Το αν ο δεύτερος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών θα εξελιχθεί σε έναν περίπατο για τον Εμανουέλ Μακρόν ή σε ένα ντέρμπι είναι ίσως νωρίς για να το πει κάποιος. Σίγουρα, όμως, για τα συμφέροντα της Ελλάδας η επικράτησή του είναι το καλύτερο δυνατό σενάριο.

Κατ’ αρχάς επειδή αντίπαλός του είναι η Μαρίν Λεπέν. Ακροδεξιά, αστάθμητη, χαμαιλέων, οπορτουνίστρια, δεν έχει κανένα πρόβλημα ανά πάσα στιγμή να πετάει στα σκουπίδια τα πολιτικά της ρούχα και να βάζει καινούργια.

● Πότε αντισυστημική και πότε συστημική,

● άλλοτε σκληρή ακροδεξιά και άλλοτε μετριοπαθής λαϊκοδεξιά,

● τη μια εναντίον της Ευρώπης και του ευρώ και την άλλη… Σφίγγα.

Ακόμη και την παραδοσιακή ειδική σχέση της με τον Πούτιν άφησε στην άκρη τις τελευταίες μέρες για να μην της στοιχίσει πολιτικά η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Αυτή, ιδιαίτερα, η σχέση της (και χρηματοδοτική) με το Κρεμλίνο είναι ένα στοιχείο εντελώς ανεπιθύμητο για την Ελλάδα, η οποία σήμερα όχι μόνο βρίσκεται σε κατάσταση ρήξης με τον Πούτιν λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, αλλά επιπλέον έχει χτίσει μια πολύ στενή στρατηγική σχέση με τη Γαλλία και σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να τη δει να στρέφεται προς τη Μόσχα.

Επιπλέον μπορεί η Λεπέν τον Σεπτέμβριο του 2020 να στάθηκε στο πλευρό του Μακρόν στην προσωπική του κόντρα με τον Ερντογάν, αλλά η πολιτική της αναξιοπιστία δεν επιτρέπει καμιά βεβαιότητα για το πώς θα λειτουργούσε ως Πρόεδρος της Γαλλίας – και πάλι εξαιτίας της σχέσης της με τον Πούτιν.

Ένα «τρίγωνο» Πούτιν – Ερντογάν – Λεπέν θα μπορούσε να κινηθεί μεταξύ ρίσκου και καταστροφής για τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Ακόμη και στο ευρωπαϊκό πεδίο – στο οποίο η Ελλάδα επιθυμεί τη μέγιστη δυνατή σταθερότητα – ουδείς μπορεί να γνωρίζει πώς θα μπορούσε να διαχειριστεί τα μεγάλα θέματα σε επίπεδο οικονομίας, ανάπτυξης και διεθνών σχέσεων. Εν ολίγοις η εκλογή της στο ανώτατο πολιτικό αξίωμα της Γαλλίας θα μπορούσε να δημιουργήσει τεράστιο ρίσκο και για τη χώρα μας.

Αξίζει ίσως να θυμηθούμε ότι τον Φεβρουάριο του 2015 – την ώρα που ο τότε Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ λειτουργούσε διαμεσολαβητικά και εκτονωτικά στην αντιπαράθεση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με την Ε.Ε. με ζητούμενο τη χαλάρωση του μνημονιακού ζουρλομανδύα – η Λεπέν, ύστερα από την απόφαση του Eurogroup που απέτρεπε εκείνη τη στιγμή το ενδεχόμενο μιας πλήρους ρήξης, δήλωνε:

«Η συμφωνία στις Βρυξέλλες επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα επέλεξε το ευρώ και κατ’ επέκταση την προδοσία των προεκλογικών της εξαγγελιών».

Δεν είχε κανένα πρόβλημα να πετάξει μια παραδοσιακή σύμμαχο της χώρας της στην άβυσσο προκειμένου να δημιουργήσει μια μείζονα κρίση στην Ευρώπη. Πώς σήμερα ή αύριο θα μπορούσε να εμπνεύσει οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στην Αθήνα;

Με τον Μακρόν η Αθήνα έχει έρθει σε ένα είδος αμοιβαίας συνεννόησης. Η αντίληψή του άλλωστε για τον ρόλο και τις επιδιώξεις της Τουρκίας είναι, προσώρας, απολύτως συμβατή με τα ελληνικά συμφέροντα και η αμυντική συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας μπορεί να έχει διάφορες επιμέρους υποσημειώσεις, αλλά αποτελεί ό,τι καλύτερο είχαμε ποτέ.

Επίσης είναι βοηθητική για τις ελληνικές θέσεις η αντίληψη του Μακρόν για τον ρόλο της Τουρκίας στο μεταναστευτικό και στη διαχείριση των μουσουλμανικών πληθυσμών που διαβιούν στην Ευρώπη.

Στα ευρωπαϊκά ζητήματα η προσπάθεια του Μακρόν για ισχυρότερο ρόλο της Γαλλίας γίνεται με την προώθηση θέσεων που αποσκοπούν στην επίτευξη μιας «στρατηγικής αυτονομίας» της Ευρώπης στους τομείς της άμυνας, της τεχνολογίας, της γεωργίας και της ενέργειας και όχι στη διάλυση του οικοδομήματος, η οποία θα δημιουργούσε χάος τη χειρότερη δυνατή περίοδο.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η στρατηγική σύγκλιση Αθήνας – Παρισιού είναι αποτέλεσμα των πρόσκαιρων ή μονιμότερων συμφερόντων της Γαλλίας στη Λιβύη, στην ανατολική Μεσόγειο, στο πλαίσιο του ευρωσυστήματος και της προσπάθειάς της να διατηρεί ισχυρό μερίδιο στο εμπόριο όπλων. Ακόμη κι έτσι αν είναι, όμως, στις θύελλες καλύτερα να έχεις έναν φίλο, έστω και ιδιοτελή, παρά κανέναν.

Και σε αυτή τη φάση ο Μακρόν είναι φίλος μας…

Διαβάστε επίσης

Και με τον «άνθρωπο» και φτηνό πετρέλαιο;

Η παγκόσμια επισιτιστική κρίση: Αιτίες και διέξοδος

Η Βουλή δεν είναι καφενείο