Η άλλη, που διακινείται αυτές τις μέρες, λέει ότι κάποια «μεγαλόσχημα» στελέχη, επειδή διαισθάνονται πως οι αλλαγές θα είναι πολλές και ίσως σαρωτικές, επιχειρούν να βάλουν βέτο ή να διαπραγματευτούν. Εκεί δεν υπάρχουν πολλές επιλογές: Όποιος νομίζει ότι μπορεί να βάλει βέτο, να πάει σπίτι του. Απλά και καθαρά. Η χρονιά που έρχεται δεν σηκώνει παιχνιδάκια.

Ακούμε και γράφεται ότι ο Τσακαλώτος βάζει βέτο να μην πάει ο Παππάς στο Οικονομίας, ότι ο Κοτζιάς δεν μπορεί να μετακινηθεί ή να βγει εκτός επειδή έχει την κίνηση «Πράττω» (!), ότι ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να κάνει αλλαγές, ότι κάποιοι κομματικοί δεν επιθυμούν την προώθηση των στελεχών της «γενιάς Τσίπρα», ότι οι «53», οι… τρεις και οι δεκατρείς θα του δημιουργήσουν πρόβλημα.

Αν μείνει σε αυτά, ας το… αφήσει καλύτερα και ας βλέπει τους μήνες να περνούν, τα προβλήματα καθημερινά να σωρεύονται και να νομίζει ότι θα γίνει η ανατροπή με διαγγέλματα!

Νομίζω ότι ο Τσίπρας έχει κατά νου ανασχηματισμό ανατροπής και σχήμα καθημερινής πολιτικής μάχης. Ας το τολμήσει λοιπόν. Είναι θεσμική του υποχρέωση και δυνατότητα.

Ο μόνος που δικαιούται – πολιτικά – να βάζει βέτο σε τυχόν μετακίνησή του είναι ο Καμμένος, επειδή είναι κυβερνητικός εταίρος.

Ανεξάρτητα πάντως από τις αλλαγές στην κυβέρνηση, ο ανασχηματισμός συνδέεται με ένα πρότζεκτ πολύ σημαντικότερο και για τον Τσίπρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για την επομένη των εκλογών. Κι αυτό είναι το κουμάντο στο κόμμα, για το οποίο ακούγεται πολύ έντονα το όνομα του Πάνου Σκουρλέτη.

Κατ’ αρχάς το κόμμα έχει απόλυτη ανάγκη να δείξει δυναμισμό και ετοιμότητα, αφού μέσα στο 2019 θα έχει να αντιμετωπίσει τρεις κάλπες: για Βουλή, Ευρωβουλή, Αυτοδιοίκηση.

Κι αν για την Ευρωβουλή η ψήφος θεωρείται από κάποιους σχετικά «χαλαρή» – η οποία πάντως συχνά παράγει μη αναστρέψιμο πολιτικό αποτέλεσμα, όπως π.χ. το 2014 –, οι άλλες δύο αναμετρήσεις είναι «ζωής και θανάτου» για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για τις βουλευτικές εκλογές δεν χρειάζεται να πω αυτό που όλοι καταλαβαίνουν. Οι αυτοδιοικητικές όμως είναι εξ ίσου μεγάλης σημασίας για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή εκεί θα κριθεί η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να «επικοινωνεί» με άλλους πολιτικούς χώρους και να διατηρήσει ή να διευρύνει την επιρροή του. Αυτό στην κεντρική πολιτική είναι πολύ δυσκολότερο. Για όσους ξέρουν, οι στέρεες συμμαχίες χτίζονται στη βάση και όχι στην κορυφή.

Δεύτερον, επειδή όλα δείχνουν ότι έχει αργήσει. Για να υπάρξει μια οργανωμένη και φιλόδοξη παρουσία στο σύνολο της χώρας και να διαμορφωθούν συμμαχίες ελκυστικές για τις τοπικές κοινωνίες, συνήθως χρειάζονται πολλοί μήνες. Στην προκειμένη περίπτωση ο χρόνος είναι ελάχιστος.

Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παίξει δυνατά και να μην περιοριστεί σε κομματικές υποψηφιότητες, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις θα είναι λύσεις ανάγκης, τότε πρέπει να ανεβάσει στροφές το συντομότερο.

Άρα όποιος ηγηθεί σε μια τόσο περίπλοκη αποστολή, ταυτόχρονα με την κομματική προετοιμασία για τις βουλευτικές, τότε θα πρέπει να πάρει όλο το πρότζεκτ πάνω του, να έχει δυνατότητα αποφάσεων που δεν θα περνάνε από την κομματική «κουζίνα» και να είναι ξεκάθαρο ότι μιλάει προς όλους τους ενδιαφερόμενους εκ μέρους του Τσίπρα. Και να δίνει τον συνολικό λογαριασμό, με τρόπο απολύτως θεσμικό, μόνο στον πρόεδρο και στην Κεντρική Επιτροπή – και όχι στα κομματικά «παραμάγαζα».

Σε αυτή την περίπτωση ο Σκουρλέτης είναι μια χαρά επιλογή. Από τα λίγα στελέχη που μπορούν να την υπηρετήσουν. Αν είναι να μπλέξει σε διαδικασίες διαβουλεύσεων χωρίς τέλος, με κομματικά μαχαιρώματα που στο τέλος θα προκαλέσουν μόνο ζημιές, καλύτερα ο πρωθυπουργός να τον αφήσει στην κυβέρνηση, όπου έτσι κι αλλιώς έχει να προσφέρει.

ΥΓ. 1: Οι πολιτικές μετεγγραφές, αντίθετα με τις αθλητικές, σπανίως προσθέτουν κάτι σημαντικό σε αυτόν που τις κάνει.

ΥΓ. 2: Σε κάποιες λίγες περιπτώσεις οι μετεγγραφές πολιτικών ή η στήριξη προσώπων από άλλους χώρους για δημόσια αξιώματα αποτελούσαν σοβαρά πολιτικά γεγονότα, κάτι που στις μέρες μας σπανίζει όλο και περισσότερο.

ΥΓ. 3: Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Τσίπρας έχει ανάγκη την Παπακώστα ή ο Μητσοτάκης τον Ψαριανό. Αν αυτό συμβαίνει, τότε ο πήχης έχει πέσει πολύ χαμηλά…