Οι δυο τους γνωρίστηκαν πριν από πέντε χρόνια και η σκέψη να γίνουν γονείς έγινε από πολύ νωρίς. Αν και το παιδί τελικά τους… βρήκε, όπως οι ίδιοι εξομολογούνται

«Ήταν μια μέρα που έμαθα ότι μια εξ’ αίματος συγγενής μου, που ζει χρόνια στο περιθώριο, έμεινε ξανά έγκυος. Ήξερα ότι αυτό το παιδί, αν κατάφερνε να γεννηθεί, θα κατέληγε σε κάποιο ίδρυμα, δεδομένης της κατάστασης της μητέρας του, που ήταν ανίκανη να το φροντίσει. Κοιταχτήκαμε με τον Μιχάλη στα μάτια και πήραμε αμέσως την απόφαση».
 

Πρόκειται για μια κλασική συγγενική αναδοχή, κατόπιν αιτήσεως τους για την επιμέλεια του παιδιού λόγω ακαταλληλότητας μεγαλώματός του και παροχής φροντίδας από τους φυσικούς του γονείς. Την επιμέλεια την έχει μόνο ο Γιώργος, ως συγγενής, ωστόσο, πρόκειται για την πρώτη φορά που ελληνικό δικαστήριο παραχωρεί συγγενική επιμέλεια τέκνου σε γονιό, γνωρίζοντας ότι βρίσκεται σε ομοφυλόφιλη σχέση.

Η οικογένεια έπαιξε ρόλο τονίζει ο Μιχάλη, περιγράφοντας τους γονείς του ως δύο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους, με τους οποίους μένουν σε διπλανά σπίτια και βοηθούν στην ανατροφή του μικρού. «Η μητέρα μου με συγκινεί. Τη ρωτάνε στη γειτονιά “Ποιανού είναι το μωρό, της κόρης σας;” και απαντάει αυθόρμητα: “Όχι, του γιου μου και του συντρόφου του”», αναφέρει χαρακτηριστικά, μιλώντας για την μητέρα του, τονίζοντας: “Δεν μεγαλώνουμε αυτό το παιδί ακτιβιστικά ή εγωιστικά, για να διαδηλώσουμε ότι οι γκέι μπορούν να μεγαλώσουν και αυτοί ένα παιδί φυσιολογικά.

Το κάνουμε πρωτίστως γιατί έτσι νιώθουμε, γιατί το έχουμε εμείς ανάγκη, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ξέρουμε ότι θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους αυτή η μοιρασιά, ότι σώζουμε ένα μικρό πλάσμα από τις κακοτοπιές του ιδρύματος στο οποίο θα κατέληγε».