Γιατί όμως κάποιος να κακοποιήσει ένα ανυπεράσπιστο ζώο; Τι είδους κίνητρα μπορεί να έχει; Πως σκέφτεται και τι νιώθει; (αν νιώθει). Και τελικά ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που κακοποιεί τα ζώα; Η απάντηση που δίνει καθηγητής της Κτηνιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και κτηνιατροδικαστής κ. Δημήτρης Δούκας στο lifo είναι αφοπλιστική.

«Η συμπεριφορά του να βλάπτει κανείς ζώα, είτε είναι παιδί είτε είναι ενήλικας, αποτελεί κλινικό σύμπτωμα συγκεκριμένων ψυχικών διαταραχών. Στην παιδική και εφηβική ηλικία οι παιδοψυχίατροι το χαρακτηρίζουν ως διαταραχή διαγωγής ενώ στους ενήλικες αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της αντικοινωνικής διαταραχής της προσωπικότητας».

Η αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας είναι ένας σχετικά πρόσφατος όρος, ο οποίος εισήχθη, την δεκαετία του 1980, με σκοπό την αντικατάσταση των όρων «ψυχοπάθεια» και «κοινωνιοπάθεια» που κυριαρχούσε στο νομικό πλαίσιο.

Κύρια χαρακτηριστικά της αντικοινωνικής διαταραχής είναι η χρόνια και παντελής αδιαφορία για τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τα δικαιώματα των άλλων ενώ χαρακτηριστική σε αυτά τα άτομα είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, η αδυναμία συμμόρφωσης με τους ηθικούς και κοινωνικούς κανόνες και η ασταθής, παρορμητική και πολλές φορές επιθετική συμπεριφορά, η οποία οδηγεί τους πάσχοντες σε εμπλοκή με τον νόμο..

Τέλος, απουσιάζει πλήρως η ενοχή και η μεταμέλεια για τις πράξεις. Ο κ. Δούκας του οποίου η διπλωματική εργασία άπτεται της σχέσης κακοποίησης ζώου και ψυχικής υγείας του θύτη σημειώνει ότι «Οι ενήλικες που κακοποιούν ζώα είναι πιο συχνά άνδρες και συνηθέστερα πρόσωπα με χαμηλά επίπεδα εισοδήματος και εκπαίδευσης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουν αυτή τη συμπεριφορά επειδή έμαθαν να αντιμετωπίζουν τα ζώα σαν εργαλεία, σαν αντικείμενα, χωρίς καμία συνέπεια για όλες αυτές τους τις πράξεις. Σημαντική συσχέτιση βρέθηκε μεταξύ της κακοποίησης ζώων συντροφιάς με ελεγκτικές συμπεριφορές, π.χ. κακοποίηση του ζώου του (της) συντρόφου ως εργαλείου ελέγχου ή εκβιασμού. Μάλιστα, στις περιπτώσεις αυτές οι θύτες καθορίζουν εκ των προτέρων τα όρια για το πόσο θα βλάψουν το κατοικίδιο, ώστε να επιτύχουν τον σκοπό τους.»