη; Ζει στην επαρχία κι έτσι είναι πιο εύκολο».