Το φαινόμενο της θεολογικής – πολιτικής υποκρισίας δεν είναι άγνωστο. Δεν είναι λίγοι οι υπέρμαχοι, για παράδειγμα, της ηθικής, όπως αρκετοί καθολικοί επίσκοποι οι οποίοι αρέσκονται στη φρέσκια παιδική σάρκα μικρών αθώων ψυχών και ταυτόχρονα προσεύχονται συντετριμμένοι για την σωτηρία της ψυχής του ανθρώπινου γένους. Το ίδιο ακριβώς  ηθικοθεολογικό σκηνικό αφορά και τους επαγγελματίες υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλων αυτών που …συντρέχουν την απανταχού δυστυχία μέσα από χρηματοδοτούμενα προγράμματα αλληλεγγύης, αγάπης, συμπόνιας. Όλοι αυτοί, εκτός από τα λεπτεπίλεπτα συναισθήματα και τον πλούσιο εσωτερικό τους κόσμο, διαθέτουν σπάνιες γνώσεις πάνω στα προγράμματα αρωγής και χρηματοδότησης! 

Είναι πλέον φανερό ότι γίνεται κατάχρηση της ανεκτικότητας, υπέρβαση των ορίων της κοινωνικής αντοχής και διαστρέβλωση της αίσθησης του δικαίου, καθώς όλοι στρέφουν την προσοχή τους στους εξαθλιωμένους μετανάστες και καθόλου στις κοινωνίες οι οποίες υφίστανται μια κανονική εισβολή που ανατρέπει εκ θεμελίων τη ζωή τους. Οι μεταναστευτικές ροές -μέσα στην δυστυχία τους- διαθέτουν μιαν επιθετικότητα, και προβάλλουν μιαν απειλή. Είναι σίγουρο -έχοντας κανείς υπόψη του στοιχειωδώς την ιστορία της ανθρωπότητας- ότι είναι έτοιμες να δαγκώσουν το χέρι που θα τους δοθεί προς βοήθεια.  Για την ακρίβεια, να το κατασπαράξουν. Και οι δυτικές κοινωνίες τείνουν να το κατανοήσουν όταν θα έχουν μείνει πλέον δίχως χέρια. 

Ήδη, οι μεταναστευτικές ροές που προκαλούνται από διάφορες αιτίες (πολέμους, πείνα, κλιματική αλλαγή), δημιουργούν μια τεράστια πίεση που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στις δυτικές κοινωνίες οι οποίες διακρίνονται για την ανεκτικότητά τους, τις ελευθερίες τους και την γενικότερη αντίληψή τους για την ζωή. Πράγματα τα οποία απειλούνται ευθέως. 

Δεν είναι δυνατόν να γίνεται ανεκτό στα μικρά ελληνικά νησιά που κατακλύζονται από ανεξέλεγκτους λαθρομετανάστες, οι μουσουλμάνες γυναίκες να μην δέχονται ιατρική βοήθεια από άντρες ιατρούς και να επιβάλλουν τις δικές τους σκοταδιστικές πολιτισμικές συνθήκες εξέτασης.  Από την μια, ζητούν άσυλο στην «άπιστη» Δύση και εκμεταλλεύονται την ανεκτικότητα και τις ελευθερίες της δημοκρατίας, κι από την άλλη, καθορίζουν τους όρους φιλοξενίας τους προστατεύοντας  τις θρησκευτικές-πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες, ενίοτε αδιανόητες για τα δυτικά ήθη. Με δυο λόγια, επιβάλλουν ήδη σε κατάσταση απόλυτης ανάγκης (φανταστείτε από θέση ισχύος τι θα ακολουθήσει!) τους πολιτισμικούς τους όρους για την παρεχόμενη ανθρωπιστική βοήθεια. Από την άλλοι, οι υποκριτές της Αριστεράς αναρωτιούνται και δήθεν ανησυχούν, γιατί, τάχα μου,  αυξάνεται η Ακροδεξιά στην Ευρώπη.