Εν μέσω θυελλωδών αυγουστιάτικων ανέμων κυκλοφορούν διάφορα σενάρια περί επικείμενων εκλογών…

Εν μέσω θυελλωδών αυγουστιάτικων ανέμων κυκλοφορούν διάφορα σενάρια περί επικείμενων εκλογών…  Η εκλογολογία λειτουργεί στους Έλληνες σαν αφροδισιακό: τους ερεθίζει, τους αναστατώνει, τους ενεργοποιεί την αχαλίνωτη φαντασία. Στις παραλίες, στις καφετέριες και στα μπαράκια κυκλοφορούν «αποκλειστικές» πληροφορίες (όπως επί χρηματιστήριου για τις μετοχές!…) που επιδρούν μεθυστικά στο ασυμμάζευτο θυμικό  των θαμώνων – περισσότερο κι απ’ το αλκοόλ. Όλοι έχουν μια μοναδική θεωρία. Βασικό συστατικό όλων αυτών των θεωριών είναι η αγωνία της πρωτοτυπίας με απελπιστικά κοινότοπες προσεγγίσεις. Ακόμα πιο εντυπωσιακό αναδεικνύεται το γεγονός ότι σε αυτές τις προσεγγίσεις κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις επείγουσες λύσεις που πρέπει να δοθούν στα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και η κοινωνία, κανείς δεν ιδρώνει για την  ουσία των προβλημάτων, θαρρείς και οι λύσεις τούς δημιουργούν τάση προς έμετο…  Αντίθετα,  όλοι επικεντρώνονται στο θεαθήναι, στην καταστροφική μικροπολιτική των κομμάτων, στους άθλιους τακτισμούς των θλιβερών επιτελείων τους. Τους συνεπαίρνει  το μικρό, το ασήμαντο, το επουσιώδες, το ελάχιστο, διεκδικούν το τεράστιο και τελικά λαμβάνουν αυτό που τους αξίζει: ουρανομήκη ψεύδη και φόρους.

Έτσι, έχουν το νου τους στο αν θα αιφνιδιάσει ο Τσίπρας τους πολιτικούς του αντιπάλους με εκλογές και όχι στους τόνους ψεμάτων που τους φόρτωσε και στο λογαριασμό τους που στραγγίζει τις τσέπες, τις ζωές και το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους.