Να κάνει κάτι για τα νησιά του Αιγαίου κάλεσε τον Ερντογάν ο ηγέτης της κεμαλικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ο πρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος Τουρκίας.

«Αυτές οι δουλειές δεν γίνονται βγάζοντας το πλοίο και μετά αποσύροντάς το να λες “μακάρι να με καλέσει ο Μπάιντεν”. Αν έχεις ψυχή, κάνε ένα βήμα για τα νησιά τα οποία καταλήφθηκαν και για τα στρατιωτικοποιημένα νησιά. Θα σε στηρίξουμε».

Στην Ελλάδα αυτή η πρόσκληση πέρασε χωρίς φασαρία, ωστόσο έγινε σαφές προς όλους ότι η τουρκική αντιπολίτευση είναι στο πλευρό της κυβέρνησης σε όσα θέματα μας αφορούν. Κι ας έχουν σφοδρό πόλεμο μεταξύ τους σε όλα τα άλλα. Κι ας χτυπούν ο ένας τον άλλον κάτω από τη ζώνη. Απ’ όλα τα θέματα της χώρας τους, σε ένα μόνο είναι απολύτως σύμφωνοι: στον αυτοκρατορικό – νεοοθωμανικό επεκτατισμό τους.

Στη χώρα μας λοιπόν δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία διότι αυτή την εποχή ο Ερντογάν κυβερνάει, αυτός είναι ο πρωταγωνιστής των τουρκικών διεκδικήσεων – αφήστε που είναι και… πράκτορας του Πούτιν, ενώ αντιθέτως ο δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, επί παραδείγματι, μεγάλο αστέρι της αντιπολίτευσης, είναι πιο ήπιος, συναντάει και τον δήμαρχο Αθηναίων και μας λέει ότι «τα κοινά συμφέροντα Ελλάδας και Τουρκίας είναι μεγαλύτερα από τις διαφορές τους».

Προφανώς στην Αθήνα είναι αρκετοί αυτοί που ελπίζουν ή πιστεύουν ότι, αν φύγει ο αυταρχικός ισλαμιστής Ερντογάν από τη μέση και αναλάβουν οι κοσμικοί και δημοκράτες κεμαλιστές την εξουσία, ίσως αλλάξει το πράγμα.

Ίσως βρούμε μια οδό διαλόγου, ίσως αποκλιμακωθεί η ένταση, ίσως βρούμε ένα modus vivendi ώστε να ζήσουμε με λιγότερους κινδύνους ανάφλεξης και λιγότερους εξοπλισμούς. Ίσως βρούμε τον τρόπο να τρώμε περισσότερο βούτυρο αντί να ξοδεύουμε το εθνικό μεροκάματο σε κανόνια.

Είναι πιθανότατα οι ίδιοι που πριν από δυο δεκαετίες ακριβώς, όταν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εμφανιζόταν με σαρωτικό τρόπο στο πολιτικό προσκήνιο της γείτονος και αναλάμβανε τη διακυβέρνησή της – την οποία έκτοτε αγκάλιασε ασφυκτικά και ασκεί αδιαλείπτως –, έτρεφαν ελπίδες και επένδυαν σε αυτόν για καλύτερες μέρες στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ήταν η εποχή που διάφοροι στην Αθήνα – στους κύκλους του κυβερνητικού «εκσυγχρονισμού», της «διπλωματίας των σεισμών» και των ζεϊμπέκικων, αλλά και σε ομοϊδεάτες τους στην Αριστερά και τη Δεξιά, στη διανόηση και τη δημοσιογραφία – αποκαλούσαν τον Ερντογάν… «ισλαμοδημοκράτη».

Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα τον παρομοίαζαν (χαμηλοφώνως, ευτυχώς) με τον… Ανδρέα Παπανδρέου τονίζοντας ότι πρόκειται για τον ηγέτη που φέρνει στο προσκήνιο τους φτωχούς της Ανατολίας, που θα ξηλώσει τη διεφθαρμένη στρατοκρατική ελίτ της Τουρκίας και θα επιτύχει τη σύγκλιση της χώρας του με την Ευρώπη. Τότε

● ο Ερντογάν δεν είχε ακόμα δείξει τον ισλαμικό σκοταδισμό του,

● δεν είχε οργιάσει η άγρια καταστολή κάθε αντιπολιτευτικής φωνής,

● δεν είχε φιμωθεί κάθε ΜΜΕ της αντιπολίτευσης,

● δεν είχαν φυλακιστεί κατά δεκάδες χιλιάδες όσοι δεν ελέγχονταν απ’ αυτόν,

● δεν είχε συμμαχήσει με το Ισλαμικό Κράτος,

● δεν είχε εμπλακεί σε κάθε πολεμικό μέτωπο της περιοχής μας,

● δεν είχε γίνει… «πράκτορας του Πούτιν»

● και, βεβαίως, δεν είχε αναπτύξει το όραμά του για την τουρκική «Γαλάζια Πατρίδα».

Τώρα που έχει κάνει όλα αυτά, οι αιθεροβάμονες – για να μην πούμε καμιά βαριά κουβέντα – των Αθηνών στρέφουν το ενδιαφέρον τους στους κεμαλιστές.

● Αυτούς που εισέβαλαν στην Κύπρο και εγκαθίδρυσαν την παράνομη κατοχή στο μισό νησί δημιουργώντας το ψευδοκράτος.

● Αυτούς που θεμελίωσαν τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο.

● Αυτούς που δημιούργησαν την κρίση στα Ίμια, επέβαλαν ντε φάκτο τις «γκρίζες ζώνες» και αμέσως μετά συνέταξαν τα ιδρυτικά κείμενα της «Γαλάζιας Πατρίδας», όπως έγραψε πολύ αναλυτικά στο «Ποντίκι» την Πέμπτη ο Δημήτρης Μηλάκας.

● Αυτούς (Τουργκούτ Οζάλ) που κάποτε μιλούσαν – όπως ο Ερντογάν σήμερα – για μια «Τουρκία που θα επηρεάζει τον τουρκικό και μουσουλμανικό κόσμο από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος».

Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να επιλέγει μεταξύ προσώπων που, αργά ή γρήγορα, υιοθετούν και αναβαθμίζουν τις εις βάρος της τουρκικές διεκδικήσεις. Αντίπαλός μας δεν είναι ο Ετζεβίτ, ο Οζάλ και η Τσιλέρ χθες, ο Ερντογάν σήμερα και οποιοσδήποτε άλλος αύριο. Αντίπαλός μας είναι ο τουρκικός επεκτατισμός. Όλα τα άλλα συνιστούν άρνηση της πραγματικότητας…

Διαβάστε επίσης:

Η Βιωσιμότητα της Κοινωνίας

Πόσο Τσάμπερλεν είναι η Ευρώπη;

«Αυτοφωράκιας» των ΗΠΑ η Ελλάδα