Τα τελευταία χρόνια είμαστε μάρτυρες «πολιτικών» συμβάντων, που είτε χαρακτηρίζουν όλους εμάς ως απολύτως ανεπαρκείς ως πολίτες, είτε ότι ρέπουμε προς ακραίο σουρεαλισμό, που θα ζήλευε και ο André Breton. Ιδού κάποια παραδείγματα:

Κάποιος πολιτικός εξελέγη πρωθυπουργός γιατί αποκήρυττε την ΕΟΚ βεβαιώνοντάς μας   πως «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και πως μόλις θα εκλεγόταν θα έδιωχνε «τις βάσεις του θανάτου». Όταν εξελέγη υπέγραψε αμέσως τη διατήρηση των «βάσεων του θανάτου» και οι οπαδοί του διαδήλωσαν με το σύνθημα «ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε». Η   δε ΕΟΚ έγινε σημαία του και πηγή εσόδων της χώρας (ασχέτως πως αυτά τα έσοδα χρησιμοποιήθηκαν), γιατί και εδώ «ο αγώνας δικαιώθηκε».

Κάποια άλλη στιγμή, ένας  πρωθυπουργός προκήρυξε δημοψήφισμα για μια παράγραφο του ατύπου Γιούρογκρουπ, που ήρθη όμως ως απαίτηση των Ευρωπαίων  πριν να γίνει το δημοψήφισμα. Το δημοψήφισμα έτσι αυτό   δεν είχε  κατ’ ουσίαν αντικείμενο, αλλά     έλαβε μια ακαθόριστη σημασία,  δηλαδή ο καθένας το ερμήνευε όπως ήθελε. Ασαφές δημοψήφισμα, ασαφούς αντικειμένου διαδηλώσεις,    ασαφείς διεκδικήσεις ένθεν κακείθεν των κομμάτων εξουσίας, ο κόσμος ψήφισε και στη συνέχεια η κυβέρνηση έκανε ότι ήθελε, αδιαφορώντας για το τι ψηφίστηκε, άλλωστε ήταν ασαφές αυτό το Ναι και αυτό το Όχι.

Κάποια άλλη στιγμή, κομματική παράταξη   βεβαίωνε προεκλογικώς πως θα κτυπούσε το ζουρνά και η Ευρώπη θα χόρευε ζαλισμένη, αν εκλεγόταν ως κυβέρνηση της χώρας (με ένα νόμο και ένα άρθρο θα καταργούσε τα μνημόνια, κλπ).  Βεβαίως δεν έγινε αυτό  όταν   εξελέγη, αλλά συνεχίσαμε απρόσκοπτα να στενάζουμε από τα μνημόνια,   πουλήσαμε   και τα αεροδρόμιά μας και πολλά άλλα ακόμα, γιατί η νέα κυβέρνηση δεν ήταν φιλελεύθερη αλλά σοσιαλιστική (!).

Εσχάτως, η αξιωματική αντιπολίτευση (υπό συζήτηση ο όρος)  ζήτησε να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να προκηρύξει εκλογές, γιατί τα χιόνια έκλεισαν για μια-δυό μέρες ένα δρόμο,  που διαχειριζόταν μια ιδιωτική εταιρεία και γιατί έκανε ο σύμβουλος του πρωθυπουργού παρέα με ένα παρουσιαστή της τηλεόρασης περιορισμένης εμβελείας. Προφανώς η αντιπολίτευση (υπό συζήτηση ο όρος) δεν πίστευε πως η «πρόταση δυσπιστίας» θα έκανε την κυβέρνηση να παραιτηθεί, ιδού μια άλλη κίνηση υπαρκτού…σουρεαλισμού, αλλά γελοιοποίησε και τη έννοια της προτάσεως «δυσπιστίας».  Αλλά και η συγκυβέρνηση ακολούθησε το θέατρο του παραλόγου που   θα ζήλευε ο Πιραντέλλο (άλλωστε ειπώθηκε το «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε») και ρητόρευσε κατηγορώντας την αντιπολίτευση πως δεν κατάφερε να σβήσει τη φωτιά και την πλημμύρα, που είχαν αμφότερες,  προ τριετίας,   τραγικές συνέπειες.

Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, που αποδεικνύει γλαφυρά,  όχι μόνο τον κακό τρόπο λειτουργίας του κράτους, αλλά και τη σταδιακή απομάκρυνση της «πολιτικής» από την Πολιτική, όπως μας την δίδαξαν οι Έλληνες. Στη πρόταση των προγόνων μας, η Πολιτική ήταν θεμελιωμένη στη συμμετοχή των Πολιτών στα της Πόλεώς τους. Στον  «Επιτάφιό» του ο Περικλής,  μας το λέει αυτό καθαρά.  Σήμερα  απομακρυνόμαστε από αυτήν την Πολιτική,  χάριν επιστροφής σε εκλεγόμενα εξουσιαστικά ολιγομελή κέντρα, που   αποδεχόμαστε περίπου ευχαρίστως και περίπου οπαδικώς.

