Έκλεισε το σενάριο της αλλαγής του εκλογικού νόμου ο Κυριάκος Μητσοτάκης χθες στη συνέντευξη Τύπου στο πλαίσιο της ΔΕΘ, διότι όπως είπε δεν είναι «κωλοτούμπας».

Είπε πως πιστεύει ότι οι κανόνες του παιχνιδιού πρέπει να παραμένουν σταθεροί και «δεν νοείται να αλλάξουν λίγους μήνες πριν τις εκλογές» κάτι που αναίρεσε επί τόπου, πετώντας το μπαλάκι στην αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς όπως είπε η αλλαγή του εκλογικού νόμου μπορεί να γίνει μόνο αν συναινέσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κοινώς, οι εκλογές είναι ένα πολιτικό παιχνίδι για δύο (οι ψηφοφόροι και τα λοιπά κόμματα μάλλον δεν έχουν λόγο) και οι κανόνες μπορούν να αλλάξουν ακόμη και πριν τις εκλογές – δεν είναι θέμα αρχής άρα.

Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναμένεται να συναινέσει, ο πρωθυπουργός άφησε να εννοηθεί ότι θα είναι το κόμμα της αξ. Αντιπολίτευσης που χρεώνεται την πολιτική ευθύνη για την πολιτική αστάθεια που προεξόφλησε πως θα προκύψει  από την κάλπη της απλής αναλογικής την οποία χαρακτήρισε «βόμβα στα θεμέλια της πολιτικής σταθερότητας».

Να σημειωθεί ότι ενώ ο ίδιος έχει πει για την αλλαγή του εκλογικού νόμου ότι «δεν είναι σοβαρά και θεσμικά πράγματα αυτά», όπως του υπενθύμισε δημοσιογράφος με την ερώτησή του, και επέμεινε στο επιχείρημα ότι δεν είναι θεσμικό να αλλάζει ο εκλογικός νόμος παραμονή εκλογών παραδέχτηκε ότι έχει δεχτεί εισηγήσεις από τους συνεργάτες του για την αλλαγή του εκλογικού νόμου – κοινώς περιβάλλεται από ανθρώπους που είναι «μη θεσμικοί» και ασόβαροι και τον συμβουλεύουν κόντρα στις υποτιθέμενες αξίες του.

Με αυτόν τον τρόπο επιχειρεί να δείξει ότι το πολιτικό του κεφάλαιο που βασίζεται και στη θεσμική του φυσιογνωμία (σύμφωνα με τον ίδιο και το περιβάλλον του) δεν έχει εξαντληθεί, αντιθέτως (θεωρεί ότι) εξακολουθεί να κερδίζει στην σύγκριση Μητσοτάκης – Τσίπρας που όπως είπε είναι το δίλημμα των εκλογών, ένα δίλημμα που ο κόσμος καταλαβαίνει.

Πάμε παρακάτω.

Ελλείψει του εργαλείου ενός νέου νόμου που θα προσέφερε μεγαλύτερες εγγυήσεις αυτοδυναμίας στο πρώτο κόμμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέφυγε στην επιστράτευση ενός «μπαμπούλα» με σαφή στόχο να τρομοκρατήσει το εκλογικό ακροατήριο.

Έτσι είπε ότι αριθμητικά μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση οι κ.κ. Τσίπρας, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας και Βαρουφάκης, ακόμη και αν πρώτη είναι η ΝΔ με διαφορά, ωστόσο αυτό θα συνιστά «πολιτική τερατογένεση» κάτι που «πρέπει να γνωρίζουν καλά» οι πολίτες.

Την ίδια ώρα υπογράμμισε ότι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν είναι απαραιτήτως «μονοκομματική» και παρέπεμψε στο μοντέλο της δικής του κυβέρνησης με αξιοποίηση στελεχών από το ΠΑΣΟΚ (με κυριότερο παράδειγμα τον Χρυσοχοϊδη) ή ακόμη και μεμονωμένων βουλευτών από άλλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ελληνική λύση), κάτι που προφανώς δεν είναι τερατογένεση κατά τον πρωθυπουργό.

Επιπλέον, καθώς εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να αποκλείσει το σενάριο συνεργασίας με την Ελληνική Λύση, δεν το έκαψε απλώς το άφησε θολό, προκρίνοντας ως μέθοδο την κινδυνολογία για τις μετεκλογικές συμμαχίες των «άλλων».

Αυτές οι τελευταίες είναι «ετερόκλητες συμμαχίες» που οδηγούν «σε μία προοπτική μειωμένης αποτελεσματικότητας στην κυβερνησιμότητα, ειδικά σε μια εποχή όπου η χώρα πρέπει να παίρνει γρήγορες αποφάσεις και πρέπει να δίνει έμφαση στην αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα».

Να μη θυμηθούμε την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα της αυτοδύναμης κυβέρνησης Μητσοτάκη τον περασμένη χειμώνα όταν μια απλή κακοκαιρία που μας επισκέφθηκε λίγες ώρες νωρίτερα από την καιρική πρόγνωση οδήγησε σε ολονύχτιο αποκλεισμό οδηγών στην Αττική οδό….

Εν ολίγοις, ο πρωθυπουργός προϊδέασε για την κλιμάκωση της τακτικής της πόλωσης και της προκαταβολικής απόδοσης ευθυνών για την επαπειλούμενη μετεκλογική αστάθεια στον Τσίπρα και τον Ανδρουλάκη, ενώ μέχρι τις εκλογές θα μοιράζει ευθύνες για πολιτική τοξικότητα.

Παρεμπιπτόντως, η επιμονή στο ότι στο θέμα των παρακολουθήσεων έγινε ένα «σφάλμα» το οποίο δεν είναι και ασυγχώρητο δα, αλλά είναι ασυγχώρητη η στάση του Ανδρουλάκη – «η ρήξη ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ» όπως είπε – που κόβει τις γέφυρες μετεκλογικής συνεργασίας, δημιουργεί ερωτήματα:

Τι θα έκανε ο Μητσοτάκης στη θέση του Ανδρουλάκη, θα συνεργαζόταν με αυτόν που φέρει την βασική ευθύνη της παρακολούθησής του από τις μυστικές υπηρεσίες; Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι η απάντηση θα ήταν θετική.

Αν πάλι ο Μητσοτάκης ευρισκόμενος στη θέση Ανδρουλάκη, παραμέριζε το μέγεθος του ατοπήματος που δεν είναι απλώς προσωπικό αλλά πρωτίστως θεσμικό, για να συγκυβερνήσει με τον «διώκτη» του, αυτό δεν τον κάνει υπεύθυνο πολιτικό που βάζει πάνω απ’ όλα την πολιτική σταθερότητα, αλλά αδίστακτο…

Διαβάστε επίσης

«Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό»

Η πληγωμένη Τουρκία παραμένει επικίνδυνη

Εκτροπή μείζονος σημασίας η παρακολούθηση Ανδρουλάκη