Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει σε νησί και κάθε που είχε θάλασσα, ξέραμε ότι αυτό σημαίνει απαγορευτικό απόπλου -και για μας, ολικός αποκλεισμός.

Το νησί έμενε αποκομμένο όσο διαρκούσαν τα μποφόρ και οι άνθρωποι έκαναν τα κουμάντα τους, κυρίως όμως έκαναν το σταυρό τους μην καθίσει καμιά στραβή σε θέμα υγείας ή έλλειψης φαρμάκων. Όταν στα καφενεία κυκλοφορούσε το λεγόμενο «απαγορευτικό», σήμαινε ότι δεν μπορούν να ταξιδέψουν τα πλοία.

Η λέξη «απαγορευτικό» δεν προκαλούσε ανατριχίλα, διαμαρτυρίες ή δημόσιες ιδεολογικές τοποθετήσεις με τους απεχθείς συνειρμούς. Το αντίθετο: ηχούσε προστατευτικά. Οι νησιώτες γνώριζαν ότι το απαγορευτικό, πάρα τις δυσάρεστες συνέπειες και τους ενδεχόμενους κινδύνους που ενείχε, τελικά τους προστάτευε.

Σήμερα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα και απαγορεύεται η λέξη «απαγορεύεται» γιατί αν την πει η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση), η αντιπολίτευση (η όποια αντιπολίτευση) θα της βάλει πιπέρι στο στόμα. Με δυο λόγια, σε κάθε καιρικό ή ακραίο φαινόμενο πανδημίας, λιμού, σεισμού, καταποντισμού, τυφώνων, Ελπίδων και Απέλπιδων, όλα πρέπει να λειτουργούν ρολόι. Ακόμα κι αν πέσει ο μετεωρίτης, δεν πρέπει η κυβέρνηση να κλείσει την Αττική Οδό γιατί σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, δεν νοείται η διακοπή των συγκοινωνιών ή το κλείσιμο των εστιατορίων όταν θερίζει η πανούκλα. Αν όμως την κλείσει -κι εδώ είναι η παγίδα-, τα πράγματα είναι χειρότερα γιατί είναι «χούντα».  

Φέτος παραπονιούνται γιατί δεν έκλεισαν τους δρόμους, όλοι αυτοί που πριν κατηγορούσαν τον Χαρδαλιά ότι έκλεινε την Εθνική οδό με τρεις πόντους χιόνι. Με αυτό το τροπάρι, κάθε πολιτική προστασία υπονομεύεται πριν καν δράσει. Και αυτή τη λογική υιοθέτει το πολιτικό σύστημα σε βάρος της Πολιτικής Προστασίας. Άρα, υιοθετείται η αρχή, κάθε ακραίο καιρικό φαινόμενο να συνδέεται με μια πολιτική κρίση. 

Το φιάσκο της Αττικής Οδού είναι κυρίως ότι η κυβέρνηση, ενώ έδειξε σπουδαία αντανακλαστικά στην αντιμετώπιση του υβριδικού πολέμου στον Έβρο, στο Αιγαίο, στην πανδημία, αδυνατεί να απαγορεύσει την κυκλοφορία βαρέων ή όχι (δεν μπορώ να το ξέρω) οχημάτων στην Αττική οδό.

Επίσης με την ευκαιρία αυτής της δυσάρεστης εικόνας διάλυσης μερικών ωρών που ήταν αρκετές για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο πρόβλημα, έρχεται στο προσκήνιο ο τελευταίος ανασχηματισμός κομματικών ισορροπιών που δεν ήταν η ευτυχέστερη στιγμή της κυβέρνησης. Τόσο η αποπομπή Χρυσοχοΐδη, όσο και η μετάθεση Χαρδαλιά, έρχονται στο προσκήνιο ως δυσάρεστες συνέπειες.

Το να προφυλάσσεται κανείς, δεν σημαίνει ότι υπαναχωρεί στα δικαιώματά του. Καλώς η κυβέρνηση στις πυρκαγιές λάμβανε προληπτικά μέτρα και εκκένωνε χωριά. Μπορεί να γνωρίζει κανείς πόσες ζωές σώθηκαν χάρη στην πρόσληψη; Τότε θυμίζω στους επιλήσμονες ότι η κυβέρνηση λοιδορείτο γιατί ελάμβανε αυτά τα μέτρα. Μπορεί όμως να μετρήσει κανείς πόσες χάθηκαν από απρονοησία και εγκληματική αμέλεια… Κακώς, κάκιστα, δεν έκλεισαν την Αττική Οδό ή εν πάση περιπτώσει, δεν έπραξαν τα δέοντα.

Τέλος, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι φυσικές καταστροφές (υποθέτω ότι όλοι παρακολουθούν τΙ γίνεται στο κόσμο) είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε πλέον να αγνοούμε ούτε προφανώς να την εντάξουμε στις κομματικές διαμάχες. Είναι κάτι οικουμενικό, κάτι πραγματικό, κάτι που έχει μπει πλέον στην καθημερινότητά μας. Άρα, πρέπει να αντιμετωπιστεί με άλλο πνεύμα και από την πολιτεία και από τους πολίτες.

Διαβάστε επίσης:

Η κουλτούρα του βιασμού, το victim blaming και τα «πλυντήρια»

Μετά την συγγνώμη, παραιτήσεις υπουργών και υπευθύνων

Απογραφή πληθυσμού και κατοικιών: άλλο ένα έπος της διοίκησης