Άλλωστε όλα τα  ΜΜΕ έχουν επιτυχώς μεριμνήσει να αδιαφορούμε για το ουσιώδες, έως την επαπειλούμενη πλήρη αποβλάκωσή μας. Μας  παρουσιάζουν πρωτίστως και επί μακρόν τους καυγάδες μεταξύ βουλευτών και διάφορα άλλα «πολιτικά» κουτσομπολιά -ποιος «άδειασε» ποιον, ποιος έριξε υπονοούμενα  για κάποιον άλλον, κ.λ.π.- που τα παρουσιάζουν ως πολιτικά συμβάντα και ως τέτοια τα προσλαμβάνουμε.   Αδιαφορούν ή ακροθιγώς ασχολούνται  με   τα σοβαρά τεκταινόμενα που αφορούν στη χώρα μας και στον κόσμο όλο. Άλλωστε, ο χρόνος είναι λίγος και ακολουθεί το   survivor και το big brother, καταφανώς δημοφιλέστερα. Ο διαχωρισμός διαχειριστή (πολιτικού) και διαχειριζόμενου (πολίτη),   έχει εντέχνως και δολίως συντελεστεί.   

Πρώτα απ’ όλα,  έχει ακυρωθεί στην πράξη η απαίτηση του Συντάγματος περί διάκρισης των εξουσιών. Κατά δεύτερον,  έχει ακυρωθεί   ο -εκ του καταστατικού της- τρόπος λειτουργίας του «Ναού της Δημοκρατίας», όπως αποκαλούν τη Βουλή, που κάθε άλλο παρά δημοκρατική κατέστη. Τρίτον, ολοένα και περισσότερο ακυρώνεται κάθε δυνατότητα αυτενέργειας των πολιτών, δια της ψευδεπιγράφου «Τοπικής Αυτοδιοίκησης». Ουδείς εξ ημών ασχολείται σοβαρά με αυτά.

Έτσι,  Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική εξουσία, ασκούνται κατ’ ουσίαν από το εκάστοτε πλειοψηφούν κόμμα (άλλο ζήτημα ο τρόπος που πλειοψήφησε, αλλά δεν είναι του παρόντος). Οι υπουργοί, που ηγούνται των οργάνων της «Εκτελεστικής Εξουσίας»,   κατά κανόνα ασκούν και νομοθετικό έργο, όντας ταυτοχρόνως  υπουργοί και βουλευτές. Επιπροσθέτως όμως,   ακυρώνουν κατ’ ουσίαν και τον οργανισμό των υπουργείων τους, με πλήθος  «συμβούλων». Καθιστούν τα στελέχη των υπουργείων  τους    υπαλλήλους χαμηλής δυνατότητος αυτενέργειας,  με ότι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία του κράτους και για τη σχέση Εκτελεστικής και Νομοθετικής Εξουσίας. Υπενθυμίζουμε το ρόλο τους: η Νομοθετική Εξουσία, δηλ. η Βουλή, νομοθετεί και η Εκτελεστική Εξουσία, δηλ. τα υπουργεία και οι λοιποί δημόσιοι οργανισμοί -συμπεριλαμβανομένων των ΟΤΑ, (πρέπει να) εκτελούν με βάση τους νόμους και όχι με βάση τις επιταγές των υπουργών και των   εκατοντάδων  «συμβούλων» τους (που αλλάζουν και συχνά-πυκνά).  

Στην Βουλή τώρα, οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να ψηφίζουν ότι τους επιτάσσει το κόμμα τους, γιατί αν κάποιος εκφράσει άλλη άποψη, θα γίνει   πρωτοσέλιδο και θα διαγραφεί (ουδείς το θέλει αυτό, ιδίως αν δεν ξέρει να κάνει άλλη δουλειά). Το πιο αστείο, είναι όταν το κόμμα διακηρύττει πως  αφήνει τους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδηση», δηλαδή βεβαιώνοντας ότι κατά κανόνα ψηφίζουν άνευ συνειδήσεως.  

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση τέλος, καταδήλως δεν έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες, ο δε ισχύων «Καλλικράτης» είναι απολύτως ψευδεπίγραφος.  Οι Περιφερειάρχες έχουν αποφασιστική αρμοδιότητα μόνο για τα σκουπίδια της Περιφέρειάς τους, όλα τα άλλα δήθεν συναποφασίζονται  με την κεντρική εξουσία. Η οποία μάλιστα κεντρική εξουσία, έχει διορίσει και άλλους τοπικούς «διοικητές», για να μπερδεύονται περισσότερο τα πράγματα. Η τελευταία «πρόταση  δυσπιστίας»   δείχνει εύγλωττα την πραγματικότητα. Ερίζουν οι αρχηγοί για το αν έβγαλαν τα χιόνια από τους δρόμους, με αναφορές στις   πυρκαγιές και στις πλημμύρες του παρελθόντος, που δεν απετράπησαν από τους άλλους πρωθυπουργούς. Βεβαιώνουν δηλαδή όλοι -και εμείς μαζί- πως η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχει την κύρια τουλάχιστον ευθύνη.

Μα αν έγιναν καταστροφικές πυρκαγιές, είναι γιατί δεν υπήρχαν δρόμοι. Εδώ υπεισέρχεται και η «Εκτελεστική Εξουσία», δηλ. τα υπουργεία, που θα έπρεπε βέβαια να συνεργάζονταν με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το Μάτι ήταν πλήρες αυθαιρέτων κτισμάτων και οι υφιστάμενοι δρόμοι ήταν ότι είχε απομείνει, γιατί ουδείς επιστήμων των εκάστοτε υπουργείων χωροταξίας ή δημοσίων έργων, τολμούσε να χαράξει σωστούς δρόμους και να ορίσει επέκταση σχεδίου πόλεων.   Ομοίως και για τις πυρκαγιές της Εύβοιας.  Τελευταία μάλιστα εδώ, η κεντρική διοίκηση είναι που όρισε τον αναμορφωτή της καμένης περιοχής.  Η Τοπική Αυτοδιοίκηση άρα τι κάνει, γιατί υπάρχει;    

Ομοίως και στη Μάνδρα: κτίστηκαν τα ρέματα και κτίστηκε με λάθος τρόπο και σε λάθος χώρο μία πόλη, με ευθύνη των τοπικών Διευθύνσεων Πολεοδομίας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δηλαδή.  Αλλά κατά πόσον αυτή η «Τοπική Αυτοδιοίκηση»  λειτουργεί ως τέτοια; Εδώ βεβαίως δεν αθωώνω τους ειδικούς επιστήμονες (αρχιτέκτονες, χωροτάκτες) που εργάζονται ως υπάλληλοι των υπουργείων. Είτε τους αγνοούσαν παντελώς, είτε ήταν απολύτως ανεπαρκείς ή και τα δύο αυτά μαζί.     

Σίγουρα όμως, την τυπική ευθύνη φέρουν όλοι οι μέχρι τώρα υπουργοί των σχετικών υπουργείων και οι προϊστάμενοι των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων και απορώ γιατί δεν απαιτούμε να λογοδοτήσουν. Όταν ο Περιφερειάρχης δεν είναι κατάλληλα πληροφορημένος για τα τοπικά προβλήματα, φταίει ο Δήμαρχος. Αν ουδείς εξ αυτών μπορεί να τα διορθώσει, -ο Δήμαρχος σίγουρα τα ξέρει- είτε παραιτείται να έρθει κάποιος ικανότερος ή   τα δημοσιοποιεί, λέγοντας θα «κάνω ότι μπορώ». Δεν περιμένουν να καούμε και να πνιγούμε και μετά να αθωωθούν, γιατί φταίει ο ..κανένας. Δεν γίνεται να μη φταίει κάποιος.  Όπως πρέπει να λογοδοτήσουν αυτοί που σπάνε τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, πρέπει να λογοδοτήσουν και οι υπουργοί και οι Δήμαρχοι που άφησαν να γίνει το Μάτι ευάλωτο στις πυρκαγιές και τη Μάνδρα στις πλημμύρες.  Προξένησαν μεγαλύτερο κακό, έγιναν αιτία να χαθούν και συμπολίτες μας.  

Αφήνω στο τέλος τη «Δικαστική Εξουσία», στην οποίαν ο διορισμένος,   από το μείγμα Νομοθετικής και Εκτελεστικής Εξουσίας, Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, θέση που και ο πρωτοδίκης εποφθαλμιά, μπορεί να γίνει και Πρόεδρος Δημοκρατίας.  

Εν κατακλείδι, ας αρχίσουμε να δυσπιστούμε προς το ισχύον πολιτικό σύστημα της χώρας μας, αλλά και προς εμάς τους ίδιους, που το συντηρούμε ως τέτοιο.  Εκστασιαζόμενοι από τη Farma και κυνηγώντας τα δώρα των τηλεπαιχνιδιών…

Διαβάστε επίσης:

Μομφή σε έναν δικομματισμό του παρελθόντος

Ο ναός της Επικοινωνίας

Η Κανέλλη… έριξε τις μάσκες!