«Θα με χαλούσε αν ήμουν εκτός χώρου, χωρίς δουλειά, αν δεν με στήριζε και αγαπούσε το κοινό, αν δεν με αγκάλιαζε κάθε βράδυ λέγοντας μου τα καλύτερα λόγια… Να με χαλάσει που δεν ανήκω στις «παρέες» και στις «κλίκες» όσων είναι στα Φεστιβάλ, όχι! Δεν είμαι της αισθητικής τους, του γούστου τους, βρε παιδί μου, τι να κάνω; Ναι, γελάω, γιατί αλλιώς πρέπει να εκνευριστώ πολύ με αυτό το «σκηνικό» που υπάρχει… Κοντεύω να κλείσω σαράντα χρόνια στο θέατρο και δεν κάνω για έναν Αριστοφάνη; Τόσο κακός ηθοποιός είμαι; Δεν νομίζω. Άλλα λένε τα γεμάτα θέατρα και η τόσο ζεστή ανταπόκριση του κόσμου. Άλλα λένε! Εγώ πάντως δεν πάω να τους παρακαλέσω, δεν χτυπάω πόρτες, όπως άλλοι. Όταν και αν θέλουν, ας έρθουν να με βρουν εκείνοι. Δεν εστερνίζονται αυτοί που κινούν πάντα τα νήματα. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με όλο αυτό. Εγώ κάνω την πορεία μου στον χώρο, έχω καταξίωση και αγάπη. Αυτό είναι που μετρά αληθινά».