Γεννημένος το 1925, ο Μάνος Χατζιδάκις θεωρείται ο πρώτος που συνέδεσε μεταπολεμικά τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση.

Τη δεκαετία του ’50 συνθέτει ακατάπαυστα μουσική τόσο για το θέατρο όσο και τον κινηματογράφο, ενώ το 1961 θα του απονεμηθεί το βραβείο Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού για «Τα παιδιά του Πειραιά» που ακούγεται στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» με την Μελίνα Μερκούρη.

«Το χαμόγελο της Τζοκόντας» και «Ο μεγάλος ερωτικός» αποτελούν ορόσημα για τη σύγχρονη ελληνική μουσική και είναι ενδεικτικά του λυρικού κόσμου που εξέφραζε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Στον νέο χώρο που δημιουργεί η σύνδεση του λαϊκού με το λόγιο ο Χατζιδάκις διατηρεί πάντα τη συναίσθηση ότι ο ίδιος είναι μη λαϊκός, ένας αστός παρατηρητής. Παράλληλα προσεγγίζει τον όρο «λαϊκός» με αυστηρότητα, αποδίδοντάς του μία σαφή και αφαιρετική έννοια, πέρα από τις συνήθεις κοινοτοπίες.

Ο Χατζιδάκις επιδιώκει μια μουσική ζωντανή που να εκφράζει τους ανθρώπους και τον καιρό τους και να μην είναι απλώς μια έκφραση τέχνης. Για τον λόγο αυτό, απέρριψε το οικοδόμημα της κλασικής μουσικής, επιλέγοντας απ’ την αρχή την ενασχόλησή του με το τραγούδι ως «ερωτική πράξη και όχι ως μια έκφραση τέχνης».