Στο προηγούμενο σημείωμά μας επισημάναμε ότι πλέον έχει υιοθετηθεί η επικίνδυνη αρχή, κάθε ακραίο καιρικό φαινόμενο να συνδέεται με μια πολιτική κρίση.

Αυτό τι σημαίνει; Σε κάθε πλημμυρικό φαινόμενο, σε κάθε πυρκαγιά, σε κάθε  χιονόπτωση, θα δημιουργείται μια ψευδής πολιτική κρίση, η συζήτηση θα λαμβάνει μικροπολιτικό χαρακτήρα, θα στρέφεται αλλού και θα διαιωνίζεται το πρόβλημα της σωστής οργάνωσης της Πολιτικής Προστασίας η οποία χρειάζεται πολιτική συνεννόηση.

Τα τελευταία χρόνια, το πρόβλημα έχει ενταθεί  λόγο ακραίων καιρικών φαινομένων. Πριν απ’ όλα, καλό είναι να  έχουμε υπόψη ότι τα φυσικά φαινόμενα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν πλήρως. Μερικά, μάλιστα, απλά, δεν αντιμετωπίζονται. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όταν υπάρχει μια μεγάλης έκτασης πυρκαγιά, κάπου θα κοπεί το ρεύμα, κάπου θα διακοπεί η υδροδότηση, κάπου κάποιοι θα αποκλειστούν, κάποιοι τέλος πάντων θα ταλαιπωρηθούν. Πρέπει, λοιπόν, να συμφωνήσουμε ότι τα καιρικά φαινόμενα αντιμετωπίζονται έως ένα βαθμό και με κόστος.

Από εκεί και πέρα, αβλεψίες, αστοχίες ολιγωρίες προφανώς υπάρχουν και σωστό είναι να αναζητούνται και να αποδίδονται ευθύνες με σκοπό την βελτίωση των παρεμβάσεων της Πολιτικής Προστασίας και όχι  να επισημαίνονται καταχρηστικά ως ευκαιρία μικροκομματικής εκμετάλλευσης.  Δεν γίνεται να πέφτει η κυβέρνηση επειδή έβρεξε, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό πάει να επιβάλει στην πολιτική ατζέντα προκειμένου να καλύψει (εκτός από την δημοκοπική του κατρακύλα) το τεράστιο ανθρωπιστικό έγκλημα στο Μάτι για το οποίο δεν λογοδότησε και αποτελεί παγκόσμιο μνημείο εγκληματικής ανικανότητας, πολιτικής ανευθυνότητας, αποκρύψεως της αλήθειας, ψευδών και άλλων  κακουργηματικών ενεργειών.

Πρέπει λοιπόν οι ευθύνες να καταλογίζονται  με σύνεση, ακρίβεια και προτάσεις και να μην είναι προσχηματικές ούτε να επικαλούνται την συντέλεια του κόσμου. Όταν αποδίδεις ευθύνες που στην συγκεκριμένη περίπτωση, σαφώς υπήρξαν, αυτές πρέπει  να τεκμηριώνονται σοβαρά. Αλλά ούτε αυτό δεν γνωρίζει να κάνει καλά η αντιπολίτευση η οποία θεώρησε σωστό αντί να συντάξει μια επιστημονική πρόταση  που να τεκμηριώνει της ευθύνες της κυβέρνησης, να κάνει πρόταση μομφής εν μέσω χιονιά μήπως και …γλιστρήσει το ΚΙΝΑΛ. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Το ίδιο, δυστυχώς, για να μην πω και χειρότερα, ισχύει και με το ΚΙΝΑΛ που φαίνεται να μην γνωρίζει τι σημαίνει «πρόταση μομφής»! Αλλιώς, δεν θα ισχυριζόταν το κωμικό «θα υπερψηφίσω την πρόταση» (που αν περάσει σημαίνει εκλογές) αλλά «εγώ, βασικά, να πούμε, δεν θέλω εκλογές»!  Αν είναι στο ΚΙΝΑΛ να αγωνιούν να αποδείξουν στον ΣΥΡΙΖΑ που συγκυβέρνησε με τον Καμένο, τον Τέρενς Κουίκ  και την Κουντουρά ότι είναι «προοδευτικοί», ας συγκροτήσουν μαζί  ένα λαϊκό μέτωπο να τελειώνουμε. Το ΚΙΝΑΛ δεν έχει λόγο να απαντά στον συγκυβερνήτη του Καμμένου, απλά να του το θυμίζει!

Ας περάσουμε τώρα σε μια από τις …άπειρες «ελληνικές ιδιαιτερότητες» που θεωρεί ότι αυτά που ζούμε, δεν γίνονται αλλού. Πριν από όλα, η Αθήνα δεν είναι Μόσχα ούτε Νέα Υόρκη να έχει μηχανισμό και υποδομές για να αντιμετωπίσει έναν παρόμοιο χιονιά. Αλλά και σε άλλες προηγμένες χώρες υπάρχουν αντίστοιχα και χειρότερα, μη αντιμετωπίσιμα εν πολλοίς  φαινόμενα.

Το 2003, στην πιο προηγμένη περιοχή του κόσμου, την Ευρώπη, σε έναν πρωτοφανή καύσωνα που έπληξε την ήπειρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, σημειώθηκαν 70 χιλιάδες θάνατοι. Στην Γαλλία και κυρίως στο Παρίσι, έχασαν την ζωή τους περίπου 15 χιλιάδες άνθρωποι. Οι περισσότεροι θα είχαν σωθεί αν είχαν κλιματιστικά… Εδώ κατατίθεται πρόταση μομφής επειδή έκλεισε για κάμποσες ώρες η Αττική Οδός… Το καλοκαίρι που μας πέρασε, στην Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία εξαιτίας πρωτοφανών πλημμυρών, έχασαν την ζωή τους 130 άνθρωποι.

Στην Ελβετία έχει σημειωθεί πολύμηνη διακοπή ρεύματος σε ολόκληρα χωριά λόγω χιονοστιβάδων, σε άπειρους αυτοκινητοδρόμους έχουν αποκλειστεί επί εβδομάδες οδηγοί σε χώρες υπεραναπτυγμένες.

Δεν έπεσε καμιά κυβέρνηση. Ευθύνες ζητηθήκαν αλλά  για να ζητάς ειλικρινά και σωστά ευθύνες, πρέπει να μάθεις πρώτα να τις αναλαμβάνεις όταν σου ανήκουν.

Διαβάστε επίσης:

Στην παιδική χαρά πριν από τη χιονοκαταιγίδα

Πανικός στην Αττική Οδό…

Απογραφή πληθυσμού και κατοικιών: άλλο ένα έπος της διοίκησης