Θα έλεγε κανείς ότι νομοτελειακά τα κοινοβούλια είναι καταδικασμένα λειτουργούν ως πολιτικές αρένες. Στόχος είναι να χυθεί το αίμα του αντιπάλου στην πίστα προς τέρψη του πλήθους που παραληρεί.

Λογικό σε ένα βαθμό, καθώς οι πολιτικοί πρωταγωνιστές συγκρούονται πρόσωπο με πρόσωπο και όχι πίσω από πληκτικές ανακοινώσεις των γραφείων τύπου των κομμάτων τους. Η τηλεόραση με τη ζωντανή εικόνα συνέβαλε καθοριστικά σε αυτή την κατεύθυνση.

Το στοιχείο του θεατρινισμού στις συνεδριάσεις είναι έντονο. Και συνάμα θλιβερό.

Θλιβερό γιατί την εποχή της εικόνας και της υπερπληροφόρησης οι διάλογοι στη Βουλή μοιάζουν να στερούνται οποιοδήποτε ουσιαστικού λόγου. Πρόκειται για θέαμα, ένα σόου.

Πολιτικοί αρχηγοί και βουλευτές ανεβαίνουν στο βήμα, λένε το ποίημα τους, αυτοί που κάθονται στα έδρανα χειροκροτούν την κάθε μπαρούφα, φτάνει ο αρχηγός να έχει υψώσει τον τόνο της φωνής συνθέτοντας μια εικόνα πολιτικής παρακμής, η οποία ωστόσο ομολογουμένως δεν είναι νέα.  

Τα κοινοβούλια και η αντιπαράθεση ευνοούν αυτόν που έχει επικοινωνιακό χάρισμα. Οι ατάκες θα παίξουν στα δελτία ειδήσεων, θα συζητηθούν στα καφενεία, θα μείνουν τους πολίτες τελικά. Οι «αθόρυβοι» υπουργοί ή βουλευτές της πλειοψηφίας και της αντιπολίτευσης που εργάζονται ενδεχομένως ακούραστα δεν έχουν καμία τύχη στην αρένα.

Εκεί βασιλεύουν οι οργισμένοι, αυτοί που χειρονομούν, που ξέρουν να χρησιμοποιήσουν το λόγο για εντυπωσιασμό. Έτσι λοιπόν και με τα χρόνια έγινε σαφές ότι η κοινοβουλευτική διαδικασία έχει να προσφέρει μόνο επικοινωνιακά οφέλη, με αποτέλεσμα η ουσία να περάσει στο περιθώριο, ως περιττή.

Άλλωστε η πολιτική διαμορφώνεται σε κλειστούς κύκλους, είτε είναι στο Μαξίμου, είτε στην Κουμουνδούρου, την Χαριλάου Τρικούπη ή στα γραφεία των επιχειρηματιών.

Μου έχει μείνει μία φράση του Κώστα Σκανδαλίδη σε τηλεοπτική εκπομπή, πριν από πολλά χρόνια. Κληθείς να σχολιάσει το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου, ανέφερε βλοσυρά ότι «η επικοινωνία έκανε την πολιτική μια χαψιά».

Πρόκειται για μία προσέγγιση που περιγράφει εύστοχα και λακωνικά τον πολιτικό διάλογο γενικώς, εντός και εκτός Βουλής.

Για αυτό και βλέπουμε υπουργούς να ενδιαφέρονται μόνο για το τι θα γράψουν στο twitter, ενώ ο κόσμος καίγεται και το υπουργείο τους γκρεμίζεται.

Γι’ αυτό και η Βουλή από ναός της Δημοκρατίας έχει καταντήσει ναός της επικοινωνίας.

Διαβάστε επίσης:

Ο Χιονιάς έφερε μομφή

Και η μομφή έπεφτε ράι θρού!

Στην παιδική χαρά πριν από τη χιονοκαταιγίδα