Θα ήταν άσκοπο να επισημάνει κανείς τις άπειρες αντιφάσεις και παλινωδίες του, όχι ως ήρωα μυθιστορήματος καθώς σκηνοθετούσε τον εαυτό του, αλλά στην πραγματική ζωή που την χειραγωγούσε πάνω στον καταπιεστικό του εν τέλει θρίαμβο. Κατάφερε να παραμείνει ακόμα και η μουσική του στο απυρόβλητο, εκτός κριτικής, να μην τολμά κανείς παρά να εκφράζεται κολακευτικά. Ήταν υπεράνω  κριτικής και με το δικαίωμα της κριτικής επί παντός του επιστητού. Αυτό ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο, ωστόσο, δεν βολεύτηκαν οι θηριώδεις του επιθυμίες.

Με δυο λόγια, μας κούρασε με την μεγαλοφυΐα του, με τους ηρωισμούς του, με τα μεγαλεία του. Δεν αντέχουμε άλλο Μίκη, επί τέλους…  Ας μας αφήσει ελευθέρους να τον απολαύσουμε όπου και σε όποια του εκδοχή επιθυμούμε. Δεν χρειάζεται να γίνει εθνική παράκρουση αυτή η  ασυμμάζευτη αγωνία του για ακόμα περισσότερη δόξα, ακόμα περισσότερες τιμές και θριάμβους, ακόμα περισσότερη προσφορά. Ας μας αφήσει να προχωρήσουμε λίγο πιο πέρα από την προστατευτική του σκιά. Μη μας κρατά από το χεράκι – μεγαλώσαμε και θέλουμε να δοκιμάσουμε τα μικρά μας βηματάκια.

Μίκη, άσε μας λίγο να προχωρήσουμε μονάχοι έξω από το μεγαλείο σου!