Να λοιπόν που η εξουσία (στην προκειµένη περίπτωση η εξουσία του Ερντογάν) βρίσκεται διαρκώς αντιµέτωπη µε αρχέγονα διλήµµατα και κατά κανόνα εξακολουθεί να επιµένει σε λάθος απαντήσεις. Ο Ερντογάν µάλλον δεν έχει διαβάσει την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και για την προσπάθειά της να θάψει τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη, παρά την αντίθετη εντολή του Κρέοντα, βασιλιά της Θήβας, θέτοντας την τιµή των θεών και την αγάπη για τον αδερφό της υπεράνω των νόµων των ανθρώπων.

Ο «βασιλιάς» Ερντογάν, προφανώς, αγνοεί ότι η εξουσία των ανθρώπων έχει όρια και (απλούς) κανόνες. Ο απλούστερος αυτών των κανόνων έχει να κάνει µε το ελάχιστο της συναίνεσης και αποδοχής που πρέπει να εξασφαλίσει η εξουσία εντός της κοινωνίας επί της οποίας ασκείται. Ένας ακόµη «κανόνας» έχει να κάνει µε τη «µεγαλοψυχία» των νικητών έναντι των ηττηµένων. Ο Ερντογάν αγνοεί και τις δύο αυτές βασικές αρχές. Αγνοεί ότι δεν µπορεί να είναι πρόεδρος µόνο του 1/3 του τουρκικού πληθυσµού. Εκτός από τους «ισλαµιστές» στην Τουρκία υπάρχουν 20 εκατοµµύρια Κούρδοι που ο Ερντογάν πολεµά µε στρατό και άλλα τόσα εκατοµµύρια που δεν ενθουσιάζονται µε το θεοκρατικό µοντέλο διακυβέρνησης που προωθεί.

Όσο για τον «κανόνα» της µεγαλοψυχίας; Εκτός από την απίθανη απόφαση για µη ταφή των πραξικοπηµατιών η εξουσία του Ερντογάν έχει εξαπολύσει ανελέητο κυνήγι κατά όλων όσοι στον κρατικό µηχανισµό (στρατιωτικοί, δικαστές, εκπαιδευτικοί κ.λπ.) δεν είναι «ισλαµιστές».

Ωστόσο, η κάθαρση την οποία νοµίζει ότι πραγµατοποιεί στη χώρα του ο «βασιλιάς» Ερντογάν δεν έχει καµία σχέση µε την κάθαρση της Νεµέσεως, η οποία κάποια στιγµή – όχι πολύ αργά – θα του χτυπήσει, µιλώντας αγγλικά πιθανότατα, την πόρτα στο πολυτελές του παλάτι. Και τότε ο βασιλιάς ενός βαθιά διαιρεµένου (από τον ίδιο) βασιλείου θα εµφανιστεί στη σκηνή… γυµνός.