Η ελληνική κοινωνία από τις απαρχές τής συγκρότησής της είχε την τάση να έλκεται από τις αντιπαραθέσεις, σαν να τη συνέπαιρνε ένα πνεύμα εριστικότητας. Έτσι, είχαμε τους «καλαμαράδες» απέναντι στους «ασπούδαχτους», τους πολιτικούς απέναντι στους στρατιωτικούς, τους Ρουμελιώτες απέναντι στους Πελοποννήσιους, τους αυτόχθονες απέναντι στους ετερόχθονες. Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα, η αντιπαλότητα των Επτανήσιων απέναντι στους Φαναριώτες τροφοδοτείτο επαρκώς